7 Μαρτίου 1948. Η ενσωμάτωση της Δωδεκανήσου
Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας, τα Δωδεκάνησα ήταν για μακρύ διάστημα αυτόνομη και αυτοδιοίκητη περιοχή.
Σήκωσαν κι αυτά τη σημαία της επανάστασης, το 1821, και απελευθερώθηκαν. Όμως, στον διακανονισμό των συνόρων, το 1830, αποδόθηκαν στην Τουρκία μαζί με τη Σάμο, με αντάλλαγμα την Εύβοια που κρατούσαν ακόμη οι Τούρκοι. Από το 1835, είχαν και πάλι πλήρη αυτονομία που περιορίστηκε στα 1869, όταν έσβησε η επανάσταση στην Κρήτη, και καταργήθηκε εντελώς όταν επικράτησαν οι Νεότουρκοι, το 1908.
Τον Απρίλιο του 1912, ενώ συνεχιζόταν ο ιταλοτουρκικός πόλεμος στην Τριπολίτιδα της Αφρικής, οι Ιταλοί έκαναν απόβαση στη Ρόδο και κατέλαβαν τα νησιά. Με τη συνθήκη του Ουσί, η Ιταλία υποχρεώθηκε να επιστρέψει τα νησιά αλλά επωφελήθηκε από την έκρηξη των Βαλκανικών και του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και το «ξέχασε». Το 1919, με τη συμφωνία Ελευθερίου Βενιζέλου – Θωμά Τιτόνι, τα Δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα. Η Ιταλία κατάγγειλε τη συμφωνία, τον Ιούλιο του 1920, την ξαναδέχτηκε τον Αύγουστο, επωφελήθηκε από τη μικρασιατική καταστροφή και την κατάγγειλε πάλι (22 Σεπτεμβρίου 1922).
Με παρελκυστική τακτική, η Ιταλία κατάφερε να κρατήσει το όλο θέμα σε εκκρεμότητα ως το 1940, οπότε κήρυξε τον πόλεμο στην Ελλάδα. Όμως, το 1946 είχαν αλλάξει τα πράγματα. Στο Παρίσι, το ανώτατο συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών, των χωρών που πολέμησαν τον Άξονα, αποφάσισε να αποδοθούν στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα, μαζί με το Καστελόρριζο (26 Ιουνίου 1946). Στις 10 Φεβρουαρίου 1947, υπογράφηκε η συμφωνία. Στις 15 Σεπτεμβρίου, έγινε η παράδοση των νησιών. Ενσωματώθηκαν στην Ελλάδα, στις 7 Μαρτίου 1948.
