Debate για όλους και για κανέναν!
Γράφει ο Αγκιτάτορας
Κανείς δεν περίμενε το debate για να γίνει σοφότερος. Αμφιβάλλω αν επηρέασε και κάποιον αναποφάσιστο ψηφοφόρο. Είναι όμως ωραία η εικόνα όλων των πολιτικών αρχηγών σε ένα τραπέζι να υπόκεινται σε καίριες (όχι όλες!) ερωτήσεις.
Το debate ήταν μια διαδικασία για όλους και για κανέναν. Για τους πολιτικούς αρχηγούς, ώστε να θυμίσουν τα κεντρικά μηνύματα και τα διλήμματα που θέλουν να θέσουν. Για τους πολίτες για να συγκεντρώσουν και να συγκρίνουν άμεσα όλες τις βασικές θέσεις και προτάσεις των επίδοξων διαχειριστών της εξουσίας.
Ο Μητσοτάκης απέφυγε τα λάθη, δεν “επέτρεψε” να φθαρεί με έντονη ανακίνηση θεμάτων που τον πρόσφατα τον “πλήγωσαν” όπως τα Τέμπη και οι υποκλοπές και έδειξε προσανατολισμένος στους στόχους της επόμενης τετραετίας που συνδυάζουν αναπτυξιακό και κοινωνικό πρόσωπο.
Ο Τσίπρας επιδίωξε τις επικοινωνιακές υπερβάσεις, έκανε έμμεσα προφανές ότι είναι ανοιχτός σε κάθε είδους συνεργασίας αρκεί να ξαναγίνει πρωθυπουργός και επιχείρησε να αποφύγει τη συζήτηση για τις ευθύνες του 2015 και τις αντιφατικές φωνές εντός του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Ανδρουλάκης των ίσων αποστάσεων κινήθηκε με σχετική δυσκολία στην ισορροπιστική κόκκινη γραμμή αλλά φανέρωσε, μάλλον για πρώτη φόρα τόσο ξεκάθαρα, ότι επιθυμεί τη συγκρότηση κυβέρνησης από την πρώτη κάλπη, ίσως και υπό το φόβο της εκλογικής συρρίκνωσης σε ποσοστά μικρότερα κι από του 2019, στην επόμενη εκλογική μάχη.
Οι άλλοι τρεις, επέλεξαν την περιχαράκωση του ακροατηρίου τους, κυρίως αναμασώντας τετριμμένες ατάκες με περιορισμένη κοινωνική εμβέλεια. Ο Κουτσούμπας πάντως απέφυγε τις πολλές αναφορές στον ιμπεριαλισμό και τον καπιταλισμό. Ο Βελόπουλος φλέρταρε έντονα με το κατακερματισμένο εξοκοινοβουλευτικό ακροδεξιό ακροατήριο κι ο Βαρουφάκης έμοιαζε έξω από τα νερά του σε οποιοδήποτε θέμα δεν αφορά “παίγνια” και θεωρητικές οικονομικές αναζητήσεις.
Με το πέρας τη σεμνής τελετής, το μόνο που μένει είναι η ανάγκη ενός ουσιαστικού διαλόγου που δίνει χώρο στη σκέψη και τα επιχειρήματα. Γιατί τα στέρεα επιχειρήματα και η εμπεριστατωμένη σκέψη πρέπει να είναι οι μόνιμοι οδηγοί της ψήφου μας. Όποτε εμπιστευθήκαμε το συναίσθημα ως αποκλειστικό καθοδηγητή το πληρώσαμε πολλαπλά και σε εθνικό και σε οικονομικό επίπεδο. Άντε και καλό βόλι, συμπατριώτες!
