Έφυγε ο μουσικός των εφηβικών μας χρόνων

Γράφει ο Γιώργος Παντάκης

Είναι ένα δροσερό βραδάκι του 1985.
Καθόμαστε καλεσμένοι από τους φίλους μας, Robert και Αμαλία Williams, στο σπίτι τους στη Φιλοθέη.

Το menu περιλαμβάνει ποτό και — τι άλλο ? πολιτική συζήτηση. Όπως κάθε φορά, σε κάθε μας συνάντηση.

Είμασταν όλοι μας οργανωμένοι εδώ και πολλά χρόνια στην ΟΝΝΕΔ, που απορροφούσε τότε όλη μας την ενεργητικότητα, κάθε μας σκέψη και κάθε μας ενδιαφέρον. Ήταν από το Άλφα μας ως το Ωμέγα μας.

Όμως, ειδικά εκείνη την περίοδο υπήρχε και ένας επιπλέον λόγος αναβρασμού που αποτελούσε το αποκλειστικό θέμα των συζητήσεών μας: Μόλις είχε αναλάβει πρόεδρος της ΝΔ ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, νικώντας τον Κωστή Στεφανόπουλο στη σχετική ψηφοφορία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος.

Πολύ λίγο μετά την εκλογή του, έχει αντικαταστήσει την ηγεσία της ΟΝΝΕΔ και έχει ορίσει ως νέο Πρόεδρο της Νεολαίας τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη, γεγονός που έχει δημιουργήσει πολύ μεγάλη εσωτερική αναταραχή. Το σύνολο του κομματικού μηχανισμού, τόσο της Νεολαίας όσο και του Κόμματος έχει πάρει θέση, υπέρ ή κατά της απόφασης του Προέδρου, με την αντιπαράθεση να βρίσκεται στα ύψη. Ας μην ξεχνάμε ότι η ΟΝΝΕΔ αποτελούσε τότε την αιχμή του δόρατος όλης της κομματικής οργάνωσης, έχοντας ήδη λάβει την ξεχωριστή θέση της στην Ελληνική Πολιτική Ιστορία.

Εμένα εκείνη η περίοδος με βρίσκει Πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Κυψέλης.
Οι σχέσεις με τη νεα ηγεσία του κόμματος και φυσικά της ΟΝΝΕΔ δεν είναι καλές — είναι σχέσεις αντιπαράθεσης. Και εγώ, όπως και η μέγιστη πλειοψηφία της οργανωμένης ΟΝΝΕΔ ήμασταν αντίθετοι στην απόφαση του Προέδρου για αντικατάσταση της προηγούμενης ηγεσίας της Νεολαίας.

Ο Ρόμπερτ είναι ήδη ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης, πασίγνωστος σε όλο το καλλιτεχνικό στερέωμα, αλλά ιδιαίτερα δημοφιλής στη νεολαία μέσα από τις πολλές του επιτυχίες.

Και πρώην Κυψελιώτης !

Έτσι και εκείνο το βράδυ η κουβέντα έχει ανάψει για τα καλά. Με το ένα και με το άλλο, η συζήτησή μας φτάνει σε ένα πολύ ενδιαφέρον (αλλά και κρίσιμο, όπως αποδείχτηκε τα επόμενα χρόνια) σημείο: Είχα την ιδέα ότι θα ήταν πάρα πολύ σημαντικό να γράψει ο Robert για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ πολιτικά τραγούδια της Νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας.

Του το είπα. ΣΥΜΦΩΝΗΣΕ !! Και ξεκινήσαμε να συζητάμε το πως θα μπορούσε να γίνει.

Του ζήτησα λοιπόν, να γράψει αυτός τα τραγούδια για την ΟΝΝΕΔ Κυψέλης και εγώ θα αναλάμβανα προσωπικά όλα τα έξοδα παραγωγής τους.

Μου είπε ότι είχε ήδη 1-2 τραγούδια στο συρτάρι. Αλλά, αν είναι έτσι, μου λέει, θα γράψω και άλλα, θα βγάλουμε ολόκληρη κασέτα.
Έτσι και έγινε.

Κλείσαμε studio, καλέσαμε μουσικούς, ήρθε και ο φίλος τραγουδιστής Βίκτωρας Πολυδώρου, ΟΝΝΕΔιτης απο τη Θεσσαλονίκη — και ξεκινήσαμε.

Ο Robert είχε καταληφθεί από δημιουργικό οίστρο. Ξημεροβραδιαζόμασταν στο studio.
Σε 20 ημέρες ήταν όλα έτοιμα !!
Κανένας δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ήταν δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο σε τόσο σύντομο διάστημα. Κι όμως !! Η κασέτα ήταν έτοιμη για κυκλοφορία.
Περιείχε τραγούδια όπως ΑΝΩΝΥΜΕ ΟΝΝΕΔΙΤΗ”, “ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΙΚΗ ΕΜΠΡΟΣ”, “ΑΠΑΛΛΑΓΗ”, “ΟΝΝΕΔ”, και φυσικα το Ν.Δ.” που … έγινε και ο ύμνος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας !! Αυτό, κατέστρεψε και την καριέρα του.

Παρότι στην αρχή και για ένα μεγάλο διάστημα, η κασέτα … ήταν υπό διωγμό (!!!). Απαγορεύτηκε να πωλείται στα Τοπικά Γραφεία του κομματικού μηχανισμού.
Γιατί; Επειδή την είχε δημιουργήσει η αντίθετη, προς την τότε ηγεσία του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Μητσοτάκη και Βαγγέλη Μειμαράκη, ΟΝΝΕΔ Κυψέλης. Όπως και αναφερόταν στο εξώφυλλο της κασέτας (αρκετά αργότερα τη συγκεκριμένη κασέτα την έκαναν επανέκδοση και αφαίρεσαν όλες αυτές τις αναφορές …)

Τότε, λοιπόν, έγινε το αναπάντεχο: Παρόλη τη ρητή απαγόρευση, η κασέτα ξεκίνησε να πουλιέται ως best seller !! Πωλήθηκαν ΧΙΛΙΑΔΕΣ κασέτες στις τοπικές επιτροπές Νέας Δημοκρατίας και της ΟΝΝΕΔ σε ολη την Ελλάδα. Και τα έσοδα κατέληγαν στο Ταμείο της ΟΝΝΕΔ Κυψέλης.

Έτσι, τα πράγματα άλλαξαν. Η βάση του κόμματος και της Νεολαίας αγκάλιασε τα τραγούδια, η απαγόρευση καταργήθηκε στην πράξη — και λίγο αργότερα και τυπικά. Τα τραγούδια ακούγονταν πλέον παντού.

Το τραγούδι της Ν.Δ. καθιερώθηκε de facto και έγινε σταδιακά ο ύμνος του κόμματος της ΝΔ.

Τα τραγούδια του Robert είχαν βρει τη θέση τους στην Ιστορία.

Σε ευχαριστώ, φίλε Ρόμπερτ.
Τιμή μου που σε γνώρισα. Τιμή μου που γίναμε φίλοι. Τιμή μου που συνεργάστηκα μαζί σου.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάζει.
Τώρα είσαι πραγματικά ελεύθερος. Δεν θα σου αχαράξουν τους δίσκους για να μην παίζουν.

“Σήμερα έφυγε από κοντά μας ο μουσικός των εφηβικών χρόνων μιας ολόκληρης εποχής. Έφυγε ο αγωνιστής, ο εμπνευστής της «γαλάζιας γενιάς», ο καλλιτέχνης που με τον οίστρο του ξεσήκωσε κι ενέπνευσε τους αγώνες της Παράταξής μας για μια Ελλάδα Μεγάλη. Έγραψε ο Αντώνης Σαμαράς.

Εμείς όμως θα σε θυμόμαστε πάντα να κατεβαίνεις την Φωκίωνος Νέγρη με το ποδήλατο σου.

Θα σε θυμόμαστε πάντα σαν τον τραγουδιστή των εφηβικών μας χρόνων.

Θα θυμόμαστε τις ολονύκτιες κουβέντες μας στο Πεδίο Άρεως, στο Καφέ Παρασκευόπουλος, με όλη την τότε παρέα της Κυψέλης.
Και φυσικά θα σε θυμόμαστε και θα σε τιμάμε πάντα σαν συναγωνιστή ΟΝΝΕΔίτη.

η φωτογραφία είναι από το newsbeast

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.