Από την Ιταλία έρχομαι και στην κορφή… ο ΣΥΡΙΖΑ!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Και ήγγικεν η ώρα που οι εγχώριοι σχολιαστές αναλύουν με περισσή ευκολία, και κυρίως σιγουριά, το Ιταλικό Σύνταγμα και αποφαίνονται για το θεμιτό ή όχι της παρέμβασης του Προέδρου της Δημοκρατίας ώστε να μην οριστεί υπ, Οικονομικών ένας δεδηλωμένος εχθρός του ευρώ. Κι επειδή το δεύτερο ίδιον του Έλληνα εκτός από την άμεση και “έγκυρη” ανάλυση είναι και οι βιαστικοί συνειρμοί, να τες και οι αναφορές στην δραχμή και οι γενικεύσεις γύρω από την αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης.

Αν σε κάτι θα έπρεπε να επικεντρωθούμε σε σχέση με την πολιτική αστάθεια στην Ιταλία δεν είναι οι νουθεσίες για τον τρόπο λειτουργίας του συστήματος της, ούτε καν το εάν η επιθετική στάση απέναντι στην ακραία κοινωνική δυναμική που δημιουργείται μπορεί να οδηγήσει στην γιγάντωση κι όχι στην αποδυνάμωση της. Αυτό που μας αφορά άμεσα είναι οι οικονομικές επιπτώσεις που συνοδεύουν τις συγκεκριμένες εξελίξεις, το πως θα επηρεάσουν τόσο την πορεία ολοκλήρωσης του ελληνικού προγράμματος και την έξοδο στις αγορές όσο και την επίδραση στην συζήτηση για την ελάφρυνση του δημοσίου χρέους.

Όλοι γνωρίζουμε ότι οι αγορές είναι πολύ ευαίσθητες και μόνο στην υποψία μιας επερχόμενης αστάθειας. Η Ιταλία πέρασε ξυστά από την μνημονιακή εκτροπή όντας μια χώρα με τεράστιο δημόσιο χρέος (2,4 τρισ. ευρώ) χάρις στην πολιτική των χαμηλών επιτοκίων της ΕΚΤ και την ποσοτική χαλάρωση που έριξε σημαντικά το κόστος δανεισμού της, Αυτό σε συνδυασμό με μια σειρά μεταρρυθμίσεων κράτησε την Ιταλία αλώβητη παρά το επιπρόσθετο ζήτημα που αντιμετώπισε με την κατάσταση κάποιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων της.

Όμως τώρα βρίσκεται σε μια φάση ασάφειας που αν δεν οδηγηθεί σύντομα σε σαφήνεια θα κινδυνεύσει να συμπαρασύρει ολόκληρη την Ευρώπη σε έναν νέο κυκεώνα οικονομικής εσωστρέφειας. Μια μαζική αύξηση των επιτοκίων δανεισμού σε συνδυασμό με το υψηλότερο πετρελαϊκό κόστος θα ψαλιδίσει τις αναπτυξιακές προβλέψεις αναστρέφοντας το κλίμα ευφορίας που ενίσχυε το σκεπτικό αναστροφής της χαλαρής επιτοκιακής πολιτικής της ΕΚΤ.

Η Ελλάδα, ως ακόμη ο πιο αδύναμο κρίκος αυτής της αλυσίδας, θα βρεθεί σε ένα περιβάλλον απαγορευτικό για έξοδο στις αγορές ανατρέποντας κάθε υπάρχον σενάριο για τις μετά το πρόγραμμα συνθήκες. Ακόμη κι αν συμφωνηθεί μια επαρκής διευθέτηση του χρέους, ακόμη κι αν το στράγγισμα της ρευστότητας στην ελληνική αγορά μαζί με το μαξιλαράκι των αδιάθετων πόρων από το δάνειο του ESM επιτρέπουν την χρηματοδοτική αυτάρκεια, θα έχουμε βρεθεί σε φάση επιβεβαίωσης αυτού που περιέγραφα πριν μισό χρόνο στο Έρχεται το χειρότερο σενάριο για την χώρα;

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει κατορθώσει στα πλαίσια του προεκλογικού επικοινωνιακού παιχνιδιού να έχει εγκλωβίσει την χώρα σε μια κατάσταση που δίχως την πιστοληπτική γραμμή, στην καλύτερη περίπτωση θα κατορθώσουμε να διαβούμε το 2019. Η επόμενη χρονιά κάτω από το βάρος των τεράστιων πλεονασμάτων και λόγω των μειωμένων αναπτυξιακών αποτελεσμάτων θα δημιουργούν διαρκώς νέα δημοσιονομικά κενά που θα πρέπει πλέον υποχρεωτικά να καλυφθούν με την χρήση του “κόφτη” από τα υπάρχοντα κονδύλια. Και καταλαβαίνουμε όλοι πολύ καλά τι σημαίνει αυτό…