Ελληνοτουρκικές σχέσεις και Κυπριακό Ζήτημα
Γράφει ο Βαγγέλης Αντωνιάδης
Το εγκληματικό σφάλμα που έχουν διαπράξει όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1955 μέχρι σήμερα είναι αποσύνδεση του Κυπριακού Ζητήματος από το ευρύτερο πλαίσιο των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ειδικά από το 1964 και ακόμα περισσότερο 1974 ο ελληνοτουρκικός διάλογος σημαίνει την αποδοχή και την έμμεση αναγνώριση της εισβολής και της κατοχής.
Προφανώς είναι αδιανόητη μία λύση πακέτο για όλα, όχι μόνο γιατί αυτό θα συνέφερε την Τουρκία αλλά κυρίως γιατί αφορά δύο ξεχωριστά κράτη. Όμως στην Κύπρο βρίσκεται ένα αναπόσπαστο τμήμα του ελληνισμού που δεν πρέπει να το εγκαταλείψουμε.
Είναι δεδομένο πως υπάρχουν κύκλοι στο εσωτερικό της ελληνικής άρχουσας τάξης που θεωρούν μαξιμαλιστικές και ατελέσφορες τις διαχρονικές ελληνικές θέσεις ( ελλαδικες και κυπριακές) στο Κυπριακό Ζήτημα. Όμως επί μισό αιώνα οι διεθνείς οργανισμοί και σχεδόν συνολικά η διεθνής κοινότητα εγκαλούν την Τουρκία για την αδιάλλακτη στάση που έχει υιοθετήσει εδώ και δεκαετίες στο Ζήτημα, που πλέον αποτελεί υπόδειγμα για τις αναθεωρητικές δυνάμεις που επιδιώκουν να ανατρέψουν διά της βίας το status qvo στον πλανήτη.
Στο πεδίο της διεθνοπολιτικής ηθικής που είναι απαραίτητο να χαρακτηρίζει τις διεθνείς σχέσεις, την διπλωματία και την εξωτερική πολιτική η Τουρκία αποτελεί τον θύτη της εισβολής, της στρατιωτικής κατοχής, και της συρρίκνωσης της εθνικής κυριαρχίας που συνοδεύεται από πλήθος αγνοουμένων ακόμα Κυπρίων και συνοδεύεται από πλήθος αγνοουμένων ακόμα Ελλήνων, Κυπρίων και Ελλαδιτών και συνοδεύτηκε από προσφυγικό ρεύμα από την κατεχόμενη ζώνη στα ελεύθερα εδάφη της κυπριακής Δημοκρατίας.
Με αυτά τα δεδομένα η εξίσωση θύματος-θύτη αποτελεί μία απροσχημάτιστη φασιστική αντίληψη. Ενώ θεμελιώδη αντίφαση για την ελληνική εξωτερική πολιτική η μόνιμη διαπραγμάτευση με την Τουρκία όλες αυτές τις δεκαετίες που συνεχίζεται η εισβολή και η κατοχή. Ακόμα μεγαλύτερη αντίφαση αποτελεί η υπογραφή συμφώνου φιλίας μίας χώρας που αποτελεί πυλώνα, ασφάλειας, ειρήνης και σταθερότητας όπως αυτοπαρουσιάζεται αλλά και είναι η Ελλάδα με μία κατοχική δύναμη όπως είναι η Τουρκία, όποιας χώρας και αν έχει καταλάβει αυτή,
Αλλωστε στο πεδίο της εφαρμοσμένης διπλωματίας σύμφωνα φιλίας υπογράφονται ανάμεσα σε δύο η περισσότερα κράτη όταν επιλύονται οι διακρατικές διαφορές και διενέξεις και όχι όταν η μία πλευρά εμμένει στην αδιαλλαξία των παράνομων ενεργειών που προωθήθηκαν είτε με όχημα την στρατιωτική ισχύ και την πολεμική βία όπως η εισβολή και η κατοχή του 38% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και άλλες δόλιες μεθόδους όπως οι συστηματικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου και θαλάσσιου χώρου και το παράνομο τουρκολυβικό σύμφωνο.
