Ο Αντώνης Σαμαράς κι ο παραταξιακός πυρήνας αξιών

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Πάντοτε θεωρούσα ότι οι παρατάξεις, και δη οι διαχρονικά μεγάλες, οφείλουν να διαθέτουν παραπάνω ανοχή στη διαφορετική άποψη, ειδικά όταν αυτή αποδεδειγμένα στοχεύει στη βελτίωση των επιχειρημάτων και τη διασφάλιση της ισχύος του πυρήνα των βασικών αξιών.

Από την άλλη, η σχεδόν αποδόμηση των πρώην αρχηγών και πρωθυπουργών με λόγο που παραπέμπει σε αντιπολιτευόμενο μίσος, φαντάζει τουλάχιστον υποκριτική και μικρόψυχη. Ειδικά όταν αυτά τα σκληρά σχόλια προέρχονται από αυτούς που τους υπηρέτησαν, αντέκρουαν με σθένος αυτή την επικριτική λογική και συχνά ευεργετήθηκαν από αυτούς.

Βέβαια, ο ρόλος των εκάστοτε παρατρεχάμενων της πολιτικής είναι ακριβώς αυτός. Να λειτουργούν σαν τον χαμαιλέοντα, αλλάζοντας διαρκώς απόψεις, πουλώντας εκδούλευση στην κάθε εξουσία παριστάνοντας τους βασιλικότερους του βασιλέως. Μόνο που στην πραγματικότητα κάνουν σημαντική ζημιά απομονώνοντας ολόκληρες κατηγορίες ανθρώπων και γκρεμίζοντας γέφυρες με συναγωνιστές αντί να επιδιώκουν τον γόνιμο διάλογο.

Ανεξάρτητα από το πόσο συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με όλες τις διαπιστώσεις του Σαμαρά, αποκλείεται να μην κατανοεί ότι τα θέματα που ανοίγει αφορούν τον κεντρικό αξιακό πυρήνα της παράταξης. Τον εθνικό προσανατολισμό, την κοινωνική και οικογενειακή συνοχή, την αναπτυξιακή διάρκεια. Κι οι ασάφειες ή η κυβερνητική αναβλητικότητα γύρω από αυτά τα ζητήματα κρατούν σε απόσταση παραδοσιακούς ψηφοφόρους.

Φυσικά και οι παρατάξεις διευρύνονται και επικαιροποιούν το λόγο τους. Και στη ΝΔ το έχουν πράξει, λίγο πολύ όλοι οι αρχηγοί της. Το ζητούμενο παραμένει αν η συνολική φυσιογνωμία αλλοιώνεται κι αν όσοι αποφασίζουν να προχωρήσουν σε αυτή έρχονται με διάθεση να την υπηρετήσουν σεβόμενοι την ιστορία της, ή απλώς ανεβαίνουν στο επόμενο τρένο της πολιτικής επιβίωσης ή ακόμη χειρότερα έρχονται θεωρώντας ότι φέρνουν μαζί τους έναν αέρα, “διαφωτισμού” που θα δείξει στους “απαρχαιωμένους ιθαγενείς” τον σωστό δρόμο.

Η στάση του Σαμαρά στα εθνικά θέματα, θα μπορούσε να είναι ένα επιπλέον κυβερνητικό επιχείρημα για τη σκλήρυνση της στάσης της στα ευρωπαϊκά όργανα όσον αφορά την πορεία των σχέσεων της με Τουρκία και Σκόπια. Ο σαφής κοινωνικός του λόγος θα μπορούσε να έχει λύσει οριστικά το δίλημμα αν στηρίζουμε τη “δικτατορία” της πλειοψηφίας ή της μειοψηφίας. Η οικονομική επιχειρηματολογία του θα μπορούσε να αποτελέσει έναυσμα γρηγορότερης κάθαρσης κάθε κόπρου του Αυγεία και περαιτέρω ενίσχυσης της περιφερειακής ανάπτυξης.

Αν η ΝΔ πεισθεί ότι η αναγκαία κατάκτηση του μεσαίου χώρου δεν προέρχεται μέσα από συγκεκριμένες προτάσεις και τη συνέπεια στη χρήση λογικών λύσεων σε χρονίζοντα προβλήματα, από την ακρίβεια, έως το μεταναστευτικό. αλλά από έναν συνολικό μετασχηματισμό που θα την καταστήσει πιο πιστό διαχειριστή της σημιτικής παρακαταθήκης, τότε θα έχει επιλέξει έναν δρόμο με διπλή κατάληξη.

Ελλείψει σοβαρής αντιπρότασης από το ΠΑΣΟΚ θα αποτελέσει την άτυπη συνέχεια του εκσυγχρονιστικού παρελθόντος του, κόβοντας οριστικά κάθε επαφή με τις ρίζες της. Πάνω κάτω αυτό που ευθαρσώς παραδέχτηκε ο Χρυσοχοΐδης. Ότι δηλαδή η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη εκφράζει πιο αξιόπιστα τη σοσιαλδημοκρατία.

Μόνο που το συγκεκριμένο εγχείρημα, ακόμη κι αν αποδειχτεί επιτυχημένο για τους εμπνευστές του, θα τελεί πάντα υπό την αίρεση της έλευσης μιας νέας αντίστοιχης πνοής στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο την οποία δεν αποκλείονται να επιλέξουν να τιμήσουν ξανά όλοι όσοι σήμερα βλέπουν πρόσκαιρα τον Σωτήρα στο πρόσωπο του σημερινού πρωθυπουργού.