Τα ετερόκλητα κυκλώματα του… διαλόγου με την Τουρκία

Γράφει ο Αγκιτάτορας

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω την χρησιμότητα της δήλωσης της κ. Μπακογιάννη περί άμεσης έναρξης διαλόγου με την Τουρκία. Ποιο το κίνητρο ή η σκοπιμότητα μιας διαφοροποίησης ειδικά μέσα σε αυτή τη συγκυρία; 

Τη στιγμή που η απαίτηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι να προχωρήσει σε κυρώσεις έναντι της προκλητικής γειτονικής μας χώρας, τι συνεισφέρει στη διπλωματική στρατηγική μας μια τόσο ευθεία επίδειξη ανεκτικότητας; Μια ανοιχτή πρόσκληση σε διάλογο, δίχως αναφορά στα διαχρονικά προαπαιτούμενα, δίνει άλλοθι στην τουρκική διεκδικητικότητα και επιχείρημα για περαιτέρω διεκδικήσεις.

Δεν είναι διαπραγματευτικός φόβος, η άρνηση συνεννόησης με κάποιον που δεν σέβεται καμία διεθνή σύμβαση. Δεν είναι διπλωματικός φόβος η αποφυγή μετατροπής ανύπαρκτων θεμάτων σε διμερείς διαφωνίες. Δεν είναι μη αξιοποίηση των πιθανών νέων γεωστρατηγικών συμμαχιών, η μη νομιμοποίηση κάθε τουρκικής απειλής. Το ακριβώς αντίθετο.

Σαν να μην έφθανε αυτό, έπρεπε να τονιστεί η κατηγορία σε όσους τολμούν να διαφωνούν με αυτή την τακτική, αναγνωρίζοντας το αδιέξοδο στο οποίο καταλήγει. Έπρεπε να χαρακτηριστούν ετερόκλητα κυκλώματα που αρνούνται… το διάλογο. Μόνο που πιο ετερόκλητα κυκλώματα από αυτά των δήθεν ρεαλιστών, διαρκώς υποχωρητικών  σε όλο το πολιτικό σκηνικό, δεν υπάρχουν.

Όλοι αυτοί που επί χρόνια περιφέρουν τον ελιτισμό και τον διεθνισμό τους με περισπούδαστο ύφος. 

Όλοι αυτοί που δεν ενοχλήθηκαν ιδιαίτερα από την ονοματοδοσία των Σκοπίων. 

Όλοι αυτοί που διαχρονικά προέτρεπαν σε λύσεις – παρωδία για το Κυπριακό.

Όλοι αυτοί που πιέζουν και τώρα, για άρον άρον διάλογο με την Τουρκία, που θεωρούν εθνικισμό τα ελληνικά 12 μίλια στο Αιγαίο και αναφέρονται στη Χάγη ως την υπέρτατη δικαιοσύνη κι όχι ως μέσο πολιτικών διευθετήσεων.