Εκπτωτικός ανασχηματισμός ήττας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Ποιος ο σκοπός ενός ανασχηματισμού;

Αν πρόκειται για δομικό, ο στόχος είναι η αλλαγή του κλίματος, η αίσθηση μιας νέας αρχής, έστω το επικοινωνιακό “ξεφόρτωμα” ευθυνών και η δημιουργία ενός περιβάλλοντος δυναμισμού, ανανέωσης ακόμη και πολιτικής διεύρυνσης.

Αν αφορά επιμέρους αλλαγές, η επιχείρηση βελτίωσης της λειτουργικότητας σε επιμέρους τομείς που εμφανίστηκαν αρρυθμίες ή απλώς η αντικατάσταση όσων αποχωρούν για λόγους πέρα από την ικανοποιητική, ή όχι, απόδοση τους.

Τι από όλα αυτά υπηρέτησε ο τελευταίος, πριν τις εκλογές, ανασχηματισμός; Απολύτως τίποτα. Αν και η κυβέρνηση πέρασε μια σηματική κρίση, με αποχώρηση του ενός εταίρου και τον σχηματισμό μιας ευκαιριακές πλειοψηφίας με την στήριξη διάσπαρτων κοινοβουλευτικών ψηφίδων, δεν επιλέχτηκε η πλήρης αναδόμηση του σχήματος.

Λίγους μήνες πριν τις εκλογές, κι αφού ο ΣΥΡΙΖΑ αποκόπηκε από τον ομφάλιο λώρο των ΑΝΕΛ, είχε την ευκαιρία να προσπαθήσει την “επισκευή” και επαναπροώθηση ενός πιο κεντροαριστερού προφίλ. Έστω κι αν οι στελεχειακές επιλογές δεν ήταν οι πιο εντυπωσιακές. Έστω κι αν η παραμονή σε υπουργικές θέσεις καιροσκοπικών δεξιών “σταγονιδίων” θα θόλωνε το μήνυμα.

Όμως όχι μόνο δεν προχώρησε σε αυτό αλλά ούτε καν προσέφυγε σε διορθωτικές κινήσεις που θα αναβάθμιζαν το κυβερνητικό κύρος, θα προσέδιδαν περισσότερη αξιοπιστία ή διεθνή αναγνώριση.

Την θέση του Καμμένου ανέλαβε, για πρώτη φορά στα χρονικά, εν ενεργεία στρατιωτικός. Η θέση του Τσίπρα στον υπ. Εξωτερικών δόθηκε στον μέχρι σήμερα αναπληρωτή του. Και η κεντροαριστερή εσάνς περιορίστηκε στην υφυπουργοποίηση δυο πρώην συνεργατών του Γιώργου Παπανδρέου, δίχως εντυπωσιακό βιογραφικό και επικοινωνιακό εκτόπισμα ικανό να προσελκύσει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ. Μεταγραφικές εκπτώσεις.

Πιθανότατα ο Τσίπρας δεν ήθελε να ανοίξει έναν νέο κύκλο κομματικής εσωστρέφειας, δυσαρεστώντας κορυφαία στελέχη λίγο πριν την εκλογική μάχη. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια νωθρή, φοβική τακτοποίηση εκκρεμοτήτων. Μια ανίσχυρη παρέμβαση στις εξελίξεις που δεν σηματοδοτεί ούτε την επόμενη ημέρα, ούτε την εκλογική επιθετικότητα, ούτε καν την αλλαγή επιμέρους πολιτικών.

Ένας αδύναμος πρωθυπουργός αρκείται σε έναν αδύναμο συμβιβασμό ισορροπιών, εξίσου άνευρο και παθητικό με την εν γένει πορεία του προς την κρίση του ελληνικού λαού. Μοιραίος και άβουλος οδεύει προς το τέλος του.