Η Ύψωσις του Λαβάρου της Επαναστάσεως
Γράφει ο Ελευθέριος Μαστρογιάννης, Φοιτητής Νομικής
Στα πλαίσια της γενικότερης επιθέσεως σε κάθε τι εθνικό μετά την Μεταπολίτευση, οι «προοδευτικοί» επιτίθονται σταθερά στην άρρηκτον σχέση που έχει η Ορθοδοξία μας μετά του Έθνους ημών. Ένα από τα πεδία αμφισβήτησης αυτής της σχέσης είναι και η ύψωσις του Λαβάρου της Επαναστάσεως από τον Αρχιεπίσκοκο Παλαιών Πατρών Γερμανό αλλά και η επέτειος της Εθνικής παλιγγενεσίας την εικοστήν πέμπτην του Μαρτίου, ημέρα εορτασμού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ισχυρίζονται συγκεκριμένα ότι αμφότερα αποτελούν ψεύδη και προπαγάνδα.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με την σειρά. Όσον αφορά τα σχετικά με το Λάβαρο της Επανάστασης υπάρχουν ιστορικοί που όντως αμφισβητούν ότι ουδέποτε υψώθηκε στην μονή της Αγίας Λάβρας στην Αχαΐα και ουδέποτε ευλογήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Γερμανό κατ’ όπως τα ξέρουμε. Κάποιοι επίσης ισχυρίζονται ότι δεν συνέβη σε ημερομηνία και τόπο που γνωρίζουμε. Οι αμφισβητίες βασίζονται αφενός στην έλλειψη αναφοράς του στα απομνημονεύματα του μητροπολίτη Γερμανού. Η απάντηση είναι φυσικά ότι η έλλειψη αναφοράς από τον Μητροπολίτη Γερμανό δεν συνιστά ούτε καν ένδειξη ότι δεν συνέβη, δεδομένου ότι και άλλα αδιάσειστα ιστορικά γεγονότα στα οποία συμμετείχε δεν τα αναφέρει στα απομνημονεύματά του, πιθανώς θέλωντας να μην μεγαλορρημονεί για τον ευατό του. Αφ’ ετέρου βασίζονται στην αντίστοιχη αναφορά του γεγονότος από τον Ούγο Πουκεβίλ, Γάλλο Πρόξενο στον Μοριά, με εντόνως εχθρικά αισθήματα κατά των Άγγλων, ο οποίος «βάζει λόγια» στο στόμα του Παλαιών Πατρών Γερμανού, κατά των Άγγλων και υπέρ των Γάλλων, με τρόπο που ούτε τα προσχήματα δεν κρατάει. Ωστόσο το επιχείρημά τους παραμένει αίολο γιατί το συμπέρασμα «αφού βάζει λόγια για τους Άγγλους, βάζει λόγια γενικώς» είναι μία απλή υπόθεση (και κατ’ εμέ συμφεροντολογική).
Απέναντι σε αυτές τις ενστάσεις, τίθενται τα γεγονότα που περιγράφονται στα ημερολόγια Επαναστατών που βρέθηκαν στην Ύψωσι του λαβάρου της Επαναστάσεως στα Καλάβρυτα. Όπως μας μαρτυρείται, ο Αρχιεπίσκοπος Παλαιών Πατρών και διάφοροι Οπλαρχηγοί και Προεστοί της Αχαΐας, εν αναμονή της Επανάστασης και έπειτα από την άρνησή τους στις 9 του Μαρτίου να μεταβούν στην Τρίπολη αψηφόντας τις εντολές του καϊμακάμη (υποδιοικητή) της Τρίπολης, έχουν φύγει από την Πάτρα, που ήδη επικρατεί αναβρασμός. Στις 17 του μηνός, που ο συναξαριστής μας πληροφορεί ότι εορτάζεται η μνήμη του Οσίου Αλεξίου «του ανθρώπου του Θεού», πολιούχου των Καλαβρύτων, ο Αρχιεπίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός και ο επίσκοπος Κερνίκης και Καλαβρύτων Προκόπιος βρέθηκαν στην μονή για να τελέσουν την θεία λειτουργία. Την προηγουμένη μέρα είχε πέσει η Καλαμάτα στον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, η είδηση της Επαναστάσεως είχε ήδη αρχίσει να διαδίδεται και οι Πατρινοί επαναστάτες ετοιμάζονταν να επιστρέψουν στην Πάτρα για να συνδράμουν στην επικείμενη πολιορκία του κάστρου. Εκείνη την ημέρα λοιπόν, στις 17 του Μάρτη, κατ’ όπιν των όσων ειπώθηκαν, ο Αρχιεπίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός μετά από την Θεία Λειτουργία, τέλεσε δοξολογία υπέρ της Επανάστασης, ευλόγησε τους Επαναστάτες, τα όπλα τους και το Λάβαρο της Επανάστασης και τους κάλεσε να ορκιστούν το περίφημο «Ελευθερία ή Θάνατος»!
Όσον αφορά την ημερομηνία της υψώσεως του λαβάρου της Επανάστασης που είναι το ορόσημο έναρξης της και την ημερομηνία έναρξης της υπάρχει η εξής παρεξήγηση. Κατ’ αρχήν να αναφερθεί ότι όσοι αμφισβητούν ότι η Επανάσταση άρχισε στις 25 του Μάρτη, ισχυρίζονται ότι η συγκεκριμένη ημερομηνία αποτελεί θρύλο που βασίστηκε στο θρησκευτικό αίσθημα των Ελλήνων. Λαθεύουν όμως και πάλι διότι η 25η Μαρτίου επελέγη από την Φιλική Εταιρεία ακριβώς για τον συμβολισμό της ως ημέρα κήρυξης της Επανάστασης. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου ήθελησαν οι Επαναστάτες να σημάνει και τον ευαγγελισμό της Ελευθερίας του Ελληνικού Έθνους. Πλην βέβαια της επιθυμίας τους, αποτελεί γεγονός ότι κάποια πρώτα επαναστατικά γεγονότα συνέβησαν πριν αυτήν την ημερομηνία και ότι και το Λάβαρο της Επαναστάσεως ηγέρθη στις 17 του Μάρτη. Παρά ταύτα όμως η Επάνασταση όντως κηρύσσεται στις 25 του μηνός από την Φιλική εταιρεία, τότε ξεκινούν «επισήμως» και φανερά πλέον οι δράσεις της και τότε επίσης γενικεύεται.
Έτσι λοιπόν λήγει αυτή η αντιπαράθεση με τις σοφιστείες των μοντέρνων που βγάζουν φλύκταινες με την σχέση που έχει το Έθνος και η Όρθοδοξία. Δυστυχώς όμως πιθανολογώ ότι αυτά τα θέματα και άλλες αφορμές θα αποτελούν διαχρονικά πεδία αντιπαράθεσης μεταξύ του καλού ευατού της Ελλάδος μας που θέλει να πορευέται στην ιστορία με περηφάνια και δικαιοσύνη, όπως έκανε στις ένδοξες μέρες της, και του ενοχικού εαυτού της που θέλει να τρώει τις σάρκες της (όπως έκανε στις λιγότερο ένδοξες μέρες της). Δεν μας μένει άλλο λοιπόν από το να βιώσουμε βαθιά το σθένος και την αυτοθυσία των Ηρώων μας, την χαρά τους για την Εθνεγερσία και την «σαλή» ελπίδα τους για το μέλλον της Ελλάδος μας. Σήμερα 25η Μαρτίου ας μνημονεύσουμε οι Έλληνες την Επανάσταση των Προγόνων μας, ας εορτάσουμε με τα παιδιά, τους οικείους και τους συνέλληνές μας και ας αναφωνήσουμε «Ζήτω η αιωνία Ελλάς!».