Το σταυροδρόμι του ΣΥΡΙΖΑ κι η μεταρρυθμιστική ΝΔ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Αναμενόμενη η επικράτηση του Κασσελάκη. Το ποτάμι είχε πάρει τη ροή και τίποτα δεν θα το γύριζε πίσω. Αν πιστέψουμε ότι απλώς η εικόνα κέρδισε την πολιτική, τότε η αντίληψη μας είναι κοντόφθαλμη. Το αποτέλεσμα αποδεικνύει το τέλμα της κεντροαριστεράς συνολικά.

Όπως το ΠΑΣΟΚ έψαξε για έναν αρχηγό που δεν θα θυμίζει το μνημονιακό παρελθόν κι αδυνατεί να κατανοήσει ότι ο επαναπατρισμός 3,5% από το 14% που απώλεσε ο ΣΥΡΙΖΑ, επικυρώνει το ιδεολογικό αδιέξοδο του, έτσι κι ο μισός, από πάλαι ποτέ κραταιά υπόσταση του, ΣΥΡΙΖΑ, δεν αρκεί να παριστάνει ότι προτιμά ένα πρόσωπο που δεν έχει ταυτιστεί με το κυβερνητικό παρελθόν του αλλά και να αποδείξει ότι μπορεί να το αφήσει πίσω, πράγμα που δεν προκύπτει από τον εναγκαλισμό με τον πολακισμό και την εξιδανίκευση του Τσίπρα.

Δεν υποτιμώ την περίπτωση Κασσελάκη. Σε μια αποϊδεολογικοποιημένη εποχή, η λογική της “λευκάς περιστεράς” που δεν έχει εμπλακεί στην πολιτική, αρκούσε για να εκτοξεύσει τον εθνικοσοσιαλισμό της Χρυσής Αυγής και σε όσους δεν ασπάζονται αυτές τις ιδέες. Κάπως έτσι κι ο Κασσελάκης θα επιχειρήσει με αυτό το προσόν, καλή χρήση της επικοινωνίας και γενικόλογες επιθέσεις στους θεσμούς δίχως πρακτικές προτάσεις εμβάθυνσης κι ενδυνάμωσης τους, να δομήσει ένα προφίλ αγνότητας ικανό να ανοίξει ξανά διαύλους διάδρασης του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία.

Μόνο που η κοινωνία ξεπέρασε αρκετά τη θυμική φόρτιση και τα πραγματικά νέα ζητήματα των καιρών (πέρα από τον δικαιωματισμό, την οικονομική θολοκουλτούρα και τον εμμονικό περιβαλλοντισμό) απαιτούν μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, ξεκάθαρους στόχους κι ανάλογο αξιόπιστο πολιτικό προσωπικό. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι εύκολο να αποκτήσει άμεσα τίποτα από τα τρία. Κανείς δεν αποκλείει, αν αποφευχθεί η διάσπαση, ο ΣΥΡΙΖΑ να ανακτήσει ένα μέρος των δυνάμεων του, κυρίως από κοινά που ήταν διαχρονικά κοντά του κι εσχάτως τον εγκατέλειψαν, όμως η σοσιαλμιντιακή μετατολιτική αδυνατεί να καλύψει το κενό ιδεών και πράξεων.

Μόνο που και πολιτικά τα κοινά στα οποία πιστεύει ότι μπορεί να απευθυνθεί τα έχει ήδη κερδίσει πλειοψηφικά η ΝΔ κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με πράξεις που δίνουν λύσεις σε χρόνια προβλήματα τους. Ο συνωστισμός σε μια “αμερικανικού” τύπου διαμάχη “Δημοκρατικών” δίνει το περιθώριο στον Κασσελάκη, όταν αποκτήσει καλύτερη γνώση των θεμάτων και πολιτικό αισθητήριο, να πιέσει το ΠΑΣΟΚ,, με φυγόκεντρες όμως αριστερές τάσεις, αλλά δεν τον διευκολύνει τόσο στον εκ δεξιών διεμβολισμό, όσο νομίζουν κάποιοι.

Η ΝΔ δεν έχει να φοβάται κάτι από την αλλαγή ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να αδιαφορεί και να μην καταγράφει το αποτύπωμα των εξελίξεων. Όσο η κυβέρνηση στέκεται όρθια απέναντι στο τέρας της καθημερινότητας, απαντώντας με κατανόηση, δυναμισμό και μεταρρυθμιστική συνέπεια στις προκλήσεις του μέλλοντος, τότε καμιά επικοινωνιακή ή πολιτική παράσταση δεν αρκεί για να θέσει σε κίνδυνο την αποδοχή της.