Αγαπημένο μου ημερολόγιο…

Του Σωτήρη Χήνου

Η πτήση διήρκησε υπερβολικά πολύ. Αν και vip premium οι θέσεις, η Περιστέρα διαμαρτυρόταν για το έντονο φως που την ενοχλούσε στον ύπνο. Στο μπουργκινιόν δεν είχαν αφήσει το μοσχάρι να σιτεύσει, ενώ σε Moët & Chandon είχαν μόνο brut!!!! Δεν διαμαρτυρήθηκα, άλλωστε οι αριστεροί έχουμε εκπαιδευτεί στις κακουχίες της ζωής…

Δεν μπόρεσα τόσες ώρες να κλείσω μάτι. Με απασχολεί μήνες τώρα το τι χάος θα παραλάβω. Ίσως όμως και να με πείραξαν τα μανιτάρια τα champignon. Ένα πρήξιμο πάντα μου φέρνουν. Δοκίμασα να δω μια ταινία….

Είχαν μόνο προϊόντα υποκουλτούρας του αμερικάνικου κινηματογράφου. Ρώτησα αν έχουν το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» ή κάτι άλλο σε Αϊζενχάουερ. «Αϊζενστάιν θέλετε να πείτε», μου είπαν οι ανίδεοι. «Αϊζενχάουερ είναι στα αγγλικά», τους αποστόμωσα. Προφανώς δεν είχαν. Θύμωσα, όμως έδωσα τόπο στην οργή και συμβιβάστηκα με μια συλλεκτική σινεφίλ βιντεοταινία του 1984, με τον Στηβ Ντούζο και τη Βίνα Ασίκη, που είχα φέρει σε στικάκι…

Φτάσαμε νωρίς το απόγευμα. Μια ηλιόλουστη νοτιοαμερικάνικη (μάλλον), πρωτεύουσα, που ο ήλιος έλαμπε στα γεμάτα ελπίδα πρόσωπα των προλετάριων. Μπήκαμε σε μία σχετικά άβολη λιμουζίνα και φτάσαμε στο ξενοδοχείο. «Γκράθιαθ αμίγο», είπα στον γκρουμ. Ευτυχώς, να που χρειάστηκαν τελικά τα Ισπανικά που έμαθα με κασέτες λιγκουαφόν…

Η Περιστέρα πήγε για ψώνια, εγώ ενημερωνόμουν συνεχώς για τη διεθνή επικαιρότητα από τον Τζανακόπουλο. Η ήττα της Ντζουργκάρντεν με πλήγωσε, είχα σίγουρο τον άσσο.
Λίγη χαλάρωση στην πισίνα και πυρετώδεις προετοιμασίες για τη συνάντηση με τον Λούλα. Τώρα, το «Λούλα» είναι το μικρό ή το επώνυμο; Να θυμηθώ να ρωτήσω τον Σκουρλέτη. Μετά από 9 λεπτά εξαντλητικής εργασίας, αποφάσισα να κοιμηθώ πριν το δείπνο.

Το πρωί, ο μεγάλος Λατίνος λαϊκός ηγέτης με υποδέχτηκε στο γραφείο του. (Σημ. Επώνυμο ήταν το Λούλα τελικά). Του εξέφρασα τα συλληπητήριά μου για τον χαμό του Πελέ. Μου είπε ότι ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο ήταν τεράστιος παίκτης (Σημ. πόσοι ποδοσφαιριστές πέθαναν μαζεμένα;) Τα ισπανικά του μου ακούγονταν περίεργα. Δεν άντεξα, το είπα. Ο μεταφραστής μού είπε ότι ο πρόεδρος μιλάει Πορτογαλικά (Σημ. πόσες ξένες γλώσσες να μιλάει άραγε;;;)

Με ρώτησε πως είναι η κατάσταση στην Ελλάδα; Ετοιμαζόμαστε και εμείς για τη μεγάλη αλλαγή και τη προοδευτική διακυβέρνηση, του είπα με αγωνιστικό πάθος. Εγώ, μου είπε σχεδόν πατρικά, για να πάρω ξανά την εξουσία, πέρασα πρώτα από τα κελιά της φυλακής για διαφθορά (Σημ. τώρα για καλό το είπε αυτό;;;)…

Με ρώτησε πως ήταν η περίοδος των διαπραγματεύσεων για το μνημόνιο. Τον ρώτησα αν είχε περάσει ανεμοβλογιά. Όχι, μου είπε. Τότε, έρπης δεν παίζει του διευκρίνησα, οπότε ας δει τι μπορεί να κάνει με καμιά γαστρεντερίτιδα. Μου είπε ότι αντιλαμβάνεται το βαθύ συμβολισμό των λόγων μου. Έκανα πως συμφώνησα, όμως εξακολουθώ να θεωρώ τη γαστρεντερίτιδα καλή λύση…

Τα είπαμε αρκετή ώρα. Για την αριστερά, τον σοσιαλισμό, την Ουρουγουάη, την πρωτεύουσά της την Παραγουάη, για όλη την επαναστατημένη ήπειρο. Έμαθα και αρκετά για την κουλτούρα τους. Γιορτάζουν και αυτοί τελικά το Πάσχα, έχουν μάλιστα και ειδικά νησιά που πάνε για να τα γιορτάσουν, ξέχασα να ρωτήσω μόνο αν σουβλίζουν.

Κάτι ο Μαρξ, κάτι ο Κάστρο, κάτι η Ζιζέλ, κάτι ο Νειμάρ, πέρασε η ώρα και τον αποχαιρέτησα συντροφικά. Το χέρι δηλαδή του έδωσα, όμως το αριστερό.
Νιώθω πιο έτοιμος για τη μεγάλη μάχη της δημοκρατικής παράταξης μετά τη συνάντηση με αυτό το σύμβολο του παγκόσμιου σοσιαλισμού.

Θα μείνω όμως λίγες μέρες ακόμα στην Κόμπα Καμπάνα και την Ιπανέμα για να γυρίσω γεμάτος δημιουργική αύρα και αγωνιστική εγρήγορση.

Η Περιστέρα θέλει και να μαυρίσει, της εξήγησα όμως ότι είναι γρουσουζιά εν όψει εκλογών…