Δι.έρωτα.σαι;
Γράφει η Μαρία Παπανδρέου
Αναρωτήθηκες ποτέ, γιατί ο έρωτας να είναι τόσο όμορφος και ταυτόχρονα τόσο ανυπόφορος; Για ποιο λόγο να μη μπορούν να είναι τα πράγματα όπως, ενδεχομένως, θα θέλαμε να είναι; Ή μήπως αυτό είναι που του δίνει ενδιαφέρον τελικά; Νομίζω ότι αυτό που μας τυραννάει περισσότερο είναι η σκέψη του «άλλου», αυτό το συναίσθημα της αμφιβολίας που αναπόφευκτα υπάρχει στην αρχή. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν είσαι συγκεντρωμένος ώρες-ώρες, ενώ άλλες στιγμές σε πιάνει σε ανύποπτο χρόνο ένα κύμα απελπισίας. Ναι, ο έρωτας έχει κι αυτός σκαμπανεβάσματα όπως και καθετί, άλλωστε, σε αυτή τη ζωή. Μπορεί τη μία στιγμή να κλαις επειδή νιώθεις ότι «την πάτησες» και την άλλη να πετάς στα ουράνια διότι αισθάνθηκες ότι όλο αυτό ίσως και να είναι αμοιβαίο.
Η αμφιβολία όμως είναι έρωτας, ή μάλλον προκαλεί και γεννά τον έρωτα, αφού από τη φύση μας είμαστε κατά κάποιο τρόπο προγραμματισμένοι να ελκόμαστε από το άγνωστο και το μη κεκτημένο. Η αμφιβολία λοιπόν, ο κόπος, ο τρόπος, η προσπάθεια και άλλα πολλά ίσως συνιστούν προαπαιτούμενα της ύπαρξης του έρωτα. Αδημονείς, τον/την βλέπεις και σου κόβεται για λίγο η ανάσα και αναρωτιέσαι αν είναι αληθινό όλο αυτό, τι ακριβώς σου συμβαίνει και συνάμα σε τρώει η αγωνία αν συμβαίνει και σε Εκείνο το πρόσωπο το ίδιο ανεξήγητο που βιώνεις εσύ. Στο πρόσωπο που εν τέλει είναι κάτι παραπάνω από ένα άτομο που πέρασε από τη ζωή σου, γιατί σου προκάλεσε αυτά τα αντιφατικά συναισθήματα είτε για λίγο, είτε για πολύ. Γνωρίζεις καλά ότι δεν προσπέρασε απλά, αλλά ότι άφησε ανεξίτηλα κάποια σημάδια μέσα σου, που είσαι καταδικασμένος/η να τα αναβιώνεις κάθε φορά που θα τον ξανά-αντικρίζεις είτε κυριολεκτικά, είτε στις σκέψεις σου.
Ωστόσο, είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι τον έχουμε ανάγκη τον έρωτα γιατί τελικά αποτελεί μία πρόκληση και είναι πλέον γνωστό, ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος έχει ανάγκη από προκλήσεις. Κάποιες φορές όμως μπορεί να αισθανόμαστε ερωτευμένοι δίχως να γνωρίζουμε καλά τον άλλον. Μάλλον είσαι όντως ερωτευμένος/η αλλά όχι με το ίδιο το πρόσωπο αλλά με την εξιδανικευμένη εικόνα αυτού καθώς και με την ιδέα να ήσουν μαζί του. Η τρέλα του έρωτα θα μπορούσε να παραλληλιστεί με μία ασθένεια της ψυχής γιατί δεν επέλεξες 100% εσύ να τη βιώσεις ωστόσο επωμίζεσαι το κόστος της.
Παρόλα αυτά, αυτή η τρέλα μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί ευεργετική αφού έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει παράλληλα μία αστείρευτη πηγή δημιουργικότητας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τον έρωτα ούτε να τον εκλογικεύσεις μπορείς, ούτε να τον χαλιναγωγήσεις. Γι’ αυτό το λόγο από τη στιγμή που θα νιώσεις ότι σε κυρίευσε ξέρεις σχεδόν αυτόματα ότι έχεις «ηττηθεί»-για το διάστημα της επιρροής του-και ότι το μόνο πράγμα που είναι στο χέρι σου είναι αν, πώς και πού θα αξιοποιήσεις αυτές τις έντονες και αντίρροπες δυνάμεις που έχουν προκληθεί εντός σου.
