Τα απρόσιτα όρια της αριστερόστροφης βλακείας

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος

Αντιγράφω από την «Εφημερίδα των Συντακτών» (23.08.2022) εκτενή αποσπάσματα από βαθυστόχαστο -προοδευτικό- επαναστατικό άρθρο με τίτλο «Οι λαμαρίνες της ντροπής στην πλατεία Εξαρχείων», που υπογράφεται από τους αρχιτέκτονες και καθηγητές (!) του ΕΜΠ Τάση Παπαϊωάννου και Σταύρο Σταυρίδη: 

Ξημερώματα, μόλις που χάραζε, κατέφθασαν τα καμιόνια της καταστολής γεμάτα πάνοπλους αστυνομικούς. Άσπρα κράνη, ασπίδες, όπλα ξεχύθηκαν παντού και έζωσαν την πλατεία απ’ όλες τις πλευρές. Στα μουλωχτά, σαν κλέφτες, οι πραιτοριανοί της κυβέρνησης πήραν θέσεις, ακροβολίστηκαν και παραφύλαγαν ετοιμοπόλεμοι. Κι από κοντά τα συνεργεία του εργολάβου ξεφόρτωναν τις λαμαρίνες, τις βάσεις μπετόν και τα εργαλεία της καταστροφής.

Άρχισαν ασθμαίνοντες να περιφράσσουν στα γρήγορα την πλατεία με το μεταλλικό οχυρωματικό τους «τείχος», να κλείνουν κάθε πρόσβαση σ’ αυτήν, έναν αδιαπέραστο κλοιό που την πνίγει σαν άλλη θηλιά στον λαιμό της. Έτσι δημιουργήθηκε και στα Εξάρχεια ένα απροσπέλαστο «Μέσα» και ένα «Έξω», δηλώνοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο το απόγειο της καθεστωτικής νοοτροπίας και αλαζονείας τους, ότι ο δημόσιος χώρος της πόλης τούς ανήκει και τον κλείνουν σαν να ήταν ιδιοκτησία τους, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Αυτή η πολιτική των επεμβάσεων στα Εξάρχεια έχει από καιρό διαμορφωθεί στις μητροπόλεις της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης: οι ριζοσπάστες κοινωνιολόγοι την απέδωσαν στην ανάδυση του «τιμωρητικού κράτους» (L. Wacquant) που αντικατέστησε το κράτος πρόνοιας και τη διαμόρφωση της πόλης της «μετα-δικαιοσύνης» (D. Mitchell) ή της «εκδικητικής πόλης» (N. Smith). Αυτού του είδους οι επεμβάσεις έχουν ένα απολύτως ενιαίο πλαίσιο αξιών, την υπόσχεση της τάξης και της ασφάλειας σε αστικούς πληθυσμούς που βομβαρδίζονται από ρεπορτάζ τα οποία παρουσιάζουν το κέντρο ως κοιτίδα κάθε είδους ανομίας. Και απολύτως ίδιο σκοπό: να εξασφαλίσουν νέες περιοχές κερδοφορίας για κεφάλαια που επενδύονται στον αστικό εξευγενισμό και την ιδιωτική εκμετάλλευση των δημόσιων αστικών αγαθών. […] Εκδικητική πολεοδόμηση, τιμωρητική επέλαση σε έναν τόπο που χρόνια τρέφει την αμφισβήτηση και την εναλλακτική παραγωγή της τέχνης και του πολιτισμού, έμπρακτη αναπαραγωγή επιλογών που διευρύνουν τη «χωρική αδικία» και τον χωρικό στιγματισμό.

Κάνεις να στρίψεις στη γωνία και αντικρίζεις τα βλοσυρά βλέμματα των αστυνομικών που στέκουν πάνοπλοι, κοιτάζοντάς σε εξονυχιστικά από πάνω ως κάτω, ως εν δυνάμει ύποπτο, ως παράνομο, κάτι σαν τους «εσωτερικούς εχθρούς» που παρακολουθούν και κρυφακούνε στου Μαξίμου. Θαρρείς και ζεις σε μια κατεχόμενη και όχι ελεύθερη χώρα, όπου οι πάμπολλοι αστυνομικοί που περιπολούν σε κάνουν να αισθάνεσαι ξένος και ανεπιθύμητος στην ίδια σου τη γειτονιά […]. 

Κατ’ αρχήν, οφείλουμε να εκφράσουμε τον ανυπόκριτο θαυμασμό μας για τους δύο λαμπρούς επιστήμονες, που κατάφεραν, με την διεισδυτικότητα της αυθεντίας τους και το αβάστακτο βάρος της επιστημονικής τους γνώσης,  να διακρίνουν αυτό που εμείς, οι κοινοί θνητοί, ήταν αδύνατον να αντιληφθούμε: Ότι, δηλαδή, η πλατεία των Εξαρχείων, εκεί όπου αστράφτουν, σχεδόν κάθε βράδυ, οι μολότοφ, εκεί όπου αργόσχολοι, τεμπέληδες και χαραμοφάηδες, αυτοαποκαλούμενοι επαναστάτες, απλώνουν την αφόρητη ανία τους μεταξύ μπάφου και «προοδευτικής» μπουρδολογίας, εκεί όπου ο απλός και νομοταγής πολίτης φοβάται να περπατήσει όταν δύει ο ήλιος, ότι αυτή, λοιπόν, η πλατεία που έχει μετατραπεί σε «κράτος εν κράτει», όπου κυριαρχεί η αδιάκοπη ανομία μερικών εκατοντάδων σταλινοφασιστικών αποβρασμάτων και η απόγνωση των λοιπών πολιτών, είναι «ένας τόπος που χρόνια τρέφει … την εναλλακτική παραγωγή της τέχνης και του πολιτισμού» !

Μόνον αν είσαι βαριά μεθυσμένος, ή υπό την επήρεια ισχυρών παραισθησιογόνων ή βυθισμένος στην παράνοια των αραχνιασμένων σοσιαλιστικών ψευδαισθήσεων του 19ου αιώνα ή, τέλος, εγκλωβισμένος, λόγω συμπλεγματικών βιωμάτων, σε μόνιμη και αθεράπευτη ψυχοπνευματική αναστάτωση, μόνον τότε είναι δυνατόν να βλέπεις την εγκατάσταση σταθμού του Μετρό στην πολύπαθη πλατεία, ως «απόγειο καθεστωτικής νοοτροπίας και αλαζονείας» !… Με την βοήθεια βέβαια «ριζοσπαστών κοινωνιολόγων», τους οποίους επικαλούνται, προφανώς για την ενίσχυση της προσωπικής τους επιστημοσύνης, οι δύο p;ansofoi συντάκτες του εκτυφλωτικού πονήματος, που μας προσφέρει η «Εφημερίδα των Συντακτών»… 

Και μόνον ο ολοκληρωτικός σκοταδισμός διεστραμμένων, από τον δογματισμό και την ιδεολογική ακαμψία, «διανοητών» μπορεί να ξεφουρνίζει ασυνάρτητες μπούρδες περί «εκδικητικής πολεοδόμησης» (!), «τιμωρητικής επέλασης», «μεταδικαιοσύνης»(!), «τιμωρητικού κράτους» (!)  και «εκδικητικής πόλης» (!) και να τις υπογράφει ως καθηγητής Πολυτεχνείου, αδιαφορώντας, προφανώς, για την θλιβερή κατάντια εκείνων που πιστεύουν ότι η ντροπή των Εξαρχείων αποτελεί ένα είδος  προπύργιου της ελευθερίας, που κινδυνεύει «να  πνιγεί  από την θηλειά στο λαιμό της»(!) και, ως εκ τούτου, πρέπει να προστατευθεί από την  «κρατική ασυδοσία» και την «αστυνομική καταστολή»…

Όλα αυτά τα περιτρίμματα ιδεολογικής παραφοράς, που συνιστούν το απαύγασμα της αριστερόστροφης βλακείας, επιχειρείται να εμφανισθούν, χάρη στην υπογραφή δύο ακαδημαϊκών διδασκάλων, ως σπουδαιοφανή συμπεράσματα επιστημονικής γνώσης, επαγγελματικής εμπειρίας και ειλικρινούς πνευματικής αναζήτησης, με γνώμονα την «σωτηρία» της πλατείας Εξαρχείων από τον «φιλελεύθεροι όλεθρο» που, εν προκειμένω εκπροσωπείται από το Μετρό!…

Ας υποκλιθούμε λοιπόν μπροστά στο ανυπέρβλητο μέγεθος της απαστράπτουσας  καθηγητικής διάνοιας,  την οποία πλουσιοπάροχα μας προσφέρει η «ατμομηχανή» της ΣΥΡΙΖΑϊκής αυθεντίας! Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά διότι μας υπαγορεύει την ανάγκη να ευχαριστήσουμε τον Θεό, που προστατεύει τας «φρένας» μας από τον δίχως τέλος κατήφορο,  στον οποίο μπορεί να διολισθήσει η ανθρώπινη ανοησία…