Στα συντρίμμια του ΑΠΘ

Γράφει ο Αγκιτάτορας

Μία εικόνα, χίλιες λέξεις. Τα συντρίμμια μέσα στο ΑΠΘ, θυμίζουν αποτύπωση βομβαρδισμένου κτιρίου. Σε μια δημοκρατική χώρα, με κατοχυρωμένη την πλήρη ελευθερία έκφρασης. Σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπου ο καθένας ασκεί το δικαίωμα στην ανεμπόδιστη διατύπωση οποιασδήποτε άποψης.

Σε κάποιους όμως, υπερβολικά “δημοκράτες”, αυτό δεν αρκεί. Το πανεπιστημιακό άσυλο, έπαιρνε και παίρνει μια διαστρεβλωμένη διάσταση, ασυδοσίας. Ο χώρος δεν είναι δημόσιος, δεν ανήκει στην εκπαιδευτική κοινότητα για να χρησιμοποιηθεί για τους σκοπούς της.

Όχι. Η κάθε ομαδούλα με πρόσχημα ιδεολογήματα, ή και χωρίς αυτά, θεωρούν ανεκτή, για να μη πω επιβεβλημένη, τη χρήση των χώρων κατά το δοκούν. Η εκπαιδευτική διάσταση γίνεται παράπλευρη δραστηριότητα, μπρος στην… αυτοδιάθεση!

Κι όταν οι αρχές έρχονται να επαναφέρουν τη λειτουργικότητα, να αξιοποιήσουν μια αίθουσα ως βιβλιοθήκη ή εργαστήριο, η αντίδραση είναι το ίδιο μηδενιστική με τις ιδέες τους. Αισθάνονται ότι έχουν το δικαίωμα να γκρεμίσουν, να διαλύσουν, αυτό που η κοινωνία τους παραχωρεί για συγκεκριμένους λόγους.

Όσο μάλιστα έχουν και την πολιτική στήριξη όσων επενδύουν στο χάος για να διοικούν το τίποτα, τότε αποκτούν ισχυρότερη φωνή και άλλοθι για τη δράση τους.

Αυτό το σπυρί της δημοκρατικής παραπλάνησης και της ανομίας πρέπει να σπάσει χθες. Τα πανεπιστήμια έχουν πλαίσιο λειτουργίας κι αυτό πρέπει να προστατευθεί με κάθε τρόπο, όπως σε κάθε ευνομούμενη κοινωνία. Η δημόσια περιουσία ανήκει στο πολίτες κι όχι στους τσάμπα σφετεριστές της. Καιρός να το καταλάβουν οι πάντες.