Ανιστόρητες Διανοητικές Δολιχοδρομίες

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος, δικηγόρος

Σε τρισέλιδη συνέντευξή του στο Βήμα της Κυριακής (19.02.2017), ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Β. Κρεμμυδάς συμμετέχει με «προοδευτική» διάθεση στο αφιέρωμα της εφημερίδας για την Εθνική μας Επέτειο. Εμφανίζεται, αφ’ ενός μεν να αγωνιά για την ταξική διάσταση της Επανάστασης του ’21, αφ’ ετέρου δε να την υποτάσσει σε «μέρος ενός συνόλου που θα μπορούσαμε να το πούμε έγερση των ευρωπαϊκών κοινωνιών  […] γέννημα και θρέμμα αυτού που μετά ονομάσαμε Διαφωτισμό, των μηνυμάτων που πήραμε από τη Γαλλική Επανάσταση».

Πρόκειται για την γνωστή άποψη της «προοδευτικής» διανόησης, που θέλει το ’21 αποκλειστικό προϊόν των ιδεών της Γαλλικής Επανάστασης, με κυρίαρχες (αν όχι αποκλειστικές…) τις κοινωνικές – ταξικές διεκδικήσεις των εξεγερμένων προγόνων μας, χωρίς την ελαχίστη αναφορά στον απελευθερωτικό χαρακτήρα του εθνικού μας ξεσηκωμού και στον πρωταρχικό ρόλο της Εκκλησίας σ’ αυτόν. Στην εν λόγω συνέντευξη του σοφού καθηγητή, δεν υπάρχει ούτε μια, έστω έμμεση, αναφορά στα δύο θεμελιώδη στοιχεία, που ατσάλωσαν τις ψυχές των Ελλήνων και τους οδήγησαν στη σύγκρουση με την οθωμανική αυτοκρατορία, «για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία»…

Δυστυχώς για τον κύριο καθηγητή, εντελώς διαφορετική, από την δική του, είναι η γνώμη εκείνων που ΕΚΑΝΑΝ την Επανάσταση, εκείνων δηλαδή που ΕΓΡΑΨΑΝ την Ιστορία και δεν προσπαθούν, διακόσια χρόνια αργότερα, να την «ραπτοκόψουν» σύμφωνα με τις ιδεοληψίες τους, καθισμένοι σε κάποιο «καφέ» του Κολωνακίου ή συνδιαλεγόμενοι, υπό το βλέμμα του Μαρξ, σε κάποιο συνέδριο επιστημονικής φαντασίας…

Μας θυμίζει ο γέρος του Μοριά:

«Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε ‘πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα’, αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση» (Πνύκα, 8.10.1838).

Η Μεσσηνιακή Σύγκλητος, στην μνημειώδη «Προειδοποίησιν εις τας Ευρωπαϊκάς αυλάς» (23.03.1821), που θεωρείται το πρώτο επίσημο έγγραφο της αναγεννημένης Ελλάδος, αναφέρεται στον «ανυπόφορο ζυγό της οθωμανικής τυραννίας» και εξηγεί: «εις τοιαύτην όντες αθλίαν κατάστασιν, στερημένοι από όλα τα δίκαιά μας, με μιαν γνώμην, ομοφώνως απεφασίσαμεν να λάβωμε τα άρματα και να ορμήσωμεν κατά των τυράννων […] Εν ενί λόγω όλοι απεφασίσαμε ή να ελευθερωθώμεν ή να αποθάνωμεν».

Ο αγωνιστής και ιστορικός Φώτ. Χρυσανθόπουλος ή Φωτάκος (Απομνημονεύματα περί της ελληνικής Επαναστάσεως του 1821) γράφει: « Ὁ λαός εἰς τήν θρησκείαν του εὕρισκε τήν ἀνάπαυσίν του, ὑποφέρων ὅλα τά δεινά τῆς τυραννίας μαζί μέ τόν κλῆρον του. Κατά δε τήν ἐπανάστασιν πρῶτος ὁ κλῆρος ἐφάνη εἰς τόν ἀγῶνα μέ τόν σταυρόν καί με τήν σπάθην εἰς τάς χεῖρας διά νά σώσῃ το πλανημένον ποίμνιον καί ὁδηγήσῃ αὐτό εἰς τήν ἐλευθερίαν του φυσικῶς, πολιτικῶς καί θρησκευτικῶς˙ αὐτός ἐφύλαξε τά γράμματα καί τήν γλῶσσαν ». Και συμπληρώνει: «Η αληθινή αιτία (της Επανάστασης) είναι η απελπισία των Ελλήνων, οίτινες, κλεισθέντες ολόγυρα υπό των τυράννων των, εκαταδιώκοντο από αυτούς δια της αρπαγής των πραγμάτων των, της ατιμώσεώς των, της σφαγής, της αγχόνης και των άλλων της δουλείας συμφορών»…

Ο Σκωτσέζος στρατηγός και φιλέλληνας Τόμας Γκόρντον, που έλαβε μέρος στον Αγώνα και έγραψε την Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, θεωρεί ως βασικά αίτιά της «τον θρησκευτικό ζήλο, τον πατριωτισμό και την υπερηφάνεια, που είχαν βαθιά πληγωθεί από την ταπείνωση και την αδικία» …

Όλα αυτά (και πόσα άλλα…) τα παραβλέπει ο κύριος καθηγητής… Αλλά  τονίζει την ανάγκη να γνωρίζουμε ότι οι σφαγές των μουσουλμάνων που ακολούθησαν την κατάληψη της Τριπολιτσάς αμαυρώνουν την Επανάσταση…  Προφανώς,  ξεχνά ότι, είχαμε άγριο πόλεμο με βάρβαρο και αιμοσταγή κατακτητή, μετά από 400 χρόνια σκληρής και αβάσταχτης σκλαβιάς και όχι κάποιο σεμινάριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων… Και, ακόμη, ομιλεί για «κοινωνική αναγνώριση του εαυτού μας μέσα από διεργασίες οικονομικο-κοινωνικο-ιδεολογικές» (!), ίσως διότι νομίζει ότι, το ’21 ήταν κάτι ανάλογο με τις ατέρμονες ηθικοπολιτικές αναζητήσεις των χαρωπών «αλληλέγγυων» ή με τις «παρεμβάσεις» των περισπούδαστων «συλλογικοτήτων» της αριστεράς…

Βεβαίως διαφεύγει της προσοχής του εμβριθούς καθηγητού μας, που κάνει λόγο, ακόμη και για «μεγαλοεφοπλιστές» ή για «τοκογλύφους» του ’21 (!) ότι ο πρίγκιπας Υψηλάντης πολέμησε δίπλα στον «ταπεινό» Νικηταρά, ότι οι Υδραίοι καπεταναίοι μεγαλούργησαν δίπλα στον ξυπόλυτο Κανάρη, ότι οι «κοτζαμπάσηδες» Δεληγιανναίοι δέχτηκαν ως αρχιστράτηγο τον πάμπτωχο Κολοκοτρώνη και ότι οι «ζάμπλουτες» Μπουμπουλίνα και Μαντώ Μαυρογένους πέθαναν στην ψάθα για τον Αγώνα…

Ας μου επιτραπεί να το πω όπως το αισθάνομαι: Κάποιοι βαρύγδουποι διανοούμενοι ας φροντίσουν να διαβάσουν, χωρίς παρωπίδες και με μεγαλύτερη προσοχή, την Ιστορία για να «ξεστραβωθούν», αντι να προσπαθούν να «διαστρεβλώσουν», να «στραβώσουν» και να «αμαυρώσουν».-