Τα παράδοξα βουλευτών…
Γράφει ο Χάρης Λεονταρής
Οι βουλευτές μας ως αντιπρόσωποι του λαού, δημοκρατικά εκλεγμένοι, έχουν κύρια αποστολή να υπηρετούν τον πολίτη και να νομοθετούν για την εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος.
Τα καθήκοντά τους ορίζονται κυρίως από το Σύνταγμα και η όλη συμπεριφορά τους ελέγχεται από την κοινωνία. Επίσης είναι γενικά παραδεκτό ότι στα πλαίσια ενός δημοκρατικού πολιτεύματος ο βουλευτής οφείλει να λειτουργεί και ως παιδαγωγός του πολίτη, αφού αυτός είναι ο κύριος παράγοντας για τη διαμόρφωση της πολιτικής συνείδησης και συμπεριφοράς όλων μας.
Αυτές οι υποχρεώσεις του κάθε βουλευτή δημιουργούν στον πολίτη την απαίτηση ο πολιτικός να συμπεριφέρεται και να διαλέγεται ως πρότυπο φορέα εξουσίας και ως επιτηρητής της νομιμότητας. Πόσοι όμως από τους πατέρες του Έθνους δείχνουν να έχουν αίσθηση του καθήκοντος και λειτουργούν, όπως ορίζουν οι νόμοι και όπως απαιτούν οι δημοκρατικές αξίες του πολιτεύματός μας;
Θα ήταν υπέρβαση ή μάλλον άδικο πολιτικά και ηθικά να υποστηρίζουμε ότι οι περισσότεροι εξ αυτών με το αξίωμα του βουλευτή υπηρετούν ανάγκες διαφορετικές απ’ αυτές που το σύστημά μας προσδοκά και προσδιορίζει. Δυστυχώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που και τον όρκο τους ξεχνάνε και τη δεοντολογία παραβιάζουν. Φέρονται σαν να είναι φερέφωνα κάποιων και όχι σαν εκφραστές της λαϊκής βούλησης. Έτσι δείχνουν ένα πρόσωπο που κινείται έξω και αντίθετα με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από το λειτούργημα του βουλευτή.
Καθημερινά, λοιπόν, στην αίθουσα της Βουλής, στην τηλεόραση και σε κομματικά ακροατήρια πολλοί εξ αυτών δείχνουν ότι δεν έχουν ίχνος αξιοπρέπειας και ουδεμία σχέση με τις αρχές του δημοκρατικού διαλόγου. Μιλάνε, όπως το κόμμα κρίνει, ή άγονται και φέρονται από ιδεοληψίες και εμμονές που ικανοποιούν μόνο τα προσωπικά τους σύνδρομα και τίποτε άλλο.
Πόσες φορές ο συνετός πολίτης αναρωτιέται με όσα ακούει αν ο βουλευτής έχει επίγνωση του καθήκοντός του και αν μπορεί να αντιληφθεί τι ακριβώς χρειάζεται η κοινωνία τη δεδομένη συγκυρία. Γιατί κάποιοι βουλευτές σκέφτονται και διαλέγονται χωρίς να μπορούν να κάνουν χρήση της λογικής και της πραγματικότητας. Δηλαδή ομιλούν λες και είναι εξαρτημένοι από παιδική ασθένεια ή σαν να είναι μηχανές κουρδισμένες από κάποιο άλλο κέντρο και όχι από τον κοινωνικό χώρο στον οποίο κινούνται και συγχρωτίζονται.
Για να επιβεβαιώσω τις παραπάνω διαπιστώσεις ξεχωρίζω πράξεις και δηλώσεις πρόσφατες τριών βουλευτών μας, οι οποίοι εντελώς συμπτωματικά ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Πολάκης επισκέφτηκε τη Λέσβο, όπου είδε από κοντά το δράμα των προσφύγων στη Μόρια και ένιωσε τη δικαιολογημένη οργή των κατοίκων του νησιού. Ήταν φυσικό να δοκιμάσει ντροπή για την κατάσταση και να επιρρίψει όλες τις ευθύνες στον Μητσοτάκη. Μόλις όμως έπεσε το σκοτάδι στη Μυτιλήνη ο πρ. Υπουργός βρέθηκε σε ξενυχτάδικο και χόρεψε ως το πρωί! Χορεύοντας, λοιπόν, έδειξε τον πόνο του για τους ξένους και τη συμπαράστασή του στους Λέσβιους.Ίσως είναι επηρεασμένος από τον Ζορμπά του Καζαντζάκη!
Άλλος βουλευτής, ο Βαρεμένος από το Αγρίνιο, σε τηλεοπτική συζήτηση δήλωσε ότι σήμερα έχουμε «έλλειμμα ηγεσίας», δηλαδή ο Μητσοτάκης είναι λίγος. Μάλλον συγκρίνει τον σημερινό Πρωθυπουργό με τον Τσίπρα ή τον Γ. Παπανδρέου και τον βρίσκει λιποβαρή. Δεν μπορώ να αξιολογήσω την άποψη του βουλευτή, γιατί θα ξεφύγω από τα όρια της ευπρέπειας.
Και τρίτος βουλευτής, ο Τζανακόπουλος, στη Βουλή χαρακτήρισε τον Χρυσοχοΐδη ως «Υπουργό των βασανιστηρίων». Μάλλον πρόκειται για κριτική του παραλόγου. Η κοινωνία επιδοκιμάζει ποικιλοτρόπως το έργο αυτού του Υπουργού και ο βουλευτής ούτε ακούει ούτε βλέπει. Είναι φανερό ότι κάποιοι όταν μιλάνε έχουν στο νου τους άλλες εποχές και άλλα γεγονότα, γιατί μόνο έτσι έχουν λόγο και μπορούν να αντιπαρατίθενται.
Το παράδειγμα του είναι αναρίθμητα για βουλευτές που δε δείχνουν ότι αντιλαμβάνονται το ρόλο και τις υποχρεώσεις τους. Γι’ αυτό και εμείς οι πολίτες καλό είναι να τους κρίνουμε με μάτια ανοιχτά και χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες.
