Τα προσφυγόπουλα ως… εργαλείο!

Γράφει η Ελένη Παπουτσή, Εκπαιδευτικός – Πολιτισμολόγος Ευρωπαϊκού Πολιτισμού

Η Νουβέλα του Καρκαβίτσα που τυπώθηκε το 1897 “Ζητιάνος” δεν ισχύει σαν κοσμοθεωρία, ούτε για τους οπισθοδρομικούς γείτονες.

Κόβω χέρι στο παιδί ή πνίγω το παιδί , άρα ωφελούμαι και το έχω ως εργαλείο αν δεν πεθάνει. Αν πεθάνει κάνω άλλα δέκα. Αυτή είναι η θεωρία των γειτόνων.

Έχουν περάσει αυτές οι εποχές με τις κοσμοθεωρίες τους ανεπιστρεπτιί. Σήμερα όποιο άτομο ενστερνίζεται τέτοιες θεωρίες, είναι όχι συναισθηματικό, αλλά απολίτιστο, όταν βλέπει τον άλλον να χρησιμοποιεί ως εργαλείο το παιδί του και αυτός να να διαιωνίσει το πρόβλημα του παιδιού.

Οι πολιτισμένοι άνθρωποι κοινωνικά και ανυψωμένοι πνευματικά, προσπαθούν να βρουν λύσεις για να σταματήσουν να χρησιμοποιούν ως εργαλεία τα παιδιά, διαφορετικά είναι συνένοχοι σε αυτή την κατάσταση και βλάπτουν ψυχικά και πνευματικά τα παιδιά.

Ο σύγχρονος άνθρωπος που έχει συναισθήματα προσπαθεί να το κόψει αυτό αν θέλει πράγματι το καλό των παιδιών και όχι να τα διευθύνουν άλλοι σουλτάνοι και αγράμματοι γονείς. Έτσι εκλείπει το φαινόμενο μια δια παντός και εξυγιαίνονται οι κοινωνίες.

Τις πρώτες φορές θα φανεί ίσως ότι δεν έχουμε συναισθήματα ανθρωπιάς , ενώ αν τα λυπόμαστε όταν τα βάζουν μπροστά, τότε τα βλάπτουμε πρωτίστως τα παιδιά. Τότε δε θέλουμε λύσεις.

Πρέπει να το σταματήσουμε αμέσως με ορθολογισμό για να μη έχουν τα παιδιά τους ως εργαλεία. Διαφορετικά άνθρωποι απολίτιστοι θα ποντάρουν πάντα σε ασθενικά συναισθήματα ατόμων μη σκεπτόμενων μελλοντικά, ποιο είναι το καλό των παιδιών.

Τους σταματάμε ορθολογικά να χρησιμοποιούν τα παιδιά τους ως εργαλεία συγκίνησης. Αφού δεν ενδιαφέρει το κράτος τους και τους γονείς τους, αναλαμβάνουμε να τα σώσουμε εμείς γυρίζοντας τα πίσω για να μη τα ξαναφέρουν.

Το εργαλείο αυτό θα το κόψουν αν φερθούμε εμείς σοβαρά και σθεναρά!