Έμφυλη Παιδεία

Γράφει ο Βασίλης Δ. Παπαγιαννίδης, Δικηγόρος, Φοιτητής ΠΜΣ

Αρχή πολιτείας απάσης νέων τροφά.
Πυθαγόρας

Μία κοινωνία που θέλει να έχει μέλλον φροντίζει πάντα για τη διάπλαση των νέων. Αυτή η φροντίδα γίνεται πράξη μέσα από την παιδεία. Κράτη που ακμάζουν έχουν σοβαρή παιδεία που προάγει ήθη και αρχές, αξίες και ιδανικά. Κράτη που παρακμάζουν έχουν παιδεία που δεν προσφέρει αλλά ζημιώνει τους νέους. Και μια παιδεία – η παιδεία κάθε χώρας- πρέπει να είναι προσαρμοσμένη στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε κράτους.

Μια σωστή παιδεία προβάλλει, λοιπόν, τις αξίες κάθε λαού που θα διασφαλίσουν –μέσω της νέας γενιάς- και την επιβίωσή του στο μέλλον. Ο ρόλος του καθηγητή και του δασκάλου είναι λειτούργημα ιερό. Δεν είναι τυχαίο πως όταν οι Βούλγαροι στα 1904 εισέβαλαν στα ελληνικά χωριά της Μακεδονίας πρώτα σκότωναν ή έδιωχναν το δάσκαλο και τον ιερέα. Αυτούς που διαμόρφωναν τα ιδανικά της νέας γενιάς.

Σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που έχει σφυρηλατηθεί στα θεμέλια αρχών που διασφάλιζαν επί αιώνες την επιβίωση των Ελλήνων είναι σαφής και ο ρόλος της Παιδείας. Η παιδεία επιβάλλεται να είναι εθνοκεντρική με σαφείς αναφορές και προαγωγή των παραδοσιακών αξιών του ελληνικού έθνους: της Πατρίδας, της Θρησκείας και της Οικογένειας με παράλληλη αναφορά στις μεγάλες μορφές του παρελθόντος που μας κληροδότησαν την υπερηφάνεια που έχουμε και τους οποίους θα αγωνιστούμε να φτάσουμε: τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Αλέξανδρο, το Λεωνίδα και τον Κωνσταντίνο ΙΑ’, τον Καποδίστρια και τον Κολοκοτρώνη, τον Βενιζέλο και τον Κωνσταντίνο Α’, τον Αυξεντίου και τον Παλληκαρίδη και τόσους ακόμα…

Η παιδεία μας πρέπει να προβάλλει τα στοιχεία αυτά που θα ενδυναμώνουν την εθνική συνείδηση και θα ενισχύουν την ενότητα μεταξύ των νεότερων γενεών που θα αναλάβουν το έργο της συνέχισης του έθνους και του κράτους μας.
Όλα αυτά είναι αυτονόητα για ένα κράτος με σοβαρές υποδομές και υγιή θεμέλια. Η Ελλάδα, όμως , δεν είναι ένα από αυτά. Μια ιδεολογία παγκοσμιοποίησης και μίσους για τα έθνη απειλή τα τελευταία προπύργια του έθνους μας. Μίσος για την Πατρίδα, μίσος για τη Θρησκεία και μίσος για την Οικογένεια. Και το χειρότερο είναι πως οι λειτουργοί και υπηρέτες αυτής της ιδέας έχουν διεισδύσει και στην Παιδεία.

Μίσος για την Πατρίδα: πλέον υπάρχει η τάση να διδάσκεται ο «μύθος» της ελληνοτουρκικής φιλίας που είναι ανιστόρητος, δεδομένου πως παρά τις κατά τόπους φιλίες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων που ζούσαν στα ίδια μέρη, κυριάρχησε η καχυποψία και ανταγωνισμός που οδήγησε σε συγκρούσεις. Εμείς, ως Έλληνες οφείλουμε να διασφαλίσουμε το συμφέρον του Έθνους μας που σημαίνει παράλληλα να αντιταχθούμε στα σχέδια ιμπεριαλισμού της γειτονικής χώρας. Από την άλλη πρέπει να προβληθούν τα παραδείγματα ανδρείας: ο Λεωνίδας, ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ και ο Παπαφλέσσας. Ιδεολογήματα του τύπου «Πατρίδα μας η γη» λειτουργούν ως τροφοδοτικά των ορέξεων των γειτόνων μας.

Μίσος για τη Θρησκεία: επειδή η επίθεση στο δόγμα του Χριστιανισμού είναι κάτι δύσκολο δεδομένου πως ως θρησκεία προάγει την αγάπη και την ειρήνη, η επίθεση γίνεται κατά της Εκκλησίας. Στα σχολεία προωθείται εν τω μεταξύ το «ουδέτερο» θρησκευτικά μάθημα της Θρησκειολογίας, δήθεν για να γνωρίσουν τα παιδιά το «διαφορετικό» ενώ πρακτικά γίνεται για να ξεχάσουν τη δική τους θρησκεία και να δοθεί έδαφος στην απαξίωση της Θρησκείας από την κοινωνία.

Μίσος για την Οικογένεια: Η Οικογένεια: πυρήνας της ελληνικής κοινωνίας. Η ένωση των δύο φύλων και η συνεισφορά τους στη διαιώνιση του λαού μας. Τι πιο όμορφο; Πλέον, στα σχολεία θα υπάρχει μια θεματική εβδομάδα όπου μεταξύ άλλων τα παιδιά θα διδάσκονται και τις έμφυλες σχέσεις. Δηλαδή, το παιδί θα μάθει –και θα εξοικειωθεί- με την ιδέα πως γίνεται οικογένεια χωρίς να υπάρχει άνδρας και γυναίκα αλλά άνδρας και άνδρας, γυναίκα και γυναίκα κτλ. Το πρόβλημα εδώ δεν είναι η ενημέρωση, -δεδομένου πως πολλά ομόφυλα ζευγάρια συμβιώνουν στη χώρα- αλλά το γεγονός πως αυτό προβάλλεται ως κάτι φυσιολογικό και υγιές! Δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς προβάλλεται ως πρότυπο για τα παιδιά!!!!

Μίσος για το πνεύμα: Η νέα ιδεολογία προβάλλει τη λατρεία της ύλης και το μίσος για το πνεύμα. Και ένας από τους μεγαλύτερους εχθρούς της είναι η Αντιγόνη του Σοφοκλή. Αυτή που μπροστά στον ολοκληρωτισμό του κράτους της θέτει ως ύψιστο καθήκον την υποχρέωση προς την οικογένεια και την ταφή του νεκρού αδελφού της. Αλλά η οικογένεια αποτελεί έτσι κι αλλιώς κόκκινο πανί, οπότε η Αντιγόνη πρέπει να καταργηθεί!

Το ζήτημα δεν πρέπει να εξεταστεί μέσα στα στενά όρια της αριστερής κυβέρνησης. Σαφώς και η αριστερά μισεί τις παραδοσιακές αρχές και αξίες και υπηρετεί πρόθυμα κάθε ιδεολόγημα εχθρικό προς αυτές. Ωστόσο, η παρακμή της παιδείας έχει λάβει χώρα και με μη αριστερές κυβερνήσεις και μάλιστα και συντηρητικές κυβερνήσεις. Η ουσία είναι πως κάθε Έλληνας πρέπει να αντισταθεί σε αυτή την παράνοια και να γαλουχήσει τα παιδιά του με τις εθνικές αρχές και αξίες. Και κάθε σωστός δάσκαλος οφείλει να πράξει το ίδιο. Γονείς, δάσκαλοι και όλοι εμείς να αντιδράσουμε με τη στάση ζωής, και την ανατροφή των παιδιών μας για να σώσουμε την Ελλάδα και να την παραδώσουμε στα παιδιά μας. Γιατί αξίζουν και αυτά μια ευκαιρία…

Ναι, λοιπόν, σε μια Παιδεία που θα πλάθει Έλληνες, ελεύθερους στο πνεύμα, νομοταγείς πολίτες διαπνεόμενους από τις αξίες που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας.