Το μάθημα του δημοψηφίσματος

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος, Δικηγόρος

Αν θα πρέπει να θυμηθούμε ότι στις 5 Ιουλίου συμπληρώνονται τρία (3) χρόνια από την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος του 2015 είναι για να λάβουμε υπ’ όψη μας το γεγονός ως μάθημα για το μέλλον.

Πριν από τρία χρόνια, κάτω από την «σοφή» καθοδήγηση του αλήστου μνήμης Βαρουφάκη, ο πρωθυπουργός της «πρώτη φορά» αριστεράς αποφάσισε την διενέργεια δημοψηφίσματος, καλώντας τον ελληνικό λαό να ψηφίσει «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» σε ένα ερώτημα, το περιεχόμενο του οποίου είναι βέβαιον ότι δεν είχε τις διανοητικές δυνατότητες να αντιληφθεί ούτε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ας το θυμηθούμε, όχι μόνο για την ιστορία, αλλά και για να γίνει αντιληπτό – σήμερα με την χρονική απόσταση των 3 ετών – το μέγεθος της πολιτικής αγυρτείας που διαπράχθηκε τότε:

«Πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας, το οποίο κατέθεσαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο Eurogroup της 25.06.2015 και αποτελείται από δύο μέρη, τα οποία συγκροτούν την ενιαία πρότασή τους; Το πρώτο έγγραφο τιτλοφορείται «Reforms for the completion of the Current Program and Beyond» («Μεταρρυθμίσεις για την ολοκλήρωση του τρέχοντος προγράμματος και πέραν αυτού») και το δεύτερο «Preliminary Debt sustainability analysis» («Προκαταρκτική ανάλυση βιωσιμότητας χρέους»)»

Η διατύπωση του ερωτήματος σε ελληνοαγγλικά (!), το γεγονός ότι η υποτιθέμενη πρόταση για την οποία έπρεπε ο ελληνικός λαός να εκφράσει την συγκατάθεσή του ή την άρνησή του, είχε ήδη αποσυρθεί και δεν αποτελούσε αντικείμενο των διαπραγματεύσεων (!), η διενέργεια του δημοψηφίσματος μέσα σε μια (1) μόλις εβδομάδα, από την εξαγγελία του  και τέλος η πλήρης άγνοια της κοινή γνώμης για το περιεχόμενο και κυρίως τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει για την αντιμετώπιση της οικονομική  κρίσης το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ, αποκάλυπταν, από την πρώτη στιγμή, την απόλυτη ανευθυνότητα του άλλοτε καταληψία, που είχε αποφασίσει να «παίξει στα ζάρια» τις τύχες και το μέλλον της χώρας…

Ο ελληνικός λαός είχε ήδη ένα εξάμηνο εμπειρίας από την διακυβέρνηση Τσίπρα. Όφειλε να είχε «υποψιαστεί», τουλάχιστον, την ανικανότητα, την αναποτελεσματικότητα και τη, ασυνέπεια των κυβερνητικών στελεχών και πρωτίστως του ιδίου του πρωθυπουργού, που είχε δώσει, έστω και σ’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, απτά δείγματα του τι σημαίνει να κυβερνά την χώρα η αριστερά, έχοντας επί κεφαλής έναν αγράμματο αλαζόνα, που δεν γνώριζε ούτε ότι Λέσβος και Μυτιλήνη δεν είναι δύο διαφορετικά νησιά!

Όμως, ο ευφυής ελληνικό λαός επέλεξε, στην συντριπτική του πλειοψηφία, να συμπλεύσει με τον Αλέξη Τσίπρα. Το ΟΧΙ που βγήκε από τις κάλπες ήταν τόσο βροντερό, όσο και η πλήρης ανατροπή του, μερικές ημέρες αργότερα, από αυτόν που το ζητούσε για να κάνει τους Ευρωπαίους «να χορεύουν με τα νταούλια του και τους ζουρνάδες του», «να ξεσκίσει τα μνημόνια» και  «να διαγράψει το χρέος της χώρας με ένα άρθρο και ένα νόμο»!…

Το βαρύτατο  και μετρούμενο σε δισεκατομμύρια ευρώ, τίμημα της επιβεβαίωσης από τον ελληνικό λαό, με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, της εμπιστοσύνης του στην «…αξιοσύνη» του Αλέξη Τσίπρα είναι πλέον γνωστό και δεν χρειάζονται περισσότερα σχόλια επ’ αυτού. Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός της «πρώτη φορά» αριστεράς, έφθασε στο σημείο να «συμβολίζει» τα κυβερνητικά του «επιτεύγματα», δένοντας και ξεδένοντας την γραβάτα του Ζάεφ, αποκαλύπτει το μέγεθος της κυβερνητικής φαιδρότητας που, εν τούτοις, παρουσιάζεται από την προπαγάνδα του Μαξίμου, ως μέγιστο επικοινωνιακό εύρημα του Αλέξη Τσίπρα στην αγωνιώδη προσπάθειά του  να περισώσει την εξουσία του…

Καλό είναι λοιπόν να θυμηθεί ο κάθε ψηφοφόρος τι ακριβώς πέτυχε, δίνοντας στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015 το ΟΧΙ που του ζήτησαν ο Τσίπρας και  ο Βαρουφάκης… Και να αντιληφθεί, επί τέλους, πόσο αδίστακτος και κυνικός είναι ο δημοκόπος που πανηγυρίζει για τους «θριάμβους» του, την ώρα που υπογράφει πειθήνια και υπάκουα ό,τι του ζητούν, χωρίς αίσθηση εθνικής αξιοπρέπειας και χωρίς  επίγνωση των κινδύνων που συνεπάγεται για την χώρα η κάθε υπογραφή του….