“Δολοφόνησε ο Μητσοτάκης τον Μπακογιάννη;”
Γράφει ο Περικλής Ε. Κοντόγγονας, Δικηγόρος
Ένα από τα πιο αστεία πράγματα που έχουν ακουστεί για την απεργίας πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, είναι ότι όλη αυτή η ιστορία είναι στημένη από την Κυβέρνηση, η οποία επιδιώκει να πεθάνει ο Κουφοντίνας, να γίνει η χώρα παρανάλωμα του πυρός και να απαντήσει το Κράτος με σκληρή καταστολή, ώστε να συσπειρώσει το σκληρά δεξιό ακροατήριο (κάποιοι λένε τους κεντρώους, υπάρχει διαφωνία πάνω σε αυτό).
Πρόκειται για την παλαιοκομουνιστική μετάφραση της ρωμαϊκής εγκληματικής-αστυνομικής αρχής “cui bono” [ποιος ωφελείται;].
Σύμφωνα με αυτή την αρχή, o άμεσα και κύρια ωφελούμενος από τις συνέπειες μιας εγκληματικής πράξης είναι και ο θύτης της. Φυσικά, η αρχή αυτή μπορεί να είναι μερικώς χρήσιμη και αποτελεσματική για τα εγκλήματα του κοινού αστυνομικού δελτίου, ωστόσο οταν μεταφέρεται στο πολιτικό πεδίο οδηγεί σε άτοπα αποτελέσματα -ενίοτε και κατευθείαν στο τρελάδικο. Και δυστυχώς, η ελληνική αριστερά των παρασκηνίων, πάντα ευεπίφορη στην καχυποψία, σε θεωρίες συνωμοσίας και σκοτεινά κέντρα εξουσίας, την έχει χρησιμοποιήσει ουκ ολίγες φορές ως εργαλείο πολιτικής ανάλυσης, καταλήγοντας σε συμπεράσματα-τραγέλαφους, όπως ότι την βόμβα στον Λουκά Παπαδήμο την έβαλε “το καθεστώς” (έτσι γενικώς και αόριστα) ή, αν πάμε ακόμα πιο παλιά, ότι πίσω από την δολοφονία Μπακογιάννη κρυβόταν ο Μητσοτάκης (πάλι για να συσπειρώσει το δεξιό/κεντρώο ακροατήριο και να κερδίσει τις εκλογές).
Στην παρούσα συγκυρία, έχουμε μια Κυβέρνηση η οποία βρίσκεται στην εξουσία περίπου 18 μήνες, εκ των οποίων έχει καταφέρει να κυβερνήσει σε φυσιολογικές συνθήκες σκάρτο ένα 6μηνο. Τον τελευταίο και πλέον χρόνο βρίσκεται αδιαλείπτως σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης με την πανδημία, με τα ελληνοτουρκικά, με το προσφυγικό και με άλλα, μικρότερης διάρκειας, αλλά μεγάλης έντασης προβλήματα. Και μέσα σε όλο αυτό το χάος, κάποιοι θεωρούν πολύ φυσιο-λογικό ένας Πρωθυπουργός να θέλει να προσθέσει στα βάσανά της Κυβέρνησής του και μια χώρα που θα καίγεται από τους αναρχομπάχαλους…
Φυσικά, πέρα από το δομικό σφάλμα της μεταφοράς της αρχής στο πολιτικό πεδίο, στην σκέψη αυτή υπάρχουν και αλλεπάλληλα σφάλματα ουσίας και λογικής: στην πραγματικότητα, το κεντρώο ακροατήριο απεχθάνεται την ακραία καταστολή και την βια που θα χρειαστεί για να ελεγχθεί μια τέτοια εξέγερση, για το δε ακροδεξιό ακροατήριο καμία βία δεν είναι ποτέ αρκετή. Έτσι, οι μεν θα φωνάζουν γιατί φάνηκε το εσώρουχο αυτού με τη μολότωφ, οι δε γιατί δεν επεμβαίνει ο στρατός.
Αυτονόητα βέβαια, κι επειδή τα πράγματα έχουν πάντα τουλάχιστον δυο όψεις, η Κυβέρνηση -όπως και κάθε Κυβέρνηση- θα επιχειρήσει να ωφεληθεί πολιτικά από μια τέτοια κατάσταση αναταραχής και να μετατρέψει το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Το ίδιο αντιστοίχως θα κάνει και η αντιπολίτευση, μείζονα και ελάσσονα.
Τουλάχιστον όμως η σημερινή αντιπολίτευση, θα έπρεπε να αναλογιστεί σοβαρά ότι την τελευταία φορά που επένδυσε σε τέτοιου είδους ανώμαλες καταστάσεις, κατρακύλησε μέσα σε τρεις μήνες από το (δημοσκοπικό) 16% προ της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, στο 3% μετά τον Δεκέμβριο του 2008. Και θα έκανε μεγάλο σφάλμα κάποιος αν αντέτεινε ότι, χάρις στην πρόκληση και την εκμετάλλευσης αναταραχών, κατάφερε να αναδειχθεί την περίοδο 2011-2014 και τελικά να βρεθεί στην εξουσία: το 2021 δεν είναι 2011, η κοινωνία μετά από δέκα χρόνια κρίσης και ένα χρόνο πανδημίας, αναζητεί ηρεμία και χρόνο επανασύνταξης, όχι επιστροφή στην καταστροφή.
Εν τέλει, αν πράγματι στην αντιπολίτευση πιστεύουν ότι η επιδίωξη του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης είναι ο θάνατος του αρχιτρομοκράτη και η πρόκληση ταραχών που θα τραβήξουν το εκκρεμές πολύ στα δεξιά, δεν έχουν παρά να του αφαιρέσουν αυτό το “όπλο” και να ακυρώσουν αυτό το σχέδιο: να πείσουν με κάθε μέσο τον Κουφοντίνα να σταματήσει την απεργία πείνας.
Και να θυμούνται όλοι, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, τον στίχο του ποιητή: «Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη»