Αυτό είναι που με τρομάζει…
Γράφει ο Γιώργος Παντάκης
Ήρθε η ώρα για ξεκαθάρισμα ; Ήρθε η ώρα για τακτοποίηση κάποιων θεμάτων που “εκκρεμούσαν”, ή και θεμάτων που προέκυψαν από το πουθενά; Ήρθε η ώρα των εθνικιστών; Των κλεφτών; Των επιχειρήσεων; Ήρθε η ώρα των δυνατών αλλά και των θεωρητικά αδυνάτων;
Ας ευχηθούμε πως όχι. Βέβαια η ιστορία από την εμφάνιση του ανθρώπου στη Γη διαψεύδει κάθε αισιοδοξία για κάτι τέτοιο. Και η σχετικά ειρηνική περίοδος που έχει προηγηθεί, με τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου το 1945 και του άτυπου Ψυχρού Πολέμου το 1989-1991 (οι πολεμικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν ήταν αντικειμενικά περιορισμένης έκτασης σε σχέση με τις προαναφερθείσες) είναι αρκετά μεγάλη με βάση τα ιστορικά δεδομένα, για να αναμένουμε κάποιο ξέσπασμα.
Ο τρελός βρέθηκε στη Ρωσία, και η Ρωσία ξεκίνησε το βαλς. Και όπως συμβαίνει πάντα, βρήκε και φίλους καί κομπάρσους και μιμητές. Άλλοι εκδηλώθηκαν ήδη, άλλους τους αναμένουμε.
– Η Κίνα είναι έτοιμη , πατώντας πάνω στην Ρώσικη λογική του αναθεωρητισμού, να κάνει το ίδιο με τα δικά της εκκρεμή ζητήματα.
– Ο Ερντογάν βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε εδώ και πολλά χρόνια, και φτιάχνει νέους χάρτες. Τώρα που το status quo αμφισβητείται από μια χώρα μεγαλύτερου βεληνεκούς, και οι δυνατότητες του ΝΑΤΟ να τον βάλει στη θέση του είναι περιορισμένες, αναθάρρησε και προβάλλει αξιώσεις και αυτός.
– Το Ιράν μετά από πολλά χρόνια κρυφής προετοιμασίας, αισθάνεται έτοιμο να υπερασπιστεί το ισλάμ τώρα που το ΝΑΤΟ κοιτάζει αλλού, και κοιτάζει το Ισραήλ κατάματα.
Το Ισραήλ όμως δεν αστειεύεται και μάλιστα, καθόλου.
“Καμία διένεξη δεν λύνεται χωρίς αμοιβαίες υποχωρήσεις”.
Απέναντι σε όλους αυτούς, η Ευρώπη είναι όπως πάντα αμήχανη. Ένας βραδυκίνητος μηχανισμός που αδυνατεί να συνεννοηθεί για πολύ απλούστερα ζητήματα απ’ ό, τι ο καθορισμός κοινής διπλωματικής στρατηγικής. Την ίδια στιγμή που εντός των τάξεών της υπάρχουν αρκετοί που διατηρούν επικίνδυνες σχέσεις με τη ρωσική πλευρά. Κάνει κάποιες προσπάθειες να περισώσει την κατάσταση η Γαλλία (η μόνη που έχει ουσιαστικά διατηρήσει κάποια αξιόλογη στρατιωτική ισχύ), αυτόνομα, εκτός του κοινού πλαισίου.
Η Αμερική παλεύει μόνη τής. Ο Καναδάς και η Αυστραλία παρακολουθούν από μακριά. Η Αγγλία ψάχνει ακόμα τα δικά της βήματα, όσο της το επιτρέπει η εσωτερική της κατάσταση και η συχνότατη αλλαγή ηγετών.
Μια εκρηκτική κατάσταση. Ό, τι καλύτερο για κάποιους παρανοϊκούς που θέλουν την αστάθεια και την αβεβαιότητα, για να προχωρήσουν τα δικά τους σχέδια περαιτέρω αποσταθεροποίησης.
Πάμε στα δικά μας.
Η Τουρκία πλέον δεν κρύβεται. Βρήκε τα επιχειρήματα (στηριζόμενη στη ρώσικη λογική του αναθεωρητισμού, που καλύπτεται με επιχειρηματολογία υπέρ της προστασίας των μειονοτήτων) και το θράσος να αμφισβητεί το status quo στο Αιγαίο, στη Θράκη, στον εναέριο χώρο, και οχι μόνο.
Έχει διατυπώσει με τον πλέον θρασύ και απροκάλυπτο τρόπο τις ιταμές επιδιώξεις της εναντίον της εθνικής μας κυριαρχίας.
Η Ελλάδα πλέον έχει μόνο μια και μοναδική επιλογή. Να προετοιμαστεί, όπως και πολύ καλά κάνει. Να υπερασπιστεί, διπλωματικά, στρατιωτικά και με όποιον άλλον τρόπο χρειαστεί, όσα απορρέουν από το διεθνές δίκαιο, να περιφρουρήσει την εθνική της κυριαρχία, αλλά και να ανακτήσει τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτή.
Ο Ερντογάν με τις οικογενειακές δουλειές που κάνει στην Τουρκία με τον γαμπρό του, σε συνεργασία και με ηγέτες άλλων χωρών, σε λίγο θα είναι ένας απο τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη. Αυτό μαζί με την υστεροφημία που θέλει να πετύχει, και το μονόδρομο της νίκης του στις εκλογές, επιτάσσει να φαίνεται “πατριώτης”. Άρα και πολυ επικίνδυνος.
Θα το πάει μέχρι τέλους για να κερδίσει τις εκλογές, ακόμα και αν χρειαστεί να εισβάλει στην χώρα μας. Που προσωπικά το βλέπω πολύ πιθανό πλέον.
Ο τρίτος Παγκόσμιος πόλεμος έχει ξεκινήσει ήδη, με άμεσα εμπλεκόμενους Ρωσία, Ουκρανία, Ιράν, Ισραήλ, Κίνα. Και ας μην πολεμούν όλοι ακόμα. Αυτοί σε πρώτη φάση, διότι αναγκαστικά μετά θα εμπλακούν και άλλοι. Πιθανόν όλη η Ευρώπη, έχοντας ενα άλλο ξεχωριστό μέτωπο στα Βαλκάνια. Η Ινδία, το Πακιστάν, η Αίγυπτος, η Λιβύη και διάφορες χώρες του ΝΑΤΟ.
Αυτό είναι ένα κακό σενάριο που δεν είναι και πολύ μακριά. Όλα όμως τα σενάρια, καλά ή κακά, με κάποιον τρόπο τελειώνουν. Και εκεί αρχίζει τα δεύτερο και εξίσου δύσκολο. Η ειρήνη.
Διότι όπως λένε πολλοί “Καμία διένεξη δεν λύνεται χωρίς αμοιβαίες υποχωρήσεις”. Είτε για να αποφευχθεί, είτε για να τερματιστεί ο πόλεμος. Και αυτό είναι που με τρομάζει…