Ας όψονται οι Φωτόπουλοι και όσοι τους χάϊδευαν…

Γράφει ο Σωτήρης Χήνος

Πριν δει κανείς ένα νομοσχέδιο, καλό είναι να κρατάει και μικρό καλάθι. Εν τούτοις και μόνο το ότι ανοίγει 20 χρόνια μετά, ο φάκελος του ασφαλιστικού προβλήματος της χώρας είναι μία σημαντικότατη εξέλιξη, την οποία οφείλουμε να πιστώσουμε στο προοδευτικό πολιτικό προσωπικό.

Προφανώς θα υπάρξουν πολλοί που θα ουρλιάξουν να μην αλλάξει ποτέ και τίποτα. Αυτός είναι άλλωστε και ο διαχρονικός ρόλος των συντηρητικών δυνάμεων, που υπό προϋποθέσεις είναι και θετικός, υπό το πρίσμα της εξισορόπησης. Πλέον όμως η εμμονή στη συντήρηση συνιστά και εμμονή στην ανακύκλωση της μιζέριας.

Το αναδιανεμητικό σύστημα, μάς τελείωσε. Μπορούσε να λειτουργήσει – έστω και ανορθολογικά – όταν 6 εργαζόμενοι πλήρωναν τη σύνταξη ενός. Οι εξελίξεις στο δημογραφικό (υπογεννητικότητα συν θεαματική αύξηση του προσδόκιμου του βίου), οδηγούν την αναλογία στο 1:1, ακόμα δε και αν μηδενίσουμε την ανεργία, η σχέση δεν θα βελτιωθεί σημαντικά. Σήμερα, ένας εργαζόμενος των 500 ευρώ, καλύπτει τη σύνταξη ενός συνταξιούχου που παίρνει 800 ευρώ. Ο Ιονέσκο θα έσκιζε τα βιβλία του.

Οι Φωτόπουλοι διατείνονται ότι εμπόδισαν την ασφαλιστική μεταρρύθμιση Γιαννίτση/Σπράου στις αρχές του 2000. Έχουν δίκιο. Έκτοτε και μέχρι την πτώχευση του 2010, ο Ελληνικός προϋπολογισμός, δαπάνησε 200 δις για τη στήριξη του συστήματος. Το συνολικό μας χρέος, που μας έριξε στα βράχια, ήταν 330 δις. Τα μαθηματικά είναι η επιστήμη της αλήθειας.

Σήμερα οι δαπάνες του προϋπολογισμού για το ασφαλιστικό σύστημα προσεγγίζουν τα 20 δις το χρόνο!!!! Όταν το 1/3 των κρατικών εσόδων και το 23% του ΑΕΠ καλύπτει αυτές τις ανάγκες, δεν είναι στραβός ο γιαλός, στραβά αρμενίζουμε. Όσοι σήμερα βρίσκονται στην ηλικία 40-55, δεν γνωρίζουν ούτε αν θα πάρουν σύνταξη, ούτε πότε, ούτε πόσο θα είναι αυτή η σύνταξη. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Χθες. Δυστυχώς όχι γι αυτές τις ηλικίες στις οποίες ανήκει και ο δυστυχής συντάκτης του post. Εμάς, τον δικό μας κουμπαρά, μάς τον σπάσανε οι γονείς μας. Ας γλιτώσουν όμως οι νεότεροι. Ας προστατεύσουμε τα δικά μας παιδιά, τις γενιές που έρχονται.

Αν δεν περάσουμε (έστω σε ένα ποσοστό) σε ένα κεφαλαιοποιητικό, αυτοδιαχειριζόμενο σύστημα, που να λειτουργεί με την λογική της δημιουργίας σημαντικών υπεραξιών σε βάθος χρόνου, το πρόβλημα θα το κουβαλάμε στην καμπούρα μας μέχρι να ρίξει μαύρο χιόνι. Μπορεί κανείς να πει ότι πλεόν απαλλαγήκαμε από το πρόβλημα; Κάθε άλλο. Βάζουμε τις βάσεις να απαλλαγούμε σε προοπτική κάποιων δεκαετιών. Ενδιάμεσα θα ζήσουμε με αυτό, θα μας τυραννά, θα μας διαφεντεύει, θα μας βάζει προσκόμματα στην ανάπτυξή μας….

Ας όψονται οι Φωτόπουλοι και όσοι τους χάϊδευαν (και τους χαϊδεύουν ακόμα), τρυφερά το κεφαλάκι….