Σε συναντώ συχνά…. (Για την Κωνσταντίνα της Μακρυνίτσας)
Σε βλέπω να κεντάς κάθε βράδυ με το δάκρυ σου και να πλέκεις με τους αναστεναγμούς σου, την ομορφιά και την ευτυχία, όπως εσύ την φαντάζεσαι…Και μετά, σαν Πηνελόπη, να τα ξηλώνεις όλα, γιατί πολύ δεν θέλει ο νους τ ‘ανθρώπου να πάρει αέρα κι εσύ δεν πρέπει να το πάθεις αυτό. Γιατί, ποια είσαι συ, που θα σου συμβεί και θα το αντέξεις.
Καμία δεν είσαι… Ήσουν του κυρού σου και τώρα είσαι τ’ αντρού σου… Μα εγώ σε βλέπω και σε γνωρίζω , μιλάει μέσα μου η κρυφή φωνή σου, η άγνωστη, αυτή που σε τρομάζει.. Θέλω να σου φωνάξω, ”Ακουσέ την, μην την αγνοείς” μα φεύγεις και χάνεσαι…Και μετά απο μέρες, μήνες, χρόνια, σε συναντώ ξανά..
Σε συναντώ συχνά…. Σαν είδηση όμως. Εξαφανίστηκες… Έστρεψες το όπλο στο κεφάλι σου, πέρασες άλλη θηλιά στο λαιμό σου, προσωπική, δεν άντεξες την ανοιχτάδα της βεράντας σου, γιατί δεν σου ανήκε και πέταξες, χωρίς ν ‘ανοίξεις όμως τα φτερά σου, ή, σε μαχαίρωσε, σε έκαψε ζωντανή, σε χτύπησε μέχρι θανάτου. Αν προλαβαίναμε να κοιταχτούμε έστω και μία φορά….Αν..
(Για την Κωνσταντίνα της Μακρυνίτσας κι όλες τις Κωνσταντίνες της Ελλάδας. Που, είτε πληρώνουν το λάθος σε όλη τη ζωή τους, είτε το πληρώνουν με τη ζωή τους.)