Ανασχηματισμός με κερασάκι… Αποστολάκη!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Δύο χρόνια διακυβέρνησης, σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, δεν είναι και λίγα για να χρειαστείς έναν εκτεταμένο ανασχηματισμό.

Άλλωστε κανείς δεν γνωρίζει πότε μπορεί να προκύψουν εθνικές εκλογές και κάθε πρωθυπουργός οφείλει, μετά από δύο μεγάλες κρίσεις όπως η συνεχιζόμενη πανδημία και οι καλοκαιρινές πυρκαγιές, να προχωρήσει σε προσαρμογές.

Οι κεντροαριστερές μεταγραφές, χρήσιμες στα πλαίσια της προσπάθειας διεύρυνσης, ξεπέρασαν σε ποσόστωση την πραγματική εκλογική συνεισφορά τους. Κι ο πρωθυπουργός κάνοντας πράξη τη συγγνώμη του, μοίρασε ευθύνες και επέλεξε να τονώσει το παραταξιακό ηθικό αξιοποιώντας κοινοβουλευτικά στελέχη.

Κι εκεί που η βάση αισθάνεται ικανοποίηση από τη θετική ισορροπιστική επιλογή, έρχεται ένα βαρύ κερασάκι να βουλιάξει κάπως την τούρτα. Ο Αποστολάκης, όχι ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, αλλά ο πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται μέσα στο νέο κυβερνητικό σχήμα.

Ένας στρατιωτικός που ποτέ δεν διαφώνησε με κάποια επιλογή του Τσίπρα, που στήριξε με σθένος τη Συμφωνία των Πρεσπών, που συνεχίζει να διατηρεί τις καλύτερες σχέσεις με τον πρώην πρωθυπουργό.

Τα κίνητρα του για να αποδεχτεί αρχικά την πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν με απασχολούν. Είτε είναι μικροπολιτικά, είτε θεωρεί πως αποτελεί… χρυσή εθνική εφεδρεία γνώσης και εμπειρίας, δικαίωμα του να κινείται όπως επιθυμεί.

Όπως δεν με απασχολεί το πώς και το γιατί αποχώρησε εντός διώρου επειδή δήθεν δεν επετεύχθη η ευρεία συναίνεση στο πρόσωπο του. Λες κι είχαν χαλάσει τα τηλέφωνα και αδυνατούσε να συνεννοηθεί με τον Τσίπρα και να μάθει ότι θεωρεί αποστασία την κίνηση του. Ο ΣΥΡΙΖΑ των δεξιών ρεταλιών, να μιλά για αποστασία. Tragic!

Όμως ένα άτομο με αυτή την πολιτική παρακαταθήκη, αχρείαστο βάρος θα αποτελούσε για το νέο σχήμα. Γνώστες και έμπειροι υπάρχουν πολλοί. Δεν χρειαζόταν μια προσθήκη που το μόνο που θα προσέφερε είναι εσωκομματική κι ενδοκυβερνητική μουρμούρα και αποπροσανατολισμό από το κοινό έργο.

Ούτε θα κατόρθωνε να επιβληθεί η περιβόητη συναίνεση με την αντιπολίτευση σε θέματα πολιτικής προστασίας. Όπως αποδείχτηκε κι από την τωρινή αντίδραση της, όταν η αντιπολίτευση δεν φείδεται λαϊκίστικων επιλογών, πρισβολών και ψεμάτων, για να επιβιώσει εκλογικά, δεν θα προσαρμοζόταν με το επιχειρούμενο κλίμα συνεννόησης επειδή επικεφαλής τοποθετήθηκε κάποιος πρώην υπουργός της. Και πάλι θα έριχνε την ευθύνη, για οτιδήποτε στον κεντρικό κυβερνητικό σχεδιασμό.

Το μόνο για το οποίο απορώ είναι πώς ο πρωθυπουργός μπλέχτηκε σε αυτή τη διαδικασία, γνωρίζοντας με ποιους έχει να κάνει και το πόση αξιοπιστία τους διακατέχει. Πονηρά σκεπτόμενος, δεν ενημέρωνε τον Τσίπρα για τις προθέσεις του, ώστε να μη χρειαστεί να εκτεθεί από την ανακολουθία του Αποστολάκη;

Η νέα προσπάθεια έχει μπροστά της έναν επίπονο χειμώνα με τη διαχείριση της πανδημίας και των μεταλλάξεων, μια οικονομία που παλεύει να ανακάμψει, φόβο για νέες μεταναστευτικές ροές από το Αφγανιστάν και την Τουρκία να καιροφυλακτεί για νέες προκλήσεις.

Χρειάζεται προσήλωση και καλή συνεργασία για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις, κι καλύτερα που τελικά θα λείπει η διαρκής υπενθύμιση της πρώτης φοράς Αριστεράς μέσα από την αξιοποίηση του επιφανούς υπουργού της.