Νεολαία της ελπίδας και της απογοήτευσης…

Γράφει ο Αγκιτάτορας,

Κάθε χρονιά η μαθητική παρέλαση είναι μια ευκαιρία να θαυμάσεις τον ενθουσιασμό της νέας γενιάς, να αναπολήσεις παλιότερες, ανάλογες δικές σου στιγμές. Η ελπίδα του τόπου με την φρεσκάδα της νιότης παρελαύνει τιμώντας την κορυφαία εθνική στιγμή της Παλιγγενεσίας, το μεγάλο ορόσημο για την υπόσταση και την νεότερη πορεία της χώρας.

Γεμίζεις με ελπίδα για το μέλλον αυτού του τόπου, για μια θετική προοπτική που αποτυπώνει την ισχυρή εθνική συνείδηση της και κρατά ισχυρή επαφή με τις ρίζες, τις παραδοσιακές αξίες, το λίκνο που γεννά και ανατρέψει υπερήφανους Έλληνες.

Ταυτόχρονα όμως σου έρχονται στο μυαλό συγκεκριμένες, παράταιρες εικόνες μοδάτης ενοχής από την τελετή, άστοχες απαντήσεις σε απλές ερωτήσεις σε σχέση με το γεγονός και σε πιάνει η απογοήτευση για το αν οι προηγούμενες γενιές επιτέλεσαν το καθήκον τους απέναντι στα παιδιά και τα εγγόνια. Αν εκτός από μια τυπολατρική αποτύπωση της ιστορίας, τους καθοδήγησαν στην ουσία των στοιχείων, στο μεγαλείο των προσωπικοτήτων, στο νόημα της βαριάς παρακαταθήκης τους.

Ναι, οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες είναι πολύ δύσκολες. Ναι, η ελπίδα συνθλίβεται μέρα με τη μέρα κάτω από το βάρος μιας αδυσώπητης πραγματικότητας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η απογοήτευση πρέπει να κυριαρχήσει της ελπίδας. Με φωτεινό παράδειγμα τα διδάγματα της Επανάστασης και των ηρώων της, με ρεαλισμό, πίστη στις δυνάμεις και μεθοδική δουλειά αυτή η γενιά μπορεί να αποδειχτεί πολύ πιο τυχερή από όσο δείχνουν τα τωρινά δεδομένα.

Να βιώσει μια νέα “Παλιγγενεσία” που θα περάσει την Ελλάδα από την μνημονιακή στενωπό στο δημιουργικό ξέφωτο που έχει ανάγκη.