Το ΔΝΤ… στο δόγμα Σαμαρά

Γράφει ο Αγκιτάτορας

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΔΝΤ, έστω και με πολυετή καθυστέρηση, παραδέχεται τα τεχνοκρατικά αλλά και τα πολιτικά λάθη που έκανε στην εκπόνηση του ελληνικού προγράμματος προσαρμογής. Κι άλλες φορές αναγκάστηκε να μιλήσει για τις σχεδιαστικές αστοχίες αλλά αυτή τη φορά η αποτύπωση της πραγματικότητας ήταν πιο συγκεκριμένη.

Και δικαιώνει πλήρως την αρχική κριτική Σαμαρά. Αυτήν που κάποιοι, ακόμη κι εντός της παράταξης, βιάστηκαν να χλευάσουν, να κατηγορήσουν ως λαϊκίστικη κι επιπόλαιη, να καταγγείλουν ως επικίνδυνη κι ανεύθυνη. Όλοι αυτοί μάλλον υπήρξαν αφελείς και άσχετοι, αφού δυσκολεύονταν να αμφισβητήσουν την αυθεντία του ΔΝΤ, να συγκρουστούν με τους δανειστές την κατάλληλη στιγμή ώστε ο προγραμματισμός και τα μέτρα να διέθεταν πιο αποτελεσματική δομή.

Οι περιβόητοι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές υποεκτιμήθηκαν. Κανείς, πλην Σαμαρά δεν θέλησε να λάβει υπόψη τις ιδιαιτερότητες της ελληνικής παραγωγικής βάσης και της λειτουργίας του κράτους. Αυτές που εκτίναξαν την ύφεση σε τριπλάσιο ύψος από τις προβλέψεις.

Κανείς, πλην Σαμαρά, δεν τόλμησε να μιλήσει για την ετεροβαρή φύση των μέτρων. Αντί να δοθεί μικρό δημοσιονομικό περιθώριο και φθηνός δανεισμός ώστε να κρατηθεί ένα επίπεδο ανάπτυξης ώσπου να αποδώσουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, οι φόροι πολλαπλασιάστηκαν δημιουργώντας ασφυξία στην αγορά.

Υπήρχαν κι αυτοί που μπέρδευαν την οικειοθελή ανταλλαγή ελληνικών ομολόγων με νέους, πιο αξιόπιστους τίτλους με την μονομερή διαγραφή χρέους. Αυτό που πέτυχε η κυβέρνηση Σαμαρά και μαζί με την επαναγορά χρέους συγκράτησε κάπως το επίπεδο του.

Εμείς όμως προτιμήσαμε την δημιουργική ασάφεια του Τσίπρα. Που το 2010 πίστευε ότι η χώρα δεν χρειάζεται κανένα δημοσιονομικό συμμάζεμα, ότι μπορούμε να πορευτούμε χωρίς κανένα μέτρο κι ότι το χρέος μπορεί  να μειωθεί αυτόματα με… κομματικό διάταγμα. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε μέχρι σήμερα…