Στα χρόνια της αθωότητας

Γράφει η Ελένη-Ρεβέκκα Στάιου

Λοιπόν, τις τελευταίες ημέρες έχω ανακαλύψει στην Cosmote TV (μετά από 100 χρόνια που την έχω-μην κρίνετε!) ότι έχει ένα κανάλι MTV που βάζει μόνο τραγούδια της δεκαετίας του 2000.

Για να μοιράσω εγκεφαλικά, το 2000 είναι 22 χρόνια πριν, αφού κοντεύουμε στο 2022. 22. Είκοσι-δύο. Πιείτε μια γουλιά νερό (ή τσίπουρο).

Χαζολογώντας λοιπόν στο κανάλι αυτό και ακούγοντας και κυρίως βλέποντας τα βίντεο κλιπ είναι πραγματικά ένα ταξίδι στον χρόνο στο πώς ντυνόμασταν, στο τι ακούγαμε, στο τι φορούσαμε όταν βγαίναμε έξω να πάμε σχολείο ή να διασκεδάσουμε ένα Σάββατο (μόνο…). Είναι ένα ταξίδι στις καταστάσεις με τις οποίες είχαμε συνδέσει το κάθε τραγούδι. Και δεν μπορώ ρε παιδιά να μην παρατηρήσω πόσο πιο αθώα ήταν τα χρόνια τότε. Και μαζί με τα χρόνια, ήμασταν κι εμείς πιο αθώοι.

Να βάλω ένα disclaimer, για να μην κράξετε: Προφανώς και δεν ήμασταν αθώοι στα πάντα ή αθώοι όλοι. Αλλά μιλάω γενικά για την κοινωνία, σε σχέση με το πώς είμαστε τώρα.

Συνεχίζω. Μια από τις μεγαλύτερες διαφορές είναι ότι δεν υπήρχαν τα social media. Το MySpace ιδρύθηκε αν δεν κάνω λάθος το 2003, το Facebook το 2004 και μέχρι να έρθουν στην Ελλάδα είχαμε σίγουρα μια χρονοκαθυστέρηση κάποιων ετών. Εγώ ας πούμε άνοιξα Facebook το 2007 στο Λονδίνο που είχαν όλοι στο μεταπτυχιακό και εγώ ήμουν σαν τον φτωχό συγγενή από το χωριό. Διαδίκτυο γενικά νομίζω ότι είχαμε σε πολύ περιορισμένο βαθμό, δεν μπορώ να εντοπίσω ακριβώς το πόσο είχε μπει στην ελληνική κοινωνία και πόσοι είχαν πρόσβαση. Η μόνη μας επαφή με τη ζωή έξω από την Ελλάδα ήταν μέσω των ταινιών, μέσω των βίντεο κλιπ και των τραγουδιών και μέσω καναλιών όπως το MTV που τότε ήταν ελεύθερο. Και φυσικά, ό,τι ακούγαμε στις ειδήσεις, αλλά όταν είσαι και μικρότερος στην ηλικία, δεν σε νοιάζει και πολύ αυτό το κομμάτι.

Έχω την αίσθηση ότι το 2000, που ήμουν 16 χρονών (ΣΟΚ και ΔΕΟΣ), ήμασταν πιο…ελεύθεροι. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, αλλά η αθωότητα που γράφω πιο πάνω μάλλον μπορεί να εστιαστεί περισσότερο στην ελευθερία αυτή που είχαμε να είμαστε πιο πολύ…παιδιά. Δεν μας ένοιαζε τόσο η εικόνα μας (υπάρχουν και φωτογραφίες να το αποδείξουν αυτό!! Χαχαχα!), δεν είχαμε τόσο φόβο να ξεφτιλιστούμε δημοσίως αν κάναμε μια κουταμάρα. Ήμασταν πολύ πιο ντροπαλοί κατά κάποιον τρόπο αφού για να πλησιάσουμε και γνωρίσουμε κάποιον έπρεπε να του μιλήσουμε (και όχι να τον βρούμε στα social και να κάνουμε την πρώτη επαφή). Επίσης, πηγαίναμε και λίγο στα τυφλά γιατί δεν είχαμε κανένα προφίλ να κάνουμε stalking και να δούμε αν έχει σχέση ή τι «καπνό φουμάρει».

Η ζωή μας, για να το πω πιο απλά, δεν ήταν τόσο περίπλοκη όσο είναι τώρα. Και αυτό μας έδινε την ελευθερία που λέω. Παίρναμε τον χρόνο μας να μεγαλώσουμε σε κάποια θέματα γιατί δεν υπήρχε «έκθεση» σε πράγματα που δεν ήταν για την ηλικία μας. Ναι, προφανώς όποιος ήθελε έβρισκε (μη γελιόμαστε) αλλά σίγουρα δεν ήταν τόσο εύκολο με ένα κινητό ή με έναν browser όπως είναι τώρα.

Νομίζω αυτό είναι το κλειδί. Εμείς τότε είχαμε την άνεση να πάρουμε τον χρόνο μας. Να τα κάνουμε όλα όταν αισθανόμασταν έτοιμοι και όχι επειδή μας ανάγκασε μια κοινωνική πραγματικότητα γύρω μας. Γιατί αυτό είναι κάτι που το κάνουν τα social media. Μας πιέζουν κοινωνικά, κάποιες φορές για καλό, κάποιες φορές για κακό.

Συνολικά δεν μπορώ να πω αν ήταν καλύτερα τότε ή αν είναι καλύτερα τώρα. Η κάθε εποχή σίγουρα έχει τα θετικά της αλλά έχει 100% και τα αρνητικά της, και πολλές φορές αυτά τα δεύτερα δεν φανερώνονται παρά πολλά χρόνια μετά, σαν απωθημένα. Απλά, δεν σας κρύβω (και ας μιλάω σαν παλιόγρια τώρα) ότι αυτές οι εποχές μου λείπουν. Μου λείπει που δεν είχαμε κινητά έξυπνα. Μου λείπει που δεν βομβαρδιζόμασταν με νέα (καλά ή κακά). Τώρα το μυαλό πρέπει να δουλεύει σε high speed όλη την ημέρα για να μπορεί να επεξεργαστεί την πληροφορία που του πετάνε κατά ριπάς. Δεν κλείνει ο διακόπτης.

Το σίγουρο είναι ότι η Ελένη του 2000, με τα φαρδιά hip-hop παντελόνια, ήταν χαρούμενη. Είχε τις δυσκολίες που πρέπει να έχει ένα παιδί της ηλικίας της, την απασχολούσαν τα πράγματα που πρέπει να απασχολούν ένα 16χρονο, αλλά ήταν καλά και αυτό έχει αποτέλεσμα στην Ελένη του 2021, σχεδόν 2022.

Μακάρι όλα τα παιδιά να έχουν την ίδια ευκαιρία να είναι και να παραμείνουν καλά. Γιατί, πάντα, αυτά είναι η ελπίδα. Καλά Χριστούγεννα σε όλους!