Οι Υπεύθυνοι του Δράματος

Γράφει ο Διονύσης Κ Καραχάλιος, δικηγόρος

Η αναρρίχηση του Αλέξη Τσίπρα,επί κεφαλής των νεοσταλινικών συνοδοιπόρων του και των υπολειμμάτων του «βαθέως» ΠαΣοΚ, στην εξουσία, δεν ήταν αποτέλεσμα συνειδητής επιλογής των ελλήνων ψηφοφόρων υπέρ των ιδεών της αριστεράς, όπως αυτές εκφράζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η ελληνική κοινωνία είχε βέβαια μάθει, εξερχόμενη από την απριλιανή δικτατορία και καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, να συμπορεύεται με τον αριστερό λόγο και να αποδέχεται τις αραχνιασμένες ιστορικοπολιτικές ερμηνείες της αριστεράς.

Η μεταπολιτευτική ανοχή των συντηρητικών και φιλελευθέρων δυνάμεων της χώρας, επέτρεψε, αυτή την, μοναδική για δημοκρατική χώρα, διαμόρφωση συνθηκών ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς, απολύτως αδικαιολόγητης, ιδίως μετά την κατάρρευση των λενινιστικών – μαρξιστικών μύθων, που επέφερε η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αλλά και την ραγδαία οικονομική ανάπτυξη, που γνώρισε μεταπολεμικά η Ελλάδα.

Όμως η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς, έστω και αν είχε παγιδεύσει την χώρα σε μια νοοτροπία ξεπερασμένων σοσιαλιστικών αντιλήψεων, που καταδυνάστευαν την λειτουργία των θεσμών (δημόσια διοίκηση, τοπική αυτοδιοίκηση, συνδικαλισμός κλπ.), την οικονομία και τον πολιτισμό, δεν θα είχε οδηγήσει το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, αν δεν είχε μεσολαβήσει η κρίση.

Με ένα μίγμα παλαιοκομμουνιστικών ιστορικών αναφορών, ανδρεοπαπανδρεϊκής έμπνευσης παροχολογίας, τριτοκοσμικών ψευδοοραματισμών και λαϊκιστικού αντιευρωπαϊσμού, ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετώπισε την μετά το 2010 οικονομική κατάσταση της χώρας, όχι ως απειλή για το status της ελληνικής κοινωνίας και το μέλλον των επομένων γενεών, αλλά ως μοναδική ευκαιρία για να μετατρέψει τα αγχώδη μονοψήφια εκλογικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ σε δύναμη εξουσίας.

Το εγχείρημά του θα είχε σχετική μόνον επιτυχία, αν δεν γινόταν αποδεκτό, όχι μόνον από τις ελάχιστες εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρων του και τα διάφορα «γκρουπούσκουλα», που τον στήριξαν, αλλά από έναν ολόκληρο κόσμο, ο οποίος, πριν από την κρίση, ουδέποτε είχε διανοηθεί ότι θα ψηφίσει τον απόφοιτο της ΚΝΕ και άλλοτε καταληψία για πρωθυπουργό της χώρας.

Πράγματι: η καταλυτική επιλογή, που εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ, από την εκάστοτε εκλογική αγωνία της πολιτικής του επιβίωσης, στην διακυβέρνηση της χώρας, ήταν η απόφαση σημαντικής μερίδας συντηρητικών ψηφοφόρων να συμβάλουν, αμέσως ή εμμέσως, στην πορεία του προς την εξουσία: Αμέσως μεν με την θετική ψήφο τους προς τον δόλιο εκφραστή κάθε μύχιας επιθυμίας τους για την άμεση αποκατάσταση της χαμένης ευμάρειάς τους, εμμέσως δε με την εκδικητικής φύσεως αποχή τους από τις κάλπες, που λειτούργησε αυξητικά για τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό και με την ενίσχυση της εκλογικής δύναμης της Χρυσής Αυγής και των ΑΝΕΛ. Με άλλα λόγια, η συνδρομή του βαθέως ΠαΣοΚ, τόσο με την πολυάριθμη εκπροσώπησή του στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και με την σημαντική μετατόπιση ψηφοφόρων του προς αυτόν, δεν θα ήταν αρκετή για να οδηγήσει τον Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία, εάν δεν τάσσονταν στο πλευρό του οι προαναφερόμενες συντηρητικές δυνάμεις.

Άραγε, πως αισθάνονται σήμερα αυτοί οι συντηρητικοί ψηφοφόροι, καθώς βλέπουν, πέρα από την οικονομική κατάρρευση της χώρας, να πλήττεται βάναυσα το σύστημα αξιών στο οποίο, υποτίθεται, πιστεύουν;