12 Αυγούστου 1807. Οι πειρατές του Αιγαίου

Στη στροφή του ΙΗ’ προς τον ΙΘ’ αιώνα, η Οθωμανική αυτοκρατορία αντιμετώπιζε πολλούς μπελάδες στις δυτικές της περιοχές.

Η Ρωσία της κήρυσσε τον πόλεμο κάθε λίγο κι, όταν υπογραφόταν ειρήνη, βρισκόταν όλο και πιο νότια, όλο και πιο απειλητική. Στα ταραγμένα Βαλκάνια, οι υπόδουλοι Σέρβοι κινιόνταν με επαναστατικές διαθέσεις, ενώ στην Ελλάδα όλα έδειχναν πως η αναταραχή οδηγούσε στην εξέγερση.

Ο γιος του Γεροδήμου, Γιάννης Σταθάς, πολεμούσε στον Βάλτο (Δυτική Στερεά) και δεν άφηνε τους Τούρκους σε χλωρό κλαρί. Ο Κατσαντώνης χτυπούσε στην Ήπειρο και νικούσε τον Αλή πασά. Ο Παπαθύμιος ο Βλαχάβας, χειροτονημένος παπάς, δεν άφηνε χλωρό κλαρί στην Καρδίτσα κι ο Νικοτσάρας κυριαρχούσε στον Όλυμπο.

Στις αρχές του ΙΘ’ αιώνα, σε ένα μοναστήρι του Ολύμπου, έγινε σύνοδος των πρωτοκλεφτών.
Αποφάσισαν να φτιάξουν στόλο.
Ναυπήγησαν μικρά γρήγορα κι ευέλικτα πλοία κι έκαναν ορμητήρια τη Σκιάθο και τη Σκόπελο. Ο Νικοτσάρας μπήκε αρχηγός. Ξεκινούσαν από τα νησιά, έβγαιναν στην παραλία της Θεσσαλίας, του Θερμαϊκού ή της Ανατολικής Μακεδονίας, χτυπούσαν τους Τούρκους κι έφευγαν. Ως τα 1806 οπότε οι Τούρκοι πέτυχαν να διαλύσουν τα μικρά ελληνικά καταδρομικά, είχαν καταφέρει μεγάλη ζημιά. Και είχαν αποκτήσει τεράστια πείρα.

Τα πράγματα αγρίεψαν στα 1807. Ο Καραγεώργης είχε επαναστατήσει τη Σερβία και οι Ρώσοι είχαν πάλι πόλεμο με τους Τούρκους. Ο Νικοτσάρας πρότεινε στο Ρώσο ναύαρχο, στο Αιγαίο, να διασχίσει τα Βαλκάνια με ένα επίλεκτο σώμα. Θα χτυπούσε τους Τούρκους στη Μολδοβλαχία, από τα νώτα, ταυτόχρονα με το ρωσικό στρατό, που πολεμούσε εκεί. Μαζεύτηκαν πεντακόσιοι κλέφτες από όλη την Ελλάδα, συγκεντρώθηκαν στη Σκόπελο και βγήκαν στην Κατερίνη. Πέρασαν ανενόχλητοι τον Αλιάκμονα και τον Αξιό καθώς στους Τούρκους έλεγαν πως τους στέλνει ο Αλή πασάς εναντίον των Ρώσων. Μετά, όμως, οι Τούρκοι έμαθαν τι συμβαίνει και προσπάθησαν να τους σταματήσουν.
Ο Νικοτσάρας πέρασε με μάχες τον Στρυμόνα και το Νευροκόπι κι έφτασε στον Αίμο.
Εκεί, του επιτέθηκαν 10.000 Τούρκοι. Υποχώρησε στην παραλία της Μακεδονίας.
Μετά από τριήμερη μάχη, νίκησε τον εχθρικό στρατό, έφτασε στο σημείο που είχε συμφωνήσει να τον περιμένουν οι Ρώσοι, δεν τους βρήκε και κατέφυγε στο Άγιο Όρος.

Στις 12 Αυγούστου 1807, στο Τιλσίτ, η Ρωσία συμφώνησε γι’ άλλη μια φορά ειρήνη με την Τουρκία. Τα ρωσικά πλοία έλυσαν τον αποκλεισμό του Ελλησπόντου, μάζεψαν τις φρουρές τους από τα ελληνικά νησιά κι αποχώρησαν. Ανενόχλητοι οι Τούρκοι, προσπάθησαν να τελειώνουν με τους Έλληνες.
Στην Πελοπόννησο, είχαν κιόλας κινηθεί κατά των Κολοκοτρωναίων.
Στην Ήπειρο, συνέλαβαν με δόλο τον άρρωστο Κατσαντώνη που είχε νικήσει και σκοτώσει τον άγριο Βελή Γκέκα. Τον θανάτωσαν με σφυριές. Όμως, ο Νικοτσάρας, ο Παπαθύμιος Βλαχάβας κι ο Γιάννης Σταθάς μαζεύτηκαν στη Σκιάθο με τους δικούς τους. Εβδομήντα πλοία ήταν αρκετά για ξεκίνημα. Έκαναν τον Σταθά ναύαρχό τους, τον Νικοτσάρα αντιναύαρχο και βγήκαν πειρατές στο Αιγαίο. Εκπληκτικά τα κατορθώματά τους, τραγουδήθηκαν σε όλη τη χώρα:

«…Πρώτος ο Γιάννης πέταξε με το σπαθί ‘ς το χέρι. / ‘Σ τα μπούνια τρέχουν αίματα, το πέλαο κοκκινίζει, / κι αλλά!  Αλλάχ οι άπιστοι κράζοντας προσκυνούνε».

Ο ελληνικός στόλος είχε δική του σημαία:
Λευκό σταυρό πέρα ως πέρα, σε γαλάζιο φόντο.
Τη σημαία που υιοθέτησε, αργότερα, το ελεύθερο ελληνικό κράτος. Το καράβι του Σταθά ήταν κατάμαυρο με μαύρα πανιά. Οι Τούρκοι το ήξεραν. Αρκούσε να το δουν από μακριά για ανακρούσουν πρύμνα.

Ο Βλαχάβας ξαναβγήκε στα βουνά κι επαναστάτησε τη Ρούμελη. Αιχμαλωτίστηκε και πέθανε με βασανιστήρια, το 1809, στα Γιάννενα. Ο Νικοτσάρας σκοτώθηκε, πολεμώντας, το 1810. Στις θάλασσες, έμεινε ζωντανός θρύλος ο Γιάννης Σταθάς:

«Μαύρο καράβι αρμένιζε ‘ς τα μέρη της Κασσάντρας. / Μαύρα πανιά το σκέπαζαν και τ’ ουρανού σημαία…».