Έκτρωση: Δολοφονία ή αναφαίρετο δικαίωμα;

Γράφει ο Γιάννος Τσαλαβούτας, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης

Με αφορμή την ανάρτηση της περιβόητης αφίσας στο Μετρό που άρον άρον αποσύρθηκε εξαιτίας του προσβλητικού για κάποιους μήνυμά της, σκοπεύω να εκφράσω εκτενώς την γνώμη μου περί του αναφυομένου σε φόρουμ και σε κοινωνικά δίκτυα, ζητήματος της έκτρωσης. Ενός ζητήματος που δικαιολογημένα απασχολεί το ενδιαφέρον όλου του κόσμου, που συζητάται και θίγεται εντόνως από την κοινή γνώμη, προκαλώντας σωρεία αντιδράσεων, ενώ έχει αποτελέσει και εξακολουθεί να αποτελεί, σημαίνον σημείο πολιτικής αντιπαράθεσης.

Σε μια προσπάθεια ομαδοποίησης της πληθώρας απόψεων που διαβάζουμε, παρατηρούνται εμφανώς δύο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις από τον “συντηρητικό” και από τον “προοδευτικό” χώρο, απόψεις που κυμαίνονται ανάμεσα σε δυο κύριους άξονες: αφενός την υπεράσπιση της έκτρωσης ως αναφαίρετο δικαίωμα από τους μεν, και την νόηση της έκτρωσης ως δολοφονία από τους δε.

Καταρχάς, διασαφηνίζω εξ’ αρχής, ότι δε θα μπω στη διαδικασία να επιχειρηματολογήσω ούτε επί χριστιανικής σκοπιάς, ούτε επί της οπτικής γωνίας της ιατρικής κοινότητος, ούτε να σχολιάσω την νομολογία του ΕΣΔΑ που πράγματι είναι σαφής και αιτιολογημένη, παρά μόνον υπό το πρίσμα της προσωπικής μου φιλοσοφικής – ηθικολογικής εκδοχής.

Ως εφαλτήριο αυτής μου της απόπειρας καλούμαι να πω πως σε γενικές γραμμές, ενστερνίζομαι την “ελευθεριακή” τρόπον τινά θεώρηση, του ότι κάθε γυναίκα και κάθε άντρας ΔΕΝ είναι απαραίτητα υπόλογος για τη κοσμοθεωρία, τις επιλογές και τα πεπραγμένα του -με την προϋπόθεση φυσικά ότι όλα αυτά δεν αφορούν κανέναν άλλον πέραν του ίδιου του του εαυτού- σε κανέναν, είτε αυτός λέγεται κράτος, οικογένεια, εκκλησία, κοινωνικός περίγυρος. Ο καθένας “τραβά” τον δικό του δρόμο,
·πολλώ δε μάλλον, στο ευαίσθητο θέμα της έκτρωσης. Πέραν αυτού όμως, όσον αφορά το θέμα της έκτρωσης, έχω να πω τα εξής:

Μονάχα στην ιδέα της έκτρωσης, το ζευγάρι περιέρχεται αυτομάτως σε ένα “βρόχο”, ένα εξαιρετικά άβολο δίλημμα, καλούμενο να λάβει μια αμετάκλητη θέση – απόφαση· την τέλεση ή την μη τέλεση της “επίμαχης” απόφασης της έκτρωσης. Η πολέμια, της “συντηρητικής” άποψης, προβληματική, στρέφει το επίκεντρο της προσοχής της στη διατύπωση πως η μόνη υπεύθυνος για μια τέτοια απόφαση, είναι η γυναίκα αποκλειστικά, με motto το “δικό μου το σώμα, δικοί μου οι κανόνες”.

Σ’ αυτό το σημείο, εμπίπτω στην παραδοχή μιας αναντίρρητης και αυτονόητης αλήθειας λέγοντας ότι απαραίτητη και αναγκαία συνθήκη της επικείμενης γέννησης ενός παιδιού, αποτελεί η δια ζώσης ακούσια ή εκούσια ερωτική συνεύρεση ενός άντρα και μιας γυναίκας (πέραν της περίπτωσης του βιασμού).

Δεδομένου αυτού, ερωτώ ευθέως, επισημαίνοντας το εξής:

Έχει δικαίωμα ΚΑΙ ο άντρας να φέρει γνώμη επί της έκτρωσης; Η απάντηση στο ρητορικό αυτό ερώτημα είναι καταφατική. Για παράδειγμα, εάν ο άντρας θέλει να κρατήσει το παιδί τότε γιατί η έγκυος γυναίκα να έχει το δικαίωμα να αψηφίσει την βούληση, μια βούληση που σε τελική ανάλυση είναι καθόλα θεμιτή, ανεξαρτήτως αν το έμβρυο θεωρείται ζωντανός άνθρωπος ή όχι. Η γνώμη τόσο του άντρα όσο και της γυναίκας, λογικότατα έχει ίση βαρύτητα.

Εάν η απόφαση της έκτρωσης γίνει κατόπιν αμοιβαίας συναίνεσης, έχουν το έννομο δικαίωμα να το πράξουν άσχετα με το εάν αυτή η άποψη κρίνεται ηθική ή όχι. Άλλωστε, ένας από τους δύο γονιούς, δεν επιθυμεί να κρατήσει το παιδί, είτε για λόγους οικονομικούς, είτε για λόγους καριέρας, είτε επειδή δεν είναι έτοιμος να αναλάβει ακόμη μια τέτοια ευθύνη, φυσικά δεν είναι διατεθειμένος/η να το μεγαλώσει παρά τη θέληση του συντρόφου του/της, πόσο μάλλον, ελλείψει άλλης επιλογής, να το δώσει σε ορφανοτροφείο ή ακόμα χειρότερα να το αφήσει στο δρόμο.

Κατά τη γνώμη μου το ζήτημα της έκτρωσης δεν θα έπρεπε να αποτελεί αντικείμενο αντιπαλότητας ανάμεσα σε δεξιούς – “συντηρητικούς” και αριστερούς – “προοδευτικούς” διότι απλούστατα είναι ηθικολογικό και όχι πολιτειακό, δεν άπτεται στη δικαιοδοσία του κράτους και της κοινωνίας, αλλά μονάχα στην δικαιοδοσία των δυο υπαίτιων αυτής. Εξάλλου αποδοκιμασία ή η επιδοκιμασία της έκτρωσης μπορεί κάλλιστα να απαντάται τόσο σε έναν φερόμενο ως (κεντρο)αριστερό όσο σε έναν φερόμενο ως (κεντρο)δεξιό.

Αναγνωρίζω πως η συντηρητική προβληματική ως προς το δημογραφικό πρόβλημα έχει κάποια βάση. Σίγουρα, η απαγόρευση της έκτρωσης δεν αποτελεί σοβαρή και πλέον αποτελεσματική πρόταση για τη λύση του δημογραφικού. Ωστόσο, μια το κατά δύναμιν –έστω και μικρή μείωση του αριθμού των εκτρώσεων θα επέφερε μια κάποια βελτίωση, έναν “απινιδωτή” για την άμβλυνση του προβλήματος που μαστίζει την Ευρώπη και την πατρίδα μας. Η άρδην, άνευ όρων στέρηση της δυνατότητας πραγμάτωσης μιας εν δυνάμει προσωπικότητας λογίζεται, κατ’ εμέ, ως άδικη.

Δεν σκοπεύω να καταλήξω στο συμπέρασμα της ολιστικής απαξίωσης των δυο κυρίαρχων αυτών προβληματικών, γιατί δε βρίσκω τα επιχειρήματα τόσο προοδευτικών όσο και συντηρητικών εντελώς αβάσιμα, απλώς, διατυπώνω τις ενστάσεις μου και τους προβληματισμούς μου.

Εν κατακλείδι, θα ήθελα να δώσω έναν επίλογο, διατεινόμενος με σιγουριά και ενάργεια πως η απόφαση της έκτρωσης -χωρίς καμία αμφιβολία- δεν πρέπει να λαμβάνεται ελαφριά τη καρδία και θα πρέπει να εξετάζονται σοβαρότατα οι λόγοι πραγματοποίησης καθώς και η πρόληψη αυτής, ώστε να μη φτάνει το ζευγάρι στην δυσάρεστη θέση να συζητήσει κάτι τόσο χαλεπό. Η έκτρωση, όπως και η επιβολή της θανατικής ποινής, είναι αμετάκλητος πράξη, που σημαίνει ότι σε περίπτωση που ένας από τους δυο σε μια προχωρημένη ηλικία αισθανθεί μεταμέλεια δεν υπάρχει δυνατότητα ανασκευές.

Σε μια υποθετική περίπτωση απονομής του δίκαιου, θεμιτό θα ήταν να ληφθεί υπόψη η πρόθεση. Έστω δηλαδή ότι είτε ο άντρας είτε η γυναίκα είτε αμφότεροι, συναινέσουν στη τέλεση της σεξουαλικής πράξης χωρίς προφύλαξη. Η συναίνεση σε αυτό το άτυπο “εξωσυμβατικό οιωνεί συμβόλαιο” κατά το οποίο θα προβλέπεται η αποδοχή των ευθυνών μιας ενδεχομένης (αν)επιθυμητής γέννας, θα έπρεπε να συνεκτιμάται. Με αλλά λόγια, εάν ο άνδρας κατά τη διάρκεια του σεξ, δε θέλει να χρησιμοποιήσει προφυλακτικό ενώ η γυναίκα τον παροτρύνει να το κάνει αλλά εν τέλει γίνει το μοιραίο χωρίς προφύλαξη, τότε ο άνδρας ή η γυναίκα αντίστροφα θα έπρεπε είναι υπόλογοι αν όχι ενώπιον του νομικού δικαίου, έστω ενώπιον της συνείδησης τους.

Ορίστε η δική μου πρόταση – γνώμη:

Εάν ο ένας από τους δυο επιθυμεί να μεγαλώσει το παιδί, ας έχει το δικαίωμα να το κάνει, χωρίς να αξιώνει όμως από τον/την ”σύντροφο” του/της οποιαδήποτε χρηματική ή άλλη βοήθεια από εκείνον/η που επιθυμούσε και επιθυμεί την αποβολή του εμβρύου. Όποιος υποστηρίζει αβλεπί το άνευ όρων δικαίωμα στην έκτρωση, ένεκα εκείνης (και όχι εκείνου) που επιθυμεί να κρατήσει το παιδί επικεντρώνονται στο τι θα σηματοδοτούσε η 9μηνη κύηση στο σώμα της γυναίκας, κατά τη διάρκεια της οποίας θα “επιβαρυνθεί” για ένα παιδί που πιθανόν δε θέλει. Συνειδητά ή ασυνείδητα λοιπόν αγνοούν ένα τόσο μακάριο γεγονός που λέγεται ζωή – ύπαρξη.

Σ’ αυτό το μήκος κύματος ταλαντεύεται το κύριο μου αντεπιχείρημα στο “προοδευτικό” αφήγημα ”δικό μου το σώμα ότι θέλω κάνω”. Προς επίρρωσιν όλων των παραπάνω, νιώθω την ανάγκη να τονίσω πως όσο άσχημο αν ακούγεται σε ορισμένους/ες αυτό, προκρίνεται η 9μηνη αυτή “ταλαιπωρία”, αφού πρόκειται -εξαιτίας αυτής- να γεννηθεί και να φύσει ένας άνθρωπος. Κοντολογίς, το σώμα σου και η ζωή σου, πράγματι σου ανήκει, το παιδί που φέρεις στα σπλάχνα σου όμως ΟΧΙ. Δεν αποτελεί προέκταση του εαυτού σου, αλλά κάτι ξεχωριστό. Οπότε, αντιμετωπίζω με αμφιβολία ή καχυποψία την συντριπτική πλειονότητα των ενίοτε αψέων φεμινιστικών απόψεων.

Στην προαίρεση σου λοιπόν φίλε/η αναγνώστη/τρια, να θέλεις ή να μη θέλεις να προσφέρεις στο έμβρυο – παιδί ανυστερόβουλη γονική αγάπη και προσφορά. Αν πάλι κατόπιν εορτής, εμφορηθείς από τύψεις και ενδοιασμούς, υπό την έννοια του ότι δεν κρίνεις τον εαυτό σου κατάλληλο ή πρόθυμο για να αναθρέψει ένα παιδί, θα ήταν φρόνιμο εκ μέρους σου να αναλογιστείς πως τότε το κράτος και κατ’ υπαγωγή, ο φορολογούμενος πολίτης, ερήμην του φυσικά, θα επωμιστεί την δική σου απερισκεψία.

Όπως και να ‘χει όμως, άφησε το να ζήσει.

7 σκέψεις σχετικά με το “Έκτρωση: Δολοφονία ή αναφαίρετο δικαίωμα;

  • 18/01/2020, 20:15
    Permalink

    ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

    «Η φρίκη είναι να διαπράττεις τη φρίκη και να μη νιώθεις φρίκη»
    «Επειδή ακόμα χωράει στη χούφτα σου, εξουδετερώνεις το μπιγκ μπαγκ της ζωής;»

    Σάλος προκλήθηκε τις τελευταίες μέρες στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και στα ΜΜΕ, με κάποιες αφίσσες που αναρτήθηκαν στους σταθμούς του μετρό της Αθήνας και καλούσαν απλώς τις γυναίκες, σε περίπτωση εγκυμοσύνης, να μην παίρνουν αβασάνιστα την απόφαση, να κάνουν έκτρωση στη ζωή που κυοφορούν, επειδή απλώς και μόνο, τη θεωρούν ανεπιθύμητη.
    Όλοι οι «προοδευτικοί» αυτού του τόπου ένωσαν τις φωνές τους και με διάφορα φληναφήματα ανάγκασαν το φοβικό και τρομαλέο ελληνικό κράτος να τις αποσύρει.
    Αλήθεια, από πότε σ’ αυτή τη χώρα, η συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία της έκφρασης είναι υπό την αίρεση των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών; Να φέρουμε την ελευθερία της έκφρασης στα μέτρα τους, εξακολουθεί τάχα να είναι ελευθερία ή καρικατούρα της; Τι σόι ελευθερία της έκφρασης είναι αυτή που μπορεί να στομωθεί με διάφορες γελοίες δικαιολογίες;
    «Είναι νόμος του κράτους, λένε οι κατ’ όνομα προοδευτικοί, και άρα δεν πρέπει να ακούγονται φωνές διαμαρτυρίας!» Μπα, και από πότε οι Νόμοι του κράτους, δεν γίνονται αντικείμενο σφοδρής κριτικής και αμφισβήτησης;
    Τι προοδευτικός φασισμός είναι αυτός, μωρέ; Αφήστε τη φωνή του αγέννητου παιδιού να ακουστεί! Μην το εκτελείτε για δεύτερη φορά! Ταράζει μήπως την ένοχη σευνείδησή σας και γι’ αυτό δε θέλετε να ακουστεί;
    Χώρια, που οι αφίσες δεν έκαναν καμιά αναφορά στο Νόμο και ούτε ζητούσαν την κατάργησή του, παρόλο, που φυσικά, κάτι τέτοιο, σε μια ευνομούμενη δημοκρατία, όπου επιτρέπεται να ακούγονται όλες οι φωνές και οι νόμοι του κράτους αλλάζουν μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, θα ήταν θεμιτό. Ζητούσαν απλώς από τις γυναίκες να μην παίρνουν αβασάνιστα μια τόσο φριχτή απόφαση. Είναι τόσο φοβερό, ώστε να ξεσηκώσει τόση αντίδραση;
    Και είναι φριχτή αυτή η απόφαση, όσο και να προσπαθούν να την αμβλύνουν οι υπερασπιστές της και να την καταστήσουν ηθικά ανώδυνη: «Η έκτρωση είναι άγια πράξη, να την κάνετε, κοριτσάκια, χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Μια απλή αφαίρεση σκωλικοειδήτιδας είναι!»
    Ώστε είναι έγκλημα όταν δολοφονείται η ζωή έξω από τη μήτρα της, αθώα ιατρική πράξη όταν δολοφονείται μέσα στη μήτρα της. Ο κυνισμός της αυτοεξυπηρετικής λογικής στην αποθέωσή του.
    Ιερή η ζωή έξω από τη μήτρα της μάνας, απλή ιατρική πράξη η αφαίρεσή της μέσα στη μήτρα της μάνας. Η απόλυτη υποκρισία. Είναι να καγχάζει κανείς.
    «Σώμα μου είναι, και το κάνω ό,τι θέλω!» φωνάζουν οι απολογητές αυτής της πράξης, προβάλλοντας ως επιχείρημα την ατομική ελευθερία και τα ατομικά δικαίωματα της γυναίκας.
    Μπα, και ποιος σου είπε, καλή μου, ότι το σώμα του αγέννητου παιδιού που φιλοξενείς –απλώς- στη μήτρα σου, είναι σώμα σου, για να το κάνεις ό,τι θέλεις;
    Αν στο σώμα σου μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, όπως ισχυρίζεσαι, το αγέννητο παιδί που φιλοξενείς στο σώμα σου, δεν είναι σώμα σου, για να το κάνεις ό,τι θέλεις,
    Απλά το φιλοξενείς και έχεις την ιερή υποχρέωση να το φροντίζεις.
    «Και αν η γυναίκα είναι θύμα βιασμού, να μην κάνει έκτρωση;» λένε κάποιοι.
    Αν, αν, αν! Οι χιλιάδες γυναίκες που κάνουν έκτρωση, αλήθεια, είναι θύματα βιασμού; Τα μόνα θύματα βάρβαρου και ανελέητου βιασμού είναι τα εν ψυχρώ εκτελεσμένα αγέννητα παιδιά που δεν έχουν φωνή να φωνάξουν. Επειδή δεν ακούς την πονεμένη τους κραυγή, νομίζεις δε φωνάζουν;
    Στο στόχαστρο της κριτικής δε μπαίνουν οι γυναίκες που πραγματικά νιώθουν το βάρος της πράξης και υποφέρουν. Η συζήτηση γίνεται για αυτές που έχουν κάνει παντιέρα τους σαν αδιαπραγμάτευτο ατομικό δικαίωμα, το δικαίωμα ελαφρά τη καρδία να εκτελούν τη ζωή που φιλοξενούν στη μήτρα τους, χωρίς να είναι πρόθυμες να σηκώσουν κανένα βάρος. Που το παραφουσκωμένο τους εγώ δεν επιτρέπει σε κανένα άλλο εγώ να υπάρξει.
    Όπως έχουν τα πράγματα, οφείλουν οι γυναίκες, προτού πάρουν μια τόσο σοβαρή και ηθικά αμφιλεγόμενη απόφαση, να έχουν υπόψη όλες τις παραμέτρους του ζητήματος, ώστε η απόφασή τους τουλάχιστον να μην είναι αβασάνιστη.
    Και αυτό προσπαθούααν να κάνουν οι αφίσες στο μετρό.
    Η αντίθετη άποψη όμως, πρέπει να καταπνίγεται σ’ αυτή τη χώρα, όπου η μόνη φωνή που πρέπει να ακούγεται είναι η φωνή της μόνης αλήθειας των κατ’ όνομα προοδευτικών.
    Μπορείς να φωνάζεις ανεμπόδιστα και να ανεβάζεις όσες αφίσες θέλεις για την απαγόρευση της σφαγής των αμνών, όχι όμως και των αγέννητων παιδιών.
    Σε ένα παράνομο σύστημα, υφίστασαι έναν καθόλα νόμιμο θάνατο.
    Ζήτω η νομιμότητα σ’ αυτή τη χώρα.

    ΥΓ: «Πρίν ἀρκετά χρόνια μετά ἀπό μιά μεγάλη γιορτή ἕνα νέο ζευγάρι μέ κάλεσαν στό σπίτι τους γιά καφέ. Τό ζευγάρι εἶχε τότε δυό παιδιά. Καθισμένοι στό ὄμορφο μπαλκόνι τοῦ σπιτιοῦ ἡ νεαρή σύζυγος μέ ἐρωτᾶ, γιά λογαριασμό κάποιας φίλης της, ὅπως μοῦ εἶπε, ποιά εἶναι ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας γιά τίς ἐκτρώσεις.
    Εἶναι πλήρης ἄνθρωπος πού ἐξελίσσεται, ἤ εἶναι ἕνα ἀνθρωποειδές πού περιμένει τόν ἥλιο ἤ τόν ἀέρα γιά νά λάβει ὑπόσταση, νά γίνει πλήρης ἄνθρωπος; Τη ρώτησα.
    Τῆς ἐξήγησα ὅτι ἡ Ἐκκλησία λέγει ὅτι εἶναι πλήρης ἄνθρωπος ἐξ ἄκρας συλλήψεως.
    Γι᾽ αὐτό θεωρεῖ ὅτι ἡ ἔκτρωση εἶναι καταστροφή τῆς ζωῆς. Εἶναι ἔγκλημα καί μάλιστα εἰδεχθές, γιατί στρέφεται ἐναντίον τοῦ πιό ἀθώου καί τοῦ πιό ἀνυπεράσπιστου πλάσματος στόν κόσμο.
    (μακαριστός Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος)

    Σχολιάστε
  • 19/01/2020, 18:48
    Permalink

    Αγαπητε.
    Λίγα σχόλια για το άρθρο σου.
    Ο άντρας ΔΕΝ έχει δικαίωμα να επιβάλλει στην γυναίκα να αφήσει την ζωή της για 9 ολόκληρους μήνες, να χαλάσει το σώμα και την ψυχολογία της, να κάνει κάτι που ΔΕΝ θέλει επειδή θέλει παιδί. ΔΕΝ έχει δικαίωμα να επιβάλλει τίποτα σε κανένα άλλο άτομο, ενάντια της θέλησης του, προκειμένου να επωφεληθεί εκείνος. ΔΕΝ έχει δικαίωμα να επιβάλλει σε ένα άλλο άτομο τι θα κάνει με το σώμα ΤΟΥ. ΔΕΝ έχει δικαίωμα να κάνει ένσταση στην απόφαση της γυναίκας να κρατήσει ένα έμβρυο μόνο και μόνο επειδή το θέλει εκείνος. Αν φτάσουμε ποτέ σε σημείο να μπορεί να κυοφορεί ο άντρας (κάτι που αμφιβάλλω πως θέλετε να γίνει) τότε είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει.
    Επιπλέον, αν γίνει “το μοιραίο” χωρίς προφύλαξη χωρίς να συναινέσουν αμφότεροι, τότε μιλάμε για ξεκάθαρη περίπτωση βιασμού. Δεν υφίσταται μονόπλευρη συναίνεση.
    Τέλος, να επισημάνω ότι καμία μέθοδος προφύλαξης δεν ειναι 100% επιτυχημένη, που σημαίνει πως περιπτώσεις ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης δεν προκύπτουν μόνο από συνεύρεση χωρίς προφυλάξεις, αλλά γίνονται και πολλά ατυχήματα.
    Αυτά περί του ηθικού της υπόθεσης.
    Ας πάμε λίγο τώρα στο βιολογικό της υπόθεσης, το οποίο πιστεύω πως κατέχω ελάχιστα παραπάνω όντας βιολόγος. Αρχικά να πω εδώ ότι μία γυναίκα έχει το δικαίωμα να διακόψει την κύηση μέχρι την 12η εβδομάδα (πάνω κάτω 3ο μήνα της κύησης). Πώς είναι το “μωρό” στην 12η εβδομάδα; Σε αυτή την εβδομάδα, λοιπόν, το έμβρυο είναι 6 εκατοστά σε μέγεθος (φαντάσου, λίγο μεγαλύτερο από ένα δαμάσκηνο). Ο πλακούντας (το κομμάτι του εμβρύου το οποίο χρησιμεύει για να τραφεί στα επόμενα στάδια) δεν είναι ολοκληρωμένος. Τα μάτια δεν έχουν πάρει την μορφή τους και την θέση τους ακόμα. H καρδιά του, αν και έχει σχηματιστεί, δεν είναι λειτουργική ακόμα και δεν έχει σχηματιστεί ακόμα οστέινος σκελετός. Το νευρικό του σύστημα περιορίζεται σε απλές και “πρωτόγονες” αντανακλαστικές κινήσεις και δεν έχει αναπτύξει ακόμα πλήρως την αίσθηση αφής. To αναπνευστικό σύστημα τώρα, εκείνη την περίοδο είναι σχεδόν ανύπαρκτο (δεν υπάρχουν ακόμα πνεύμονες) και προφανώς τελείως ανενεργό, και θα παραμείνει ανενεργό μέχρι και την γέννηση. Επομένως το “μωρό” δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία μάζα διαφοροποιημένων κυττάρων, τα οποία δεν επιτελούν καν ακόμα τον ρόλο τους. Εκείνη την περίοδο, μετά βίας ξεχωρίζει ένα ανθρώπινο έμβρυο από ένα έμβρυο προβάτου ή γουρουνιού.
    Δεν θα καθήσω να αντικρούσω το κάθε σημείο ένα ένα, όχι επειδή δεν εχω επιχειρήματα να το αντικρούσω, απλά επειδή ξέρω ότι δεν έχει νόημα.
    Θα σε αφήσω με αυτή την ερώτηση την οποία θέλω να σκεφτείς. Για ποίον λόγο η γνώμη μιας μάζας μερικώς λειτουργικών κυττάρων να αξίζει περισσότερο από την γνώμη μιας γυναίκας;

    Καλή συνέχεια.

    Σχολιάστε
    • 20/01/2020, 18:38
      Permalink

      Δεν ειμαι βιολόγος,οι γνωσεις μου περί αυτης περιορίζονται σε παραδόσεις μιας καθηγήτριας δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.Οπότε δεν έχω άποψη επ’αυτού. Το τι έχει δικαίωμα ο άντρας το ορίζει ο ίδιος δε θα το ορίσεις εσύ.Πολύ υπερφίαλο εκ μέρους σου. Οταν μιλαω περι ηθικολογιας,ειναι επειδη κατα τη γνωμη μου το περι εκτρωσης ειναι ηθικολογικο ζητημα οπως και η θανατικη ποινη. Ο αντρας δε θα πρεπε να επιβαλλει στη γυναικα τι θα κανει,εκτος κι αν τον προσβαλλει με οποιονδηποτε τροπο,οπου θα εχει καθε δικιο να την βρισει και να την εγκαταλειψει.Εφοσον καταληξουν στο κρεβατι ΗΘΕΛΗΜΕΝΑ τοτε αυτο συνεπαγεται οτι πρεπει να αναγνωρισουν και τις συνεπειες. C’est la vie

      Σχολιάστε
      • 24/01/2020, 14:07
        Permalink

        Το τι έχει δικαίωμα ο άντρας δεν το ορίζει εκείνος. Από παιδί μάθαινα ότι τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του ενός σταματούν εκεί που ξεκινούν του άλλου. Δεν με ενδιαφέρει η δυναμική του ζευγαριού και αν θα χωρίσουν ή παραμείνουν μαζί μετά από αυτό, αλλα το τι θα συμβεί στο σώμα της γυναίκας θα το καθορίσει μόνο εκείνη. Δεν καταλαβαίνω πώς το τι θα κάνει εκείνη με το σώμα της, προσβάλλει τον άλλο και του δίνει το δικαίωμα να την βρίσει. Να την εγκαταλείψει, φυσικά, αυτό θα μπορούσε να το κάνει οποιαδήποτε στιγμή άλλωστε. Εφόσον καταλήξουν στο κρεβάτι ηθελημένα, τότε αυτό συνεπάγεται ότι ακόμα μπορούν να συμβούν ατυχήματα, τα οποία κανένας δεν “φταίει” αλλά η γυναίκα πρέπει να αποφασίσει τι θα γίνει με το σώμα ΤΗΣ για τους επόμενους 9 μήνες και τί θα κάνει με τα συγκεντρωμένα κύτταρα που είναι εκειμέσα (εγκαίρως φυσικά, και για αυτόν τον λόγο περιέγραψα τι συμβαίνει στο έμβρυο στο ανώτατο όριο το οποίο επιτρέπουν οι γιατροί την διακοπή κύησης). Εξακολουθώ να πιστεύω, λοιπόν, ότι δικαίωμα απόφασης έχει ο άνθρωπος ο οποίος έχει μια ζωή και μια γνώμη, και που νιώθει πόνο και σωματικό και ψυχικό (πιστεύω είναι αυτονόητο ότι όταν μια γυναίκα αποφασίζει να διακόψει μια κύηση δεν το κάνει “ελαφρά τη καρδία”). Τέλος, δικαίωμα γνώμης έχουμε όλοι άλλα δικαίωμα απόφασης έχει μόνο η εμπλεκόμενη γυναίκα, και εμείς οφείλουμε να σεβαστούμε την αποψή της και να την στηρίξουμε. Μην ξεχνάς ότι είναι πολύ πιο εύκολο να μιλήσουμε εκ του ασφαλούς και να ηθικολογήσουμε για ζητήματα τα οποία δεν πρόκειται να βιώσουμε ποτε, γιατί πολύ απλά δεν έχουμε μήτρα.
        Ξαναλέω, και δίνω τεράστια έμφαση σε αυτό γιατί συμβαίνει πάρα πολλές φορές, εφόσον καταλήξουν στο κρεβάτι ηθελημένα, και με προφυλάξεις, ατυχήματα γίνονται. Το να είναι ενημερωμένοι για το πως να αντιμετωπίσουν αυτά τα ατυχήματα είναι ευθύνη τους. Είτε αυτό σημαίνει το χάπι της επόμενης ημέρας, είτε αυτό σημαίνει διακοπή κύησης.

        Σχολιάστε
    • 24/01/2020, 12:51
      Permalink

      Κατ΄αρχήν να ενημερώσω τον αρθρογράφο ότι το ακούσια σημαίνει παρά την θέληση κάποιου οπότε ισοδυναμεί με βιασμό (αναφέρεται στο άρθρο “δια ζώσης ακούσια ή εκούσια ερωτική συνεύρεση ενός άντρα και μιας γυναίκας (πέραν της περίπτωσης του βιασμού)”). Επιπλέον μου φαίνεται δύσκολο ένας βιολόγος να μπορεί να γνωρίζει με λεπτομέρειες την ανάπτυξη των επιμέρους λειτουργιών του εμβρύου σε κάθε φάση της ανάπτυξής του. Τι σημαίνει λειτουργική καρδιά? Ένας ασθενής που έχει θέματα καρδιολογικά δηλαδή και δεν έχει λειτουργική καρδιά θα πρέπει να τον αφήνουμε να πεθάνει? Προφανώς και τα όργανα του εμβρύου δεν είναι ολοκληρωμένα και λειτουργικά από την πρώτη εβδομάδα γιαυτό απαιτούνται και οι 9 μήνες στην μήτρα της μητέρας, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι ένας ζωντανός οργανισμός που αναπτύσσεται και έχει ανάγκη την μητέρα του. Προφανώς και δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε τις αποφάσεις μια γυναίκας αλλά νομίζω ο στόχος της αφίσας δεν ήταν αυτός. Ο στόχος εικάζω πως ήταν η ενημέρωση ανδρών και γυναικών ώστε πριν αποφασίσουν να προχωρήσουν σε έκτρωση να γνωρίζουν.
      Καλή συνέχεια σε όλους!

      Σχολιάστε
      • 24/01/2020, 14:19
        Permalink

        Αγαπητή θα εκπλαγείς αν μάθεις το τί μπορεί να κάνει η επιστήμη την σημερινή εποχή 🙂 Ξέρουμε με λεπτομέρεια όλα τα στάδια ανάπτυξης του εμβρύου από την στιγμή της σύλληψης μέχρι την στιγμή της γέννησης εξαιτίας της εμβρυολογίας, ο οποίος είναι ένας κλάδος με πολλούς βιολόγους να ασχολούνται. Στις 12 εβδομάδες που είναι το ανώτατο όριο διακοπής της κύησης (3 μήνες εγκυμοσύνης) το έμβρυο δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από μια μάζα κυττάρων που μόλις ξεκινούν να αναπτύσσονται. Δεν έχει καμία δύναμη στο τί θα κάνει η μητέρα με αυτή την μάζα κυττάρων. Όταν ξεκινήσει να γίνεται πιο λειτουργικός ο οργανισμός και όσο περισσότερο αναπτύσσεται κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, απαγορεύεται η διακοπή κύησης (εκτός από θέματα υγείας που αφορούν το έμβρυο και την μητέρα, αν και αυτό έχει ένα όριο μεχρι τις 24 εβδομαδες αν δεν κάνω λάθος), κάτι που με βρίσκει σύμφωνη. Ο στόχος της αφίσας είναι ακριβώς να κρίνει τις αποφάσεις μιας γυναίκας και δεν έχει καμία σχέση με την ενημέρωση του ζεύγους, γιατί δεν αναφέρει και κάτι ενημερωτικό. Με επίκληση στο συναίσθημα και δείχνοντας με το δάχτυλο την γυναίκα που επέλεξε την έκτρωση, η αφίσα δεν καταφέρνει τίποτα απολύτως.
        Σκέψου τι είναι καλύτερο. Ένα παιδάκι που θα γεννηθεί σε περιβάλλον μέσα στο οποίο νιώθει ανεπιθύμητο ή σε ένα ίδρυμα, ή να αποβληθεί μια μάζα κυττάρων που δεν νιώθει τίποτα;

        Σχολιάστε
  • 26/01/2020, 15:59
    Permalink

    Η καρδιά του εμβρύου ακούγεται κατά την 6η εβδομάδα κύησης άρα δεν τίθεται θέμα μάζας κυττάρων. Η ζωή ξεκινάει κατά την στιγμή της σύλληψης. Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί γίνεται θέμα για δικαιώμα της γυναίκας επί του σώματός της. Το έμβρυο είναι ένα ξεχωριστό σώμα που απλά για κάποιο χρονικό διάστημα βρίσκεται μέσα στο σώμα της γυναίκας. Δεν πρόκειται λοιπόν για αυτοδιάθεση αλλά για λήψη απόφασης επί του σώματος κάποιου άλλου ανθρώπου και μάλιστα τη στιγμή που εκείνος δεν είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Και για να δείτε επιτέλους και τη γνώμη του δημιουργού αυτού του άλλου σώματος μπορείτε να επισκεφθήτε το
    https://yperfysiko-taxydromeio.blogspot.com/2014/11/blog-post.html
    όπου υπάρχει μετάφραση της μαρτυρίας της Γκλόρια Πόλο μίας γυναίκας με γνήσια περιθανάτια εμπειρία. Αν την ψάξετε στο youtube θα δείτε τις μαρτυρίες της. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας αυτά περί δικαιωμάτων γυναικών πάνω στο θέμα της έκτρωσης επινοήθηκαν για να διαπράττεται ένα έγκλημα με ελαφριά καρδιά προσπαθώντας να αποποιηθούμε τις ευθύνες των πράξεών μας!!!!

    Σχολιάστε

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.