Τουρκικός εθνικισμός, ένα διαχρονικό σημάδι πως η Τουρκία ψυχορραγεί 

Γράφει ο Γιώργος Παπαδόπουλος, Φοιτητής Χρηματοοικονομικής και τραπεζικής διοικητικής Πα.Πει

Η ιστορία καμιά φορά είναι ο πιο εύστοχος γεωπολιτικός αναλυτής, καθώς μπορεί να συνδέσει και να αναλύσει γεγονότα που χρονικά μπορεί να απέχουν μεταξύ τους ακόμα και 101 χρόνια. Όπως αυτά του ξεριζωμού του ποντιακού Ελληνισμού και της τουρκικής προκλητικότητας του σήμερα, των γεγονότων του Έβρου αλλά και της γενικότερης αστάθειας που θέλει να προκαλέσει η Τουρκία στην ευρύτερη Ανατολική Μεσόγειο.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει όλα τα παραπάνω γεγονότα να έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους; Είναι η συνήθης στάση της Τουρκίας να αντιμετωπίζει εσωτερικές κρίσεις με επιθετική εξωτερική πολιτική,ρητορική μίσους και εθνικιστικές κορώνες. Αυτό έγινε και το 1919, όταν ο Μουσταφά Κεμάλ στην προσπάθειά του να ανασυντάξει την υπό διάλυση οθωμανική αυτοκρατορία θέλησε να ενώσει τους Τούρκους κάτω από έναν εθνικιστικό μανδύα με έντονη θρησκευτική μισαλλοδοξία , μίσος που τελικά  εκτονώθηκε σε δυο γενοκτονίες, αύτη του Ποντιακού Ελληνισμού και αυτή των Αρμενίων.

Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Η Τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο, ο Έβρος , τα ερευνητικά πλοία στην Ελληνική και την Κυπριακή ΑΟΖ δεν είναι τίποτε άλλο από μία προσπάθεια του Σουλτάνου να αναχαιτίσει την οριζόντια πτώση των δημοσκοπικών του ποσοστών, αλλά και μία προσπάθεια συγκάλυψης Οικονομικών και διπλωματικών εγκλημάτων που βαραίνουν τον ίδιο τον Ερντογάν και έχουν μετατρέψει την Τουρκία από μία χώρα με καθοριστικό αμυντικό και ενεργειακό ρόλο στη Μεσόγειο σε ένα φτωχό συγγενή, στο παιδάκι που δεν το παίζουν τα άλλα παιδάκια.

Η ενεργειακή συμμαχία Ελλάδας Κύπρου Ισραήλ, οι διπλωματικές επιτυχίες της Ελλάδας και της Κύπρου και η επίτευξη διμερών και πολυμερών συμφωνιών με Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία έχουν απομονώσει την Τουρκία η όποια μέρα με τη μέρα ολισθαίνει μέσα σε ένα βούρκο κοινωνικοπολιτικής κρίσης με πολύ έντονες οικονομικές αμυντικές, ενεργειακές και διπλωματικές επιπτώσεις, επιπτώσεις.

Ας βγάλει λοιπόν ο Σουλτάνος όσους πύρινους λόγους θέλει, ας συνεχίσει την προκλητική συμπεριφορά του, η Ιστορία δεν λησμονεί, μόνο κρίνει, λόγους και έργα, νικητές και χαμένους και επιφυλάσσει εκπλήξεις για το μέλλον, εκπλήξεις που θα αλλάξουν ριζικά τις ισορροπίες στην γειτονιά μας.