Επιτέλους δύο τομές στην Παιδεία

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Οι τομές, στην ουσία, είναι τρεις. Απλώς, επιλέγω να μην προσθέσω την περαιτέρω ψηφιοποίηση που φθάνει μέχρι τη χρήση digital εξ αποστάσεως φροντιστηρίου γιατί υπάρχει ήδη μια εξοικείωση στην εκπαιδευτική κοινότητα από τον καιρό της καραντίνας αλλά κι επειδή αν κάτι περιμέναμε από τον Πιερρακάκη,, με βάση την αποτελεσματική προηγούμενη θητεία του, ήταν ο πλήρης ψηφιακός μετασχηματισμός.

Η πρώτη, λοιπόν, μεγάλη τομή αφορά το θέμα των ιδιωτικών Πανεπιστημίων. Οχι ως μια θεωρητική, ιδεολογική εμμονή αλλά ως μια κοινωνική ανάγκη και μια απαραίτητη κίνηση εξωστρέφειας της εκπαίδευσης. Η επί δεκαετίες αταβιστική συζήτηση γύρω από το ζήτημα έχει χάσει προ πολλού το νόημα της.

Είναι τραγελαφικό να ενοχλεί η δυνατότητα επιλογής του φορέα που θα σου προσφέρει επαγγελματικές γνώσεις, προφανώς υπό την κρατική επίβλεψη του προγράμματος σπουδών και των διδασκόντων, αλλά να είναι αποδεκτή εδώ και δεκαετίες η ιδιωτική εκπαίδευση σε όλες τις άλλες βαθμίδες. Είναι πιο τραγελαφικό ότι οι διαχρονικές αντιδράσεις είχαν να κάνουν με τη δήθεν προάσπισης των επαγγελματικών δικαιωμάτων, παραβλέποντας ότι υπάρχει ήδη κορεσμός στην προσφορά επιστημόνων και υψηλή ανεργία σε όλους τους τομείς.

Η δεύτερη τομή, έχει να κάνει με τον τρόπο που διδάσκεται η λογοτεχνία στα σχολεία. Συχνά συζητώντας με ανθρώπους του εκδοτικού χώρου, ανάμεσα στους βασικούς λόγους που οι Έλληνες διαβάζουν πολύ λιγότερο από τον μέσο Ευρωπαίο, επισημαίνεται και ο στρεβλός τρόπος με τον οποίο διδάσκεται το βιβλίο στην εκπαίδευση. Αποσπασματικά, τυπολατρικά, ανέμπνευστα.

Φαίνεται ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή που η επαφή με την ελληνική και διεθνή πραγματεία θα αποκτήσει άλλη διάσταση, πιο ουσιαστική, με ευρύτερο ορίζοντα, με πιο διαδραστική λογική. Κυρίως θα ακολουθηθεί μια τεχνική διδασκαλίας που χρησιμοποιείται κατά κόρον στο εξωτερικό. Η μελέτη ενός ολοκλήρου βιβλίου είναι απείρως πιο διδακτική, αφήνει μεγαλύτερο περιθώριο για ανταλλαγή απόψεων, ανάλυση χαρακτήρων, ιστορικών εποχών και κοινωνικών στοιχείων.

Είναι αλήθεια ότι η ελληνική εκπαίδευση έχει ακόμη μεγάλο δρόμο να διανύσει για να αποκτήσει την επικαιροποιημένη, σύγχρονη εικόνα που απαιτούν οι καιροί. Δεν μπορούμε όμως να μην αναγνωρίσουμε ότι αρκετές μεταρρυθμίσεις αρχίζουν να αποκτούν σάρκα και οστά, δίνοντας αέρα ανανέωσης σε ένα βαθιά αρτηριοσκληρωτικό θεσμό.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.