Από το Μάτι στα Τέμπη…
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας
Ένας χρόνος από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Όλοι θα δηλώσαμε ξανά τη θλίψη μας, θα αποκτήσουμε φόρο τιμής στις 57, τόσο άδικα, χαμένες ψυχές και θα μιλήσουμε για μια ακόμη φορά γενικόλογα για παραδειγματική τιμωρία όσων ευθύνονται για αυτό το τραγικό συμβάν. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί πριν μερικά χρόνια και με τους 104 χαμένους συνανθρώπους μέσα στην πύρινη φλόγα στο Μάτι. Ίδια συναισθήματα, ίδιος πόνος, ίδια ανάγκη για άμεση ανάληψη της ευθύνης και απόδοση δικαιοσύνης.
Τρόμος, σιωπή, ενοχή. Τα Τέμπη και το Μάτι θα παραμένουν οι σύγχρονες κόκκινες κηλίδες της συλλογικής μας ευθύνης απέναντι στο “αναπότρεπτο”. Συναισθήματα που θα επανέρχονται σε κάθε ανάλογη ευκαιρία να τρυπούν τις μνήμες και μην αφήνουν ήσυχη τη συνείδησή μας για την ανικανότητα πρόβλεψης, διαχείρισης και παρέμβασης για την αποτροπή του κακού.
Όσο συνεχίζουμε να μετατρέπουμε την αποκάλυψη της απορρύθμισης, της αναβλητικότητας, της αναποτελεσματικότητας, σε μικροκομματικό παιχνίδι όπου τα ίδια συμπεράσματα αποκτούν άλλη υπόσταση ανάλογα με το “χρώμα” της εκάστοτε εξουσίας, τόσο μοιάζουμε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και ουσιαστικά να περιμένουμε την επόμενη κακή στιγμή για να ανασύρουμε και πάλι τα ίδια επιχειρήματα με βάση το από ποια πολιτική πλευρά θέλουμε να παριστάνουμε ότι ερμηνεύουμε τη μία και μοναδική αλήθεια.
Ένοχοι θα βρίσκονται μόνο στον επιχειρησιακό τομέα, σε ατομικές αβλεψίες, σε λάθος στιγμιαίες εκτιμήσεις. Η επί δεκαετίες έλειψη συνολικού σχεδιασμού, αναβάθμισης κάθε είδους υποδομών, αξιολόγησης επάρκειας των στελεχών, θα παραμένει μια δυσάρεστη και άβολη υποσημείωση με την οποία θα ασχολούμαστε στο βαθμό του ευχολόγιου και της διαβεβαίωσης για διόρθωση κάθε στρέβλωσης, μέχρι οι υποσχέσεις να χαθούν μέσα στη δίνη των πολιτικών αλλαγών και της καθημερινότητας που ξεπλένει κάθε πληγή.
Θα περάσει κι αυτή η επέτειος αφήνοντας τη γνωστή στυφή γεύση της μη δικαίωσης, της άγονης αντιπαράθεσης και της μόνιμης αναμονής για ουσιαστικές παρεμβάσεις. Ένα μέρος των λαθών που έφεραν τη χώρα στη δίνη της οικονομικής χρεοκοπίας, είναι ακριβώς τα ίδια με αυτά που διατηρούν και καθαγιάζουν τις θεσμικές αδυναμίες του πολιτικού συστήματος και αφήνουν άπλετο χώρο στην αναξιοκρατία και την αναξιοπιστία για να προετοιμάζουν το έδαφος για την εθνική καταστροφή.
