Δεν είναι μόνο ο Γεωργούλης!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Οι υποθέσεις όπου το ποινικό ζητούμενο διασταυρώνεται με την πολιτική διαχείριση, οι ρητορικές υπερβολές και οι υπερβατικοί συνειρμοί, συνήθως οδηγούν σε ακρότητες και αντιδράσεις που στην πορεία εκθέτουν όσους βιάζονται να εκμεταλλευτούν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα για προσωπικό όφελος. Κάτι τέτοιο συνέβη και με την υπόθεση Γεωργούλη και τη μεθοδολογία με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να μετατρέψει σε προνομιακό πεδίο δράσης τον χώρο των δικαιωματιστών με άκριτο και εν πολλοίς άδικο, καταγγελτικό τρόπο.

Αν λοιπόν κάτι πρέπει να μείνει ως δίδαγμα, είναι η σύνεση ως ακρογωνιαίος λίθος της αξιοπιστίας. Η δικαιοσύνη, κι όχι τα λαϊκά ή πολιτικάντικα δικαστήρια, θα διαλευκάνει τα μυστήρια κάθε καταγγελίας και θα τιμωρήσει όποιον αποδειχτεί επίορκος ή θα τον αποδώσει αθώο στην κοινωνία. Έως τότε συνίσταται υπομονή και αποφυγή γενικεύσεων.

Η περίπτωση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως αναδεικνύει για μια ακόμη φορά, το ερώτημα σχετικά με τα κριτήρια επιλογής των υποψηφίων. Ειδικά στο ευρωκοινοβούλιο όπου κρίνονται καθοριστικές επιλογές για θεσμικό και οικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμαστε, τα “λαμπερά” ονόματα στις λίστες λειτουργούν περισσότερο ως ψηφοθηρική παγίδα εσωτερικής καύσης παρά ως συγκεκριμένες λύσεις ικανές να βοηθήσουν με τις γνώσεις και την εμπειρία τους σε ειδικούς τομείς, όπως ίσως να ισχύει στις εθνικές εκλογές.

Στο εγχώριο Κοινοβούλιο των 300 μελών, όπου σχεδόν το 1/3 της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας υπουργοποιείται, είναι πιο εύκολη η αξιοποίηση καθενός σε πολύ εξειδικευμένα αντικείμενα. Στην ευρωπαϊκή αρένα με τα κυρίαρχα ζητήματα να αφορούν το οικονομικό πεδίο, η ολιγοπρόσωπη ελληνική εκπροσώπηση δεν αφήνει περιθώρια για άστοχες επιλογές πρόσκαιρου εντυπωσιασμού.

Ακόμη κι αν ισχυριστουμε ότι οι πολίτες με την ψήφο τους προκρίνονουν να μας εκπροσωπήσουν στα διεθνή φόρα άνθρωποι με παντελή άγνοια ακόμη και μιας ξένης γλώσσας, θα ήταν υποκριτικό να μην παραδεχτούμε ότι η εκλογή τους δεν στηρίζεται μόνο στην αναγνωρισιμότητα αλλά πρωτίστως στην κομματική εντολή στα πλαίσια της πολυσταυρίας.

Για να μείνουμε πχ στην ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύει κανείς ειλικρινά, ότι το ακροατήριο της Αριστεράς σαγηνεύτηκε από τον ανύπαρκτο πολιτικό λόγο του Αλέξη Γεωργούλη ή τους… ταξικούς αγώνες του μεγαλοεπιχειρηματία Κόκκαλη ή της βασιλικών καταβολών Κουντουρά; Ότι δηλαδή δεν υπήρξε κεντρική κατεύθυνση υπερψήφισης τους αλλά ο λαός παρασύρθηκε από την ιδεολογική υπόστασή τους.

Όσο λοιπόν οι ψηφοφόροι ανέχονται να παριστάνουν τους κομπάρσους στη διευθέτηση μικροκομματικών συμφερόντων και να αναβαπτίζουν στη λαϊκή εντολή, τους παράταιρους εσωκομματικούς υπολογισμούς, δεν θα σταματήσει να μας “εκπλήσσει” η ανικανότητα του κάθε Γεωργούλη ή διαφθορά πέριξ της κάθε Καϊλή.