Α ρε χρόνε αλήτη, που ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς…
Μία από τις πιο αγαπημένες μου ασκήσεις για να βάζω στους φοιτητές μου είναι να γράφουν άρθρα που βασίζονται ή αντλούν έμπνευση από στίχους τραγουδιών.
Μερικές φορές άλλωστε οι καλλιτέχνες μπορούν να πουν σε ελάχιστες λέξεις αυτό για το οποίο εμείς μπορεί να θέλουμε ολόκληρο έπος για να περιγράψουμε. Και αφού μπορούμε να το πούμε με ένα τραγούδι, πού το πρόβλημα;
Το Διθέσιο της Πρωτοψάλτη είναι ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι. Και ο τίτλος αυτού του άρθρου, ένας στίχος αυτού του τραγουδιού, είναι πραγματικά μια πρόταση που προσπαθώ να θυμάμαι γιατί είναι μια σκληρή αλήθεια, είναι μία αλήθεια που δεν αλλάζει, μια αλήθεια που πρέπει να χωνέψουμε, να μάθουμε να ζούμε με αυτήν και να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον μας. Μπορεί να έχω ξαναγράψει για το θέμα αυτό, αλλά δεν πειράζει, εκεί με πάει η σημερινή έμπνευση!
Βρίσκομαι πλέον σε μια ηλικία που αρχίζω και ξεχνώ. Όχι ότι τα χάνω (καλά, δεν ορκίζομαι…) αλλά ότι πλέον κάποιες αναμνήσεις ξεθωριάζουν από τα χρόνια. Κάποιες είναι γραφτό να ξεθωριάσουν, δεν ήταν σημαντικές προφανώς, δεν προσέφεραν τίποτα. Κάποιες άλλες όμως είναι σημαντικές, με ενοχλεί που ξεθωριάζουν, θα ήθελα να τις έχω μαζί μου πάντα. Για παράδειγμα, τον Ιανουάριο πάνε 20 χρόνια που πέθανε ο πατέρας μου. Δεν μου αρέσει που κάποιες αναμνήσεις μαζί του ξεθωριάζουν.
Καταλαβαίνω ότι έτσι είναι η ζωή. Η ζωή, για τους ζωντανούς, προχωρά και ανανεώνει τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις, τις σκέψεις και τα όνειρα.
Ακούγοντας ένα άλλο εξαιρετικό τραγούδι, που έγινε trend μέσω TikTok, το Something in the Orange και διαβάζοντας τα σχόλια από κάτω, διαπίστωσα μια σκληρή αλήθεια: Ζούμε σε μια εποχή που όλα μπορούν να απαθανατιστούν, όλα μπορούν να αποθηκευτούν. Στην προσπάθειά μας να πιάσουμε το «τέλειο πλάνο», δε ζούμε τη στιγμή. Και το χειρότερο; Τις «αποθηκεύουμε» όλες τις στιγμές, και καλά για ενθύμιο, αλλά δεν τις ξανακοιτάμε ποτέ. Δεν τις αναζητούμε. Τις ξεχνάμε τις αναμνήσεις αυτές.
Όλα είναι γρήγορα πλέον. Ακόμα και ο τρόπος που ζούμε τη ζωή μας. Αναρωτιόμαστε πότε πέρασε ο καιρός, πότε έγινε το ένα, το άλλο. Ανοιγοκλείνουμε τα μάτια και έχει περάσει μία βδομάδα. Δεν καταλαβαίνουμε. Δε ζούμε. Δεν προλαβαίνουμε να ζήσουμε τις στιγμές όταν πρέπει από πρώτο χέρι γιατί θεωρούμε ότι είναι καλύτερο να τις ζήσουμε μέσα από μια οθόνη, από έναν φακό. Αλλά δεν τις ζούμε καθόλου. Και ούτε τις θυμόμαστε μετά.
Ελάχιστα πράγματα μένουν σταθερά στον χρόνο. Ακόμα και αυτά που παραμένουν στη θέση τους αλλάζουν χροιά. Είναι λογικό, αλλάζουμε εμείς, αλλάζουν οι σχέσεις μας. Δεν γίνεται να μένουν όλα τα άλλα ίδια. Ακόμα και αυτές τις σχέσεις, αυτούς τους ανθρώπους που θέλουμε να κρατήσουμε στη ζωή μας ο χρόνος θα τους δοκιμάσει, θα τους απομακρύνει ίσως, θα τους αλλάξει σίγουρα. Δεν ωφελεί να προσπαθήσουμε να τα «αποθηκεύσουμε» και να τα παγώσουμε. Έτσι και αλλιώς, ακόμα και αν επιστρέψουμε να τα δούμε μετά από καιρό, έτσι όπως θα έχουμε αλλάξει, δεν θα μας εκφράζουν πια.
Δεν το νιώθετε κι εσείς; Δεν αναρωτιέστε πώς κάνατε παρέα με κάποιους ανθρώπους; Ή πώς συμπεριφερόσασταν τότε;
Αυτές οι εμπειρίες, οι σχέσεις, τα βιώματα έχουν νόημα να τα ζούμε/βιώνουμε όταν γίνονται. Τότε μας εκφράζουν. Τότε μας ταιριάζουν. Τότε έχουν αξία. Τότε θα μας εντυπωθούν. Αν εκείνη τη στιγμή τα «διαμεσολαβήσουμε» με μία κάμερα ή ένα κινητό, και τα δούμε μετά από χρόνια σαν «αναμνήσεις», θα έχουν χάσει το νόημά τους.
Δεν μας εκφράζουν πια. Δεν θα έχουν εντυπωθεί στη μνήμη μας με τρόπο μόνιμο. Θα έχουν περάσει και δεν θα έχουν ακουμπήσει.
Κατεβάστε ταχύτητα. Κάντε ένα βήμα πίσω και καθίστε. Πάρτε μια ανάσα και ζήστε τις εμπειρίες όπως έρχονται, όταν έρχονται, γιατί τότε έχουν αξία. Ο χρόνος είναι αλήτης, τα είπαμε, δε συγχωρεί, θα σας κάνει να ξεχάσετε όσο και αν προσπαθήσετε για το αντίθετο…
Ακούστε το Διθέσιο:
Ακούστε το Something in the Orange:
