Η έκθεση του ΔΝΤ ανοίγει ξανά δυο μεγάλες πληγές

Γράφει ο Αγκιτάτορας,

Δεν περιμέναμε κάτι το διαφορετικό από την έκθεση του ΔΝΤ σε σχέση με την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους. Ήταν σαφές, εδώ και καιρό, αν δεν αποφασιστούν και ανακοινωθούν επίσημα όλες οι παραμετρικές παρεμβάσεις, το ΔΝΤ δεν πρόκειται να προβεί σε θετική έκθεση.

Αλλού βρίσκονται τα ενδιαφέροντα αλλά και τα επικίνδυνα. Στα ευθεία υπονοούμενα τόσο για τις χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας όσο και για την πορεία των ελληνικών τραπεζών και την προοπτική νέας ανακεφαλαιοποίησης.

Η έκθεση αναφέρεται σε εκτίμηση για 10 δισ. χρηματοδοτικές ανάγκες. Ένα ποσό που πολύ θα ήθελε η κυβέρνηση να αντληθεί από τις  αγορές. Είναι όμως σχεδόν σίγουρο ότι και υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις, ακόμη κι αν οι εκδόσεις ομολόγων που θα επιχειρηθούν στηριχθούν ισχυρά από τους θεσμούς και κυρίως συμπεριληφθούν στην ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι, – που φαίνεται ότι θα συνεχιστεί αφού ο πληθωρισμός έκανε ένα καθοδικό πισωγύρισμα το τελευταίο διάστημα -, δύσκολα θα συγκεντρωθούν αυτά τα ποσά από τις αγορές και μάλιστα με λογικά επιτόκια.

Άρα καταλήγουμε στην ανάγκη μιας πιστοληπτικής γραμμής. Back to the future αφού με 3 χρόνια καθυστέρηση επανερχόμαστε εκεί που βρισκόμασταν επί Σαμαρά έχοντας όμως καταθέσει πόνο, ύφεση και δεκάδες δισ. ως θυσία στην αριστερή “διαπραγματευτική” φενάκη.

Το άλλο σημείο που τρομάζει είναι το μέλλον των “κόκκινων” δανείων και η πιθανότητα νέας ανακεφαλαιοποίησης. Όσο κι αν γίνονται προσπάθειες εξορθολογισμού των χαρτοφυλακίων των τραπεζών με διακανονισμούς και πωλήσεις δανείων, η “γέννηση” νέων καθυστερήσεων από την δίχρονη ύφεση καθιστούν σχεδόν υποχρεωτική μια μικρή νέα ανακεφαλαιοποίηση.

Όσο μάλιστα δεν αίρονται οι κεφαλαιακοί έλεγχοι, δεν επανέρχονται οι καταθέσεις και δεν αυξάνουν οι υγιείς νέες χορηγήσεις τόσο το τραπεζικό σύστημα επανέρχεται στα βαλτώδη νερά από τα οποία είχε αρχίσει να βγαίνει. Καλά κουράγια λοιπόν…