Ο άνθρωπος με το ματωμένο γαρύφαλλο

Γράφει ο Ηλίας Γεωργουλάκος, Ασκούμενος Δικηγόρος

Ο καθένας από μας δικαιούται να έχει την προσωπική του άποψη για όσους έζησαν σε αυτόν τον τόπο, διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο στην ιστορική του εξέλιξη. Εκείνος όμως που κατέχει θεσμικό αξίωμα, οφείλει να είναι διπλά προσεκτικός και ενωτικός. Κι αυτό γιατί η στάση και ο λόγος του δεν αφορούν μόνο τον ίδιο, ούτε αντιπροσωπεύουν απαραίτητα μονάχα τον στενό του κύκλο. Αντίθετα, πολλές φορές εκπροσωπούν το σύνολο, δίχως να το εκφράζουν τις περισσότερες από αυτές.

Ο Πρωθυπουργός βρέθηκε τις προάλλες στην οικία του Νίκου Μπελογιάννη, προκειμένου να εγκαινιάσει τη μόνιμη έκθεση που γίνεται προς τιμήν του. Ο κάτοχος ενός κορυφαίου εθνικού αξιώματος, έδωσε το παρόν σε μια εκδήλωση που αφορούσε συγκεκριμένο ακροατήριο στη μνήμη μιας προσωπικότητας που έγινε σύμβολο ενός πολιτικού χώρου, επειδή πήρε το μέρος του στην εποχή του εμφυλίου σπαραγμού και εναντιώθηκε αργότερα σε ένα Κράτος που φέρθηκε σκληρά στους ηττημένους.

Ο Μπελογιάννης, για κάποιους ήρωας και για άλλους προδότης, εκείνος που δικάστηκε ως κατάσκοπος και εκτελέστηκε μια ανοιξιάτικη Κυριακή του ‘52, αποτελεί αμφιλεγόμενη προσωπικότητα και πολιτικό σύμβολο της αριστεράς. Ο άνθρωπος που δεν απαρνήθηκε μέσα από τη φυλακή τα πιστεύω και τις κομμουνιστικές του καταβολές, πλήρωσε με τη ζωή του τη δράση του, χωρίς να έχει διευκρινιστεί αν εκείνοι που τον έστειλαν στο απόσπασμα είχαν μαύρο ή κόκκινο προσωπείο.

Δεν είναι όμως σε καμία περίπτωση εθνικό σύμβολο. Πρωταγωνίστησε στη σκοτεινότερη και πιο ντροπιαστική περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας,πολεμώντας στις τάξεις του ΔΣΕ. Συμμετείχε ενεργά στη μεγαλύτερη εθνική τραγωδία της μεταπολεμικής Ελλάδα, με χιλιάδες θύματα, μεταξύ των οποίων και πολλοί άμαχοι.

Ο Μπελογιάννης βρέθηκε μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι και διάλεξε τη μία πλευρά. Έγινε ο ήρωας της πολεμώντας όσους βρέθηκαν απέναντι και τον κατονόμασαν προδότη. Μπορεί ο καθένας να τον θαυμάζει ή να τον αποδοκιμάζει για τους δικούς του λόγους. Όποιος κατέχει όμως κορυφαίο εθνικό αξίωμα, οφείλει να κρατά αποστάσεις. Γιατί δεν εκπροσωπεί έναν χώρο, αλλά μια χώρα. Μια χώρα που δεν έχει καταφέρει δυστυχώς ακόμα να επουλώσει τις πληγές της και να κοιτάξει μπροστά.

Όσο εύκολο ή βολικό κι αν φαντάζει, να εργαλειοποιείς φυσιογνωμίες ή γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία για να εξυπηρετείς τις ανάγκες της δικής σου εποχής, άλλο τόσο λανθασμένο και επικίνδυνο είναι. Το ματωμένο γαρύφαλλο του Μπελογιάννη δεν είναι ποτισμένο μόνο με το δικό του αίμα ή αυτό των συντρόφων του, αλλά και χιλιάδων άλλων Ελλήνων που χάθηκαν στα μαύρα χρόνια του εθνικού διχασμού και με δική του υπαιτιότητα.