Ενήλικοι στο δωμάτιο με το Λαό

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Περιχαρής ο Γιάνης, ποζάρει στο κόκκινο κινηματογραφικό χαλί με το στόμφο της αυτοαναφοράς και το στυλ του χολιγουντιανού σταρ. Στο πλάι του η σύζυγος μοιράζεται την έπαρση και την χλιδάτη υπερβολή με την αυτοεπιβεβαίωση της καθησυχαστικής συντροφικότητας.

Ενήλικοι στο δωμάτιο, με το Λαό. Όταν οι ιδιαίτερες στιγμές δεν περιλαμβάνουν σεξουαλικά παίγνια, τότε το υποτιθέμενο ενήλικο παιχνίδι καταλήγει θρήνος για τους λαούς. Όταν οι αφελείς φαντασιώσεις ξεπερνούν τις γενετήσιες ορμές και επεκτείνονται σε πολιτικούς και οικονομικούς χειρισμούς, τότε ολόκληρες χώρες βρίσκονται βάναυσα βιασμένες. 

Ο Βαρουφάκης υπήρξε η αιχμή του δόρατος ενός εν τη γενέσει του αποτυχημένου σχεδίου εκβιασμού των θεσμών. Η μοναδική δυνατότητα δυναμικότερης διαπραγμάτευσης χάθηκε στις αρχές του 2010, όταν το ελληνικό χρέος βρισκόταν ακόμη στα χέρια ιδιωτών και οι αγορές συνέχιζαν να μας δανείζουν έστω και σχετικά ακριβά.

Το 2015 το μόνο που επιχειρήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχα αναλύσει στην τότε αρθρογραφία μου, ήταν ένα αντίστροφο παίγνιο εσωτερικής ανάφλεξης. Ένα παίγνιο προς τους Έλληνες πολίτες που σε μεγάλο βαθμό συνέχιζαν να πιστεύουν στην πιθανότητα ενός θαύματος που θα τους γλίτωνε από τις μνημονιακές υποχρεώσεις. Η εκμετάλλευση της συλλογικής συναισθηματικής φόρτισης, ώστε όταν θα ερχόταν ο…  “έντιμος” συμβιβασμός το τελικό αφήγημα να διανθίζεται με επαρκείς δόσεις αντικομφορμισμού και συγκρουσιακής αντίδρασης.

Ο Βαρουφάκης όμως διαθέτει την “τρέλα” και τον αχαλίνωτο εγωισμό, όσων είναι ικανοί να πέσουν και στο γκρεμό για να εξαντλήσουν την μηδαμινή πιθανότητα να αποδείξουν ότι μπορούν να προσγειωθούν αρτιμελείς. Αυτό που ο Τσίπρας απέφυγε την τελευταία στιγμή γοητευμένος περισσότερο από την εξουσία, ο Γιάνης κάλλιστα θα το δοκίμαζε χωρίς τύψεις για τις θανατηφόρες συνέπειες.

Το να αψηφάς, προσωπικά, το θάνατο για έναν ανώτερο σκοπό, είναι μια θεμιτή κι ενίοτε γενναία πράξη. Το να θέτεις σε κίνδυνο τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων επειδή υπερεκτιμάς τις δυνατότητες σου είναι τουλάχιστον εγκληματικό.

Δεν γνωρίζω αν αυτό που έλκει τον επιτυχημένο σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά στην ιστορία του Γιάνη, είναι η ψευδαίσθηση του να αψηφάς τον “θάνατο” ή απλώς ο ανεκπλήρωτος αριστερός ιδεαλισμός που κρύβει εγκλήματα πίσω από την δήθεν αθωότητα των προθέσεων, αλλά οι Έλληνες πλήρωσαν πολύ ακριβά τους βερμπαλισμούς και τις θεσμικές αστειότητες για να παρακολουθούν ήρεμοι την προβολή των τότε γεγονότων δοσμένα με την κραυγαλέα καλλιτεχνική αφαιρετικότητα που εξαγνίζει επιλογές και κίνητρα.