Τι σημαίνει «μέχρι τέλους»;

Γράφει ο Γιώργος Κωνσταντόπουλος, Δικηγόρος

Η φράση αυτή του Αντώνη Σαμαρά απελευθέρωσε την δική της δυναμική και αποτέλεσε την προμετωπίδα ενός μαζικού κοινωνικού ρεύματος το οποίο αναζητούσε εναγωνίως την πολιτική του έκφραση σε ουσιαστικό και επικοινωνιακό επίπεδο στην αποκορύφωση του αγώνα για να απαλλαγεί η πατρίδα από τον αριστερό τυχοδιωκτισμό. Το «μέχρι τέλους» εγκολπώθηκε ένα πλέγμα πολιτικών αιτημάτων και συνδηλώσεων που υπερβαίνουν τον μονοκεντρισμό ενός κατασκευασμένου σκανδάλου. Υπήρξε ο πολιορκητικός κριός για την καταβαράθρωση ενός σκοτεινού καθεστώτος, το οποίο στο πρόσωπο του πρώην Πρωθυπουργού έθεσε στο στόχαστρό του το σύνολο των θεσμικών κατασφαλίσεων που αρμολογούν μια ελεύθερη πολιτεία.

Δεν είναι απλώς ένα εύηχο επικοινωνιακό σύνθημα. Πιστοποιείται εύκολα αυτή η παραδοχή από τον διμέτωπο αγώνα στον οποίο ο Αντώνης Σαμαράς αφιερώθηκε όχι μόνο την τελευταία διετία, αυτήν δηλαδή της ιταμής σκευωρίας, αλλά και πιο πριν ακόμα, όταν στήριξε εμπράκτως και καθοριστικά τον Κυριακό Μητσοτάκη να εκλεγεί στην ηγεσία της παράταξης, να εδραιωθεί στο εσωτερικό της και εν τέλει να γίνει Πρωθυπουργός της χώρας. Δεν έμεινε στα εύκολα λόγια ο Αντώνης Σαμαράς– η πολιτική προσωπικότητα και η ανθρώπινη ποιότητα του ανδρός μαρτυρούν στην διαχρονία της πορείας του ότι είναι της ευθείας γραμμής. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που εξυφάνθηκε η απόπειρα προσωπικής του σπίλωσης η αντίδραση ήταν άμεση και δυναμική. Δεν αρκέστηκε, όμως, στην προσωπική του δικαίωση, εκείνη της οικογένειάς του και της υστεροφημίας του, η οποία ήταν βεβαίως θέμα χρόνου να επισυμβεί. Άλλωστε, το έχω ξαναγράψει, ο χρόνος για τον Αντώνη Σαμαρά υπήρξε πάντα ο πιο έντιμος εχθρός και ο πιο συνεπής σύμμαχος.

Η αρχειοθέτηση της υπόθεσης Novartis για τον Αντώνη Σαμαρά συνιστά την νικητήρια αποκορύφωση μιας μάχης και την απαρχή μιας άλλης εξίσου κρίσιμης, αμφότερες στο ίδιο θέατρο πολέμου. Η δικαίωση του Αντώνη Σαμαρά στο πεδίο της δικαστικής κονίστρας είναι το προοίμιο όσων έπονται. Αυτοί, οι οποίοι έχουν επωνύμως και εγκαίρως κατονομαστεί, θα κατανοήσουν ότι η θεσμισμένη πολιτεία δεν είναι άθυρμα στις ορέξεις αδίστακτων που συμπεριφέρονται όπως οι συμμορίες και εφεξής το έδαφος δεν θα είναι το ίδιο ευεπίφορο για να βρουν μιμητές.

Ας μην λησμονούμε και τούτο. Η υπόθεση Novartis προέκυψε ως αδήριτη ανάγκη, ως βαλβίδα αποσυμπίεσης για την προηγούμενη κυβέρνηση, φιλοτεχνήθηκε για να αποπροσανατολίσει και να εξαπατήσει. Οι πράξεις του δήθεν σκανδάλου έβαιναν παράλληλα με τις δυο πιο σκοτεινές και ύποπτες στιγμές του Αλέξη Τσίπρα: την τραγωδία στο Μάτι και την παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας. Για λίγες στιγμές εξουσίας παραπάνω έγιναν όλα…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.