Τα πολιτικά εγκλήματα τιμωρούνται… δε συμψηφίζονται

Γράφει η Αναστασία-Μαρία Δημοπούλου, Νομικός

Θέατρο για κακόγουστους θεατές και αρένα για αιμοδιψείς μπορεί κανείς να προσομοιάσει την εικόνα του ελληνικού κοινοβουλίου. Το όλο δυστύχημα γι αυτούς κι ευτύχημα για μας είναι ότι οι καθημερινοί διαξιφισμοί , οι επιδείξεις ρητορικής δεινότητας και οι κορώνες εντυπωσιασμού τόσο από την πλευρά της Κυβέρνησης όσο και από τα κόμματα της αντιπολίτευσης πλέον δεν ενδιαφέρουν κανέναν.

Από τη μια πλευρά, ο πειθήνιος λόχος της Κυβέρνησης έχοντας πια καταβαραθρώσει όλα τα επιχειρήματα του «περίφημου» προγράμματος της Θεσσαλονίκης, προσπαθεί να αντικρούσει τις στηλιτεύσεις της αντιπολίτευσης παπαγαλίζοντας τις ίδιες στερεοτυπικές φράσεις (««Κι εσείς τα ίδια κάνατε επί 40 χρόνια», «Εσείς κάνατε χειρότερα») κι απ’ την άλλη τα προηγούμενα κυβερνώντα κόμματα διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους αρνούμενοι το πρόσφατο παρελθόν τους ή παραδεχόμενοι μόνο εκείνα τα μεμπτά σημεία που πονάνε λιγότερο.

Και οι δυο στάσεις το μόνο που καταδεικνύουν είναι υποκρισία και μερική αμνησία ή σωστότερα επιλεκτική μνήμη. Οι ισχυρισμοί της Κυβέρνησης αποτελούν ουσιαστικά μια στυγνή ομολογία ότι μιμούνται με ζήλο όλα τα κακώς πραχθέντα των προηγούμενων κυβερνήσεων. Οι συγκρούσεις αυτές δημιουργούν κυριολεκτικά την εντύπωση ότι ανταγωνίζονται όχι ποια κυβέρνηση δεν έχει παρανομήσει, κοροϊδέψει και εξαπατήσει τον ελληνικό λαό αλλά ποια το έκανε μεν απλά με λιγότερες συνέπειες.

Η χώρα μας έχει χορτάσει από τους φερόμενους ως «εθνοσωτήρες». Δυστυχώς όμως εμείς οι πολίτες-έρμαια σε κάθε εκλογική αναμέτρηση περιμένουμε τον από μηχανής θεό. Όσο έχουμε αυτή την πεποίθηση τόσο θα εμφανίζονται πολιτικοί- σωτήρες και πάλι θα δημιουργείται ο ίδιος φαύλος κύκλος. Έξω υπάρχουν πολλοί Παπανδρέου, Τσίπρες, Σώρρες έτοιμοι να τάξουν προκειμένου να καρπωθούν τη μερίδα του λέοντος των ψηφοφόρων.

Δυστυχώς τα «εγκλήματα» που διαπράττονται καθημερινά στο πολιτικό σκηνικό δίνουν και παίρνουν. Μπορεί αυτά να μην ποινικοποιούνται και να ανήκουν μόνο στη σφαίρα της ηθικής πολιτικής, όμως ίσως είναι πιο επικίνδυνα και μάλιστα έχουν πολλαπλά θύματα, έναν ολόκληρο λαό. Έχουμε μια Κυβέρνηση παραδομένη σε ένα κυκεώνα ψέματος ενώ η εξαπάτηση του ελληνικού λαού έχει γίνει δευτέρα φύση τους και μια Αξιωματική αντιπολίτευση να κουβαλά τα λάθη του παρελθόντος, τα οποία προσπαθεί επιδερμικά να εξαφανίσει δίνοντας μια πνοή ανανέωσης στην παράταξη μέσω του νέου προέδρου της. Είναι όμως η ΝΔ έτοιμη να κυβερνήσει; Έχει όντως προγραμματίσει τα βήματα για την επόμενη μέρα στην περίπτωση που γίνει κυβέρνηση; Είναι εύκολο να είσαι αντιπολίτευση και να ασκείς κριτική –κάτι που απέδειξε περίτρανα η κυβέρνηση Τσίπρα-, είναι εύκολο να δείχνεις ενωμένος όταν είσαι ένα βήμα πριν από το Μέγαρο Μαξίμου. Μετά όμως;

Όσο για τα υπόλοιπα κόμματα του κοινοβουλίου ενδεικτικά αναφέρω ότι ως τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη έχουμε μια υπόδικη παραστρατιωτική οργάνωση η οποία συνεχώς προκαλεί. Εδώ πλέον τα «εγκλήματα» φεύγουν από τη σφαίρα της ηθικής και εμπίπτουν πολλές φορές στον ποινικό κώδικα. Ας μην ξεχνάμε τα πιο πρόσφατα γεγονότα όταν μέλη της χρυσής αυγής εισέβαλαν στο α δημοτικό σχολείο Νέου Ικονίου στο Πέραμα  και προπηλάκισαν καθηγητές ενώ απείλησαν και εξύβρισαν άλλους πολίτες επειδή επέτρεψαν το αυτονόητο, δηλαδή το αναφαίρετο δικαίωμα που έχουν όλοι οι άνθρωποι απέναντι στην μόρφωση.

Είναι η στιγμή που νομίζεις ότι έχεις μπει στη μηχανή του χρόνου και βρίσκεσαι ξαφνικά στον Μεσαίωνα. Μετέπειτα εγκαλούν γνωστή δημοσιογράφο επειδή κατά τη διάρκεια της εκπομπής της χαρακτήρισε ως «τραμπούκο» βουλευτή της Χ.Α. , αγνοώντας ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να περιορίσει και πόσο δε μάλλον να εγκαλέσει την ελευθεροτυπία και την πολυφωνία οι οποίες αποτελούν αδιαμφισβήτητες αξίες μιας σύγχρονης δημοκρατικής κοινωνίας.

Εάν εδώ και πολλά χρόνια σε κάποια αναθεώρηση του συντάγματος είχε καταργηθεί τα άρθρα περί ευθύνης των υπουργών και βουλευτών μαζί με το τέχνασμα της πρόωρης παραγραφής των υπουργικών αδικημάτων, ίσως να μην είχαμε φτάσει σε αυτή την πολιτική ασυδοσία που γεννά η ατιμωρησία και δυστυχώς κανείς δε μας εγγυάται ότι ο πολιτικός μας κόσμος θα εξαφανίσει κάποτε αυτό το στίγμα.