Η ανθρώπινη ποιότητα του Αντώνη Σαμαρά

Γράφει ο Γεώργιος Λ. Κωνσταντόπουλος, Νομικός

«ἦθος ἀνθρώπῳ δαίμων»∙ σε τρεις λέξεις ο Ηράκλειτος, ο «σκοτεινός» φιλόσοφος της Ιωνίας, της πρώτης Ελλάδας, αιχμαλώτισε με επιδέξια εκφραστική λεπταισθησία, που μόνο η ελληνική γλώσσα γενναιόδωρα χαρίζει, ολόκληρη την ανθρωπολογική του σκέψη. Σε ελεύθερη μετάφραση αποδίδεται ως «ο χαρακτήρας του ανθρώπου, ο δαίμονας του». Εν άλλοις λόγοις, «η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του».

Ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου είναι η ελευθερία και η φυλακή του εν ταυτώ. Όσο κι αν προσπαθεί, δεν μπορεί να δραπετεύσει απ’ ότι ο ίδιος, συνειδητά ή ανεπίγωνστα, λάξευσε με τη σμίλη του. Ο χαρακτήρας ηνιοχεί την ανθρώπινη συμπεριφορά με τις αρετές και τις κακίες του∙ με πολλά ψιμύθια και περίτεχνα φτιασίδια μπορεί εντέχνως κανείς να τον μακιγιάρει, οι κρίσιμες στιγμές όμως αποκαλύπτουν την γύμνια του, ξεμπροστιάζουν την ανεπάρκεια του.

Τους πολιτικούς τους γνωρίζουμε στην αχλύ της πολιτικής κονίστρας, σπάνια δε μάς δίδεται η ευκαιρία να διεισδύουμε πίσω από την ενισχυμένη πολεμική τους εξάρτυση για να ψηλαφήσουμε την ποιότητα του χαρακτήρα τους. Αν βέβαια η πολιτική δεν προλάβει να τους «στεγνώσει»∙ αν η πολιτική δεν έχει διαβρώσει τον επιθηλιακό ιστό της ψυχής τους∙ αν η πολιτική υπόσταση δεν έχει επισκιάσει πλήρως την ανθρώπινη∙ ή χειρότερα ακόμα, αν κι αυτή η τέχνη της πολιτικής έχει παραχωρήσει οικειοθελώς τη θέση της στην κουτοπονηριά του πολιτικαντισμού κατισχύοντας και όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις της καθημερινότητας.

Ο Αντώνης Σαμαράς ανήκει στην κατηγορία εκείνη των πολιτικών που διατηρούν ευλαβικά την ακεραιότητα της ανθρώπινης ποιότητάς τους. Ο χαρακτήρας του τον δεσμεύει. Τον κατευθύνει∙ δεν τον υποδουλώνει. Τον καθοδηγεί∙ δεν τον μετατρέπει σε άθυρμα. Τον απελευθερώνει∙ δεν τον ανδραποδίζει.

Ο Γιάννης Αγγελίδης, ο άνθρωπος που έδωσε το δικαίωμα στη γενιά μου να διατρανώνει την υπερηφάνειά της που φέρει την ιδιότητα του ΟΝΝΕΔίτη, συνόδευσε με τη φιλία και την ιδεολογική του συντροφιά την τεσσάρων και πλέον δεκαετιών πολιτική διαδρομή του Αντώνη Σαμαρά ως το αποκορύφωμά της, εκεί δηλαδή όπου απολαμβάνει της απόλυτης δικαίωσης και χαίρει της υψηλότερης δυνατής αναγνώρισης. Ο Αντώνης Σαμαράς του απέδωσε τις νενομισμένες τιμές, όπως προσήκει σε μια αληθινή, ανόθευτη, τίμια και βαθύχρονη φιλία. Οι σπιθαμιαίοι, λίγοι είναι η αλήθεια, τσαλαπάτησαν ανθρώπους (στην κυριολεξία) και μνήμη για λίγα λεπτά πολιτικής κερδοσκοπίας. Κάποτε θα γραφεί από τον μελλοντικό κοινωνιολόγο «το εγχειρίδιο κηδειών του καλού πολιτικάντη»…

Αθέατος, λίγο αφ’ ότου ήχησαν οι ψαλμοί της εξόδιου ακολουθίας, στάθηκε για μια στιγμή μόνος στην είσοδο του πρόναου. Αθόρυβος με ιερή σεμνότητα, δεν διατάραξε το κορυφαίο μυστήριο της Ορθοδοξίας μας, δεν απέσπασε την προσοχή της ομήγυρης. Το βλέμμα του μαρτυρούσε την συγκίνηση, χαλιναγωγούσε όμως τις εξάρσεις του κλαυθμηρού συναισθηματισμού. Δωρικός αλλά ανθρώπινος. Λυτρωτική η αγκαλιά του, εκφωνήσαντος τον επικήδειο, Απόστολου Σιαμπάνη∙ και οι δύο μαζί με πόνο βουβό έκλαψαν σιωπηλά τον φίλο τους εν είδει αποχαιρετισμού…

Αθέατος όπως ήρθε, έφυγε. Όπως το αισθάνθηκε∙ η ποιότητα του ανθρώπινου χαρακτήρα δεν κρύβεται.