Ένα “λεωφορείο” στο γκρεμό, καθημερινά!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική φράση από αυτή για να περιγράψει το σκηνικό των τελευταίων ημερών. Κάθε μέρα η χώρα μας πληρώνει “φόρο τιμής” στον κορωνοϊό που φθάνει ή και ξεπερνά τους επιβαίνοντες σε ένα ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο. Στις αρχές της πανδημίας ένας αντίστοιχος αριθμός νοσούντων αρκούσε για να μας τρομάξει. Σχεδόν δυο χρόνια μετά, ο ίδιος αριθμός περιγράφοντας το καθημερινό νεκρικό ανακοινωθέν αντιμετωπίζεται με σχετική ψυχραιμία. Δυστυχώς, αληθεύει σε όλα τα επίπεδα, ότι όσο συνηθίζεις στον πρόσωπο του “τέρατος”, τόσο λιγότερο άσχημο σου φαίνεται.

Το “λεωφορείο” της πανδημίας μοιάζει να έχει χάσει την πορεία με ευθύνη όλων μας. Από την άξια Ελλάδα που θάμπωσε τους πάντες διεθνώς με τη στιβαρότητα αντιμετώπισης του πρώτου κύματος, περάσαμε σε μια φάση ανεξέλεγκτης διασποράς, όταν όλη ο Δυτικός ολοκληρώνει τα εμβολιαστικά προγράμματα και προχωρά στα επόμενα βήματα, οριστικής εξόδου από το υγειονομικό τούνελ.

Κάτι οι αντιφατικές αποφάσεις, που στην προσπάθεια να βρουν τη χρυσή τομή ανάμεσα στην οικονομική επαναδραστηριοποίηση και την υγειονομική προστασία, άφηναν περιθώριο για αμφισημίες και αυτοαναιρούμενες συμπεριφορές. Όταν ανοίγεις έστω κι έναν μικρό φεγγίτη στην “καταπίεση” της υποχρεωτικής μάσκας, των μετακινήσεων, των μαζικών εκδηλώσεων, είναι αφελές να μην περιμένεις έκρηξη περιστατικών, αφού γνωρίζεις από τα δημοσκοπικά δεδομένα ότι υπάρχει ένα σκληρό περίπου 25% του λαού που δεν θα προχωρήσει σε εμβολιασμό.

Κατορθώσαμε, βουτηγμένοι στα λύματα της συνωμοσιολογίας και μιας θρησκοληψίας, που δεν εκφράζει την  αλληλέγγυα ουσία του δόγματος, να καταντήσουμε ουραγοί που έρχονται με μεγάλη καθυστέρηση αντιμέτωποι με μια ιδιότυπη ανοσία της αγέλης. Κι αν το ζήτημα αφορούσε απλώς την αυτοδιάθεση καθενός, δίχως συνέπειες στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, η όλη συζήτηση μπορεί να είχε έναν αχρείαστο ηθικοπλαστικό χαρακτήρα. Όταν όμως η απόφαση σου, συνεισφέρει στις διαρκείς μεταλλάξεις και την ισχυροποίηση του ιού, συντηρώντας ένα ατελείωτο γαϊτανάκι θανάτου, τότε οφείλεις να δώσεις λόγο για τα πεπραγμένα σου.

Αν υπάρχει μια θετική είδηση, είναι ο σχεδόν διπλασιασμός του αριθμού εμβολιασμών, μετά την τεράστια αύξηση περιστατικών. Ο αριθμός όσων προσέρχονται στα εμβολιαστικά δεν είναι ακόμη επαρκής αλλά και μόνο η ένδειξη, ότι μπρος στο πιθανό τσουνάμι που θα θερίσει όλη την κοινωνία φαίνεται να προκύπτει μια μικρή αντίδραση λογικής, είναι μια πρώτη παρηγοριά, μια νότα αισιοδοξίας για την αντιστροφή αυτού που φαντάζει πλέον αναπόφευκτου. Το γκρέμισα πολλών ακόμη “λεωφορείων” στον Καιάδα της πανδημίας…