Ο ιπτάμενος Ολλανδός κι ο… γειωμένος Έλληνας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος,

Οι Ολλανδοί έδειξαν την πόρτα στον Ερντογάν αρνούμενοι να επιτρέψουν στον υπουργό Εξωτερικών της Τουρκίας να σπείρει τον διχαστικό, προπαγανδιστικό λόγο του στην χώρα τους. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι εν μέσω προεκλογικής περιόδου και ισχυρής πιθανότητας να αναδειχθεί πρώτα κόμμα η ακροδεξιά, αυτή η αντίδραση δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια τακτική κίνηση για να φανεί ότι δεν χρειάζεται μια τόσο ριζική αλλαγή στα εκεί πολιτικά πράγματα για να υπάρξει αντίσταση στον μουσουλμανικό φονταμενταλισμό και τα παρακλάδια του.

Κι όντως αυτό φέρει μια δόση αληθείας αλλά δεν αποκλείεται με αυτή τη σθεναρή στάση να άλειψαν με βούτυρο το ψωμί του Βίλντερς (ηγέτη της ακροδεξιάς) επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά μέρος των ισχυρισμών του για τη δράση του μουσουλμανικού στοιχείου στην Ευρώπη. Δεν αποκλείεται δηλαδή μια δήλωση δημοκρατίας απέναντι στον Τσαβούσογλου να μετατραπεί σε πολιορκητικό κριό αδιέξοδου μίσους.

Όμως η Ολλανδική στάση έμοιαζε απαραίτητη απέναντι στην ανά την Ευρώπη εκστρατεία Τούρκων αξιωματούχων υπέρ του δημοψηφίσματος – παρωδία που μετατρέπει τον Ερντογάν σε έναν νομιμοφανή δικτάτορα με απολυταρχικές αρμοδιότητες. Μια φωνή αντίστασης στην μονολιθικότητα που πρεσβεύει το καθεστώς Ερντογάν που τόλμησε να ψελλίσει κάτι για… Ναζί που απαγορεύουν την διακίνηση των ιδεών και καταπιέζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Look who’s talking!

Η ουσία του ζητήματος ξεπερνά τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις στην Ολλανδία. Αγγίζει και πάλι το κεφαλαιώδες θέμα της ίδιας της υπόστασης της Ευρώπης και του μέλλοντος που επιθυμεί να έχει η Ε.Ε. Ποια είναι τα όρια ανοχής σε μια πολυπολιτισμικότητα που δεν σέβεται τους βασικούς κανόνες και τις δομές της κοινωνίας που την διαχειρίζεται; Ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος μιας τέτοιας Τουρκίας στην Ε.Ε. και ποια η συμβατότητα βασικών αξιών που επιτρέπει αισιοδοξία για την πρόοδο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων;

Πως όλα αυτά συνδυάζονται με το Ελληνικό οικονομικό ζήτημα, το μεταναστευτικό πρόβλημα και τις διμερείς σχέσεις με την Τουρκία; Είναι η Ε.Ε. έτοιμη να επαναπροσδιορίσει την θέση της απέναντι σε μια επεκτατική και αντιδημοκρατική Τουρκία ή και πάλι οι φωνές για σκληρότερη αντιμετώπιση θα προσγειωθούν απότομα, καταλήγοντας στις γνωστές φιλοφρονήσεις άνευ ουσίας; Είναι μια ακόμη χρυσή ευκαιρία για την Ελλάδα ώστε να ισχυροποιήσει την γεωπολιτική θέση της στην περιοχή ή θα πρόκειται για μια από τις πολλές χαμένες δυνατότητες;

Εύκολες απαντήσεις δεν υπάρχουν. Μόνο σοβαρός σχεδιασμός, οξυδερκής διπλωματία και στρατηγικές κινήσεις αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση για εμπλοκή σε τόσο εξειδικευμένα παιχνίδια. Μόνο προσγειωμένες θεωρίες για προσγειωμένους πολιτικούς με διεθνιστικές καταβολές.