Είναι έτοιμη η Κεντροαριστερά;

Γράφει ο Στέφανος Νικολαΐδης, Φοιτητής Ιστορικού – Αρχαιολογικού ΕΚΠΑ

19 του Νοέμβρη σήμερα… Ημέρα Κυριακή, ημέρα εκλογών… Εκλογών για την Κεντροαριστερά και το νέο φορέα της. Αν το εγχείρημα είναι τολμηρό ή αν αποτελεί ξαναζεσταμένο φαγητό, ο χρόνος θα κρίνει, μαζί πάντα με την πολιτική συγκυρία… Αυτό μας διδάσκει άλλωστε η ίδια η Πολιτική Ιστορία του τόπου.

Γιατί πράγματι, η γέννηση, η διαδρομή και η κατάληξη της Κεντροαριστεράς, όπως και ο ρόλος των ηγετών αυτής, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης προσφέρεται όχι μόνο για ιστορική έρευνα, αλλά και για πολιτικά πορίσματα, απόλυτα χρήσιμα και στη σημερινή συγκυρία. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η αντιπαράθεση και οι προστριβές για το χθες και το αύριο του χώρου, ιδίως του ΠΑΣΟΚ, μοιάζουν πολύ με τις προστριβές για το σήμερα της χώρας.

Κακά τα ψέματα πάντως, ο ιστορικός αυτός χώρος έχει μία ιστορική ευκαιρία σήμερα. Την ευκαιρία από το κόμμα της μίζας, του κατεστημένου, των επικυριαρχιών, της διαπλοκής και της επιτροπείας να μεταμορφωθεί σε φορέα σταθερότητας και μεταρρυθμίσεων. Σε φορέα που μπορεί να βάλει τη σφραγίδα του στη Νέα Μεταπολιτευτική Ελλάδα που θα αναγεννηθεί με την ιδεολογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί στα 43 χρόνια ύπαρξής του το ΠΑΣΟΚ στεκόταν ανίκανο να αντισταθεί στην ορμή του κρατικιστικού ρεύματος, κυρίως τα χρόνια που στο θρόνο του κάθονταν οι έχοντες το επώνυμο «Παπανδρέου». Ως επί το πλείστον δηλαδή…

Πάντα όμως μέσα σε έναν κανόνα υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν αυτόν τον κανόνα… Έτσι και στην περίπτωση της Κεντροαριστεράς υπάρχουν πρόσωπα που, παρά τα λάθη τους, οι όροι με τους οποίους πολιτεύθηκαν και το κοινοβουλευτικό τους ήθος δεν συγκρίνονταν με αυτά της ηγεσίας που τους διαδέχθηκαν.

Παρά τις όποιες αναντίρρητες ιδεολογικές του διαφορές με τη Νέα Δημοκρατία, ο χώρος της Κεντροαριστεράς φάνηκε για μία περίοδο να ήταν απαλλαγμένος από τα φαντάσματα του παρελθόντος και από το πολιτικό προσωπικό που προσέβαλε την τιμή και την υπόληψη του Ελληνικού Λαού, όπως ο Παπανδρέου, ο Λαλιώτης, ο Τσοχατζόπουλος και τόσοι άλλοι. Τόσοι άλλοι που τη σήμερον ημέρα δεν διστάζουν να δηλώσουν μέχρι και ανοιχτή στήριξη στο ΣΥΡΙΖΑ και στην ακροαριστερή σέχτα της Κυβέρνησης.

Τίθεται λοιπόν το ακόλουθο ερώτημα: ο ιστορικός αυτός χώρος στοιχειώνεται ακόμα από τα ονόματα «ΠΑΣΟΚ», «Παπανδρέου», «Προοδοπληξία»; Ή είναι όντως έτοιμος να προλάβει και να επιβιβαστεί στο τρένο της Ιστορίας, αφήνοντας πίσω του τις μίζες με το πελατειακό κράτος της διαπλοκής και ακολουθώντας το δρόμο των Μεταρρυθμίσεων, έτσι όπως αυτές διατυπώνονται στο χώρο του Πολιτικού Κέντρου;

Ειλικρινά θα χαιρόμουν σαν Έλληνας πολίτης εάν η Κεντροαριστερά έβρισκε ξανά το μεταρρυθμιστικό της προσανατολισμό, αλλά και τη δύναμη να ανοίξει έναν ειλικρινή, χωρίς φανατισμούς και ιδεολογικές προκαταλήψεις διάλογο με το Φιλελεύθερο Κέντρο, με την προοπτική μίας μεταρρυθμιστικής διακυβέρνησης για την αληθινή έξοδο από τα Μνημόνια και για την απαλλαγή από το μόρφωμα του λαϊκισμού. Αλλά νομίζω ότι έχει πολύ σοβαρά προβλήματα να λύσει για να φτάσει μέχρι ένα τέτοιο σημείο… Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη οφείλει να είναι εκεί σε κάθε περίπτωση…

Ως εκ τούτου, θα πρέπει ο σημερινός νικητής από τη μονομαχία Γεννηματά- Ανδρουλάκη, ως νέος επικεφαλής της Νέας Κεντροαριστεράς, να πάρει θέση στην ατζέντα της συγκυβέρνησης Τσίπρα- Καμμένου, με στόχο τουλάχιστον να συνειδητοποιήσει ο Ελληνικός Λαός αν ο νέος αυτός φορέας βρίσκεται από την ίδια ή από την άλλη πλευρά της αβύσσου…Της αβύσσου της οικογενειοκρατίας, της αβύσσου του κληρονομικού δικαιώματος στην πολιτική, της αβύσσου της πολιτικής απαιδευσίας, της αβύσσου του λαϊκισμού που τον χωρίζει με τη σημερινή κυβερνώσα Αριστερά… Ίδωμεν…