Προσκύνημα τιμής και μνήμης

Γράφουν οι: Δάφνη Νούση και Θανάσης Τζάπος

Με την προσήκουσα σεμνότητα απέναντι στην ιστορία μας, αποφασίσαμε να παρευρεθούμε και εμείς στην εκδήλωση στον Γράμμο για να τιμήσουμε τους πεσόντες μας. Ξέρετε, την εκδήλωση εκείνη που πολλοί εξ ευωνύμων χαρακτηρίζουν ως ‘‘εκδήλωση μίσους’’. Δεδομένου οτι οι περισσότεροι δημοσιογράφοι υιοθετούν τον χαρακτηρισμό, είναι πιο πιθανόν να την έχετε έτσι ακουστά. Γιατί για εμάς η μέρα αυτή σηματοδοτεί κάτι πολύ σπουδαίο: Το τέλος ένος αιματηρού αχρείαστου πολέμου, την εθνική ενότητα που επήλθε και τη βούλησή μας να αποτρέψουμε με κάθε τρόπο έναν διχασμό των Ελλήνων στο μέλλον.

Τι κι αν τότε είχαμε κυβέρνηση με Πρωθυπουργό από το Κέντρο; Τι κι αν είχαμε μια νίκη απέναντι στον ολοκληρωτισμό και τον παραλίγο ακρωτηριασμό της Ελλάδας; Τι κι αν η ελευθερία μας σήμερα είναι ποτισμένη με το αίμα ηρώων; Η πατρίς αγνωμονούσα, διστάζει προκλητικά να τιμήσει την εκδήλωση και να στείλει εκπροσώπους! Πολλές φορές αναφερόμαστε στην ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς. Μήπως ήρθε η ώρα να αναρωτηθούμε εάν ήταν τελικά το αποτέλεσμα της δικής μας σιωπής; Μήπως ενδώσαμε αρκετά στους πνευματικούς εκβιασμούς κάποιων ομάδων και των δυο άκρων που επιζητούν εκδίκηση;

Αλλά ας απαντήσουμε τώρα στο βασικό ερώτημα που αφορά στους λόγους για τους οποίους πιστεύουμε πως θα έπρεπε να εορτάζεται η 30η Αυγούστου: Γιατί δε συμβιβαζόμαστε με τα πολιτικά άκρα. Ούτε όμως και με την πολιτική ατολμία και την αδράνεια. Γιατί δε χαρίζουμε τις αξίες μας στα άκρα και κυρίως, γιατί αρνούμαστε να καταντήσουμε θλιβεροί παθητικοί αποδέκτες της μοίρας μας, άβουλοι θεατές των ζωών μας. Γιατί η πολιτική αμνημοσύνη δε μας εκπροσωπεί. Και πήγαμε όχι επειδή δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε, αλλά γιατί θέλουμε να αλλάξουν τα κακώς κείμενα και γιατί δεν καταδεχόμαστε να σιωπήσουμε διαιωνίζοντας τις ιδεολογικές ενοχές.

Δεν τρέφουμε και αυταπάτες: ξέρουμε καλά πως κάθε παρουσία ενδέχεται να  προκαλέσει επιθετική αντίδραση από συγκεκριμένες πολιτικές πτέρυγες που αρέσκονται να προσάπτουν κατηγορίες σε όσους έχουν διαφορετικά πιστεύω. Ωστόσο, ένα δε θέλουμε να μας προσάψουν: Δειλία. Και γι’ αυτό δεν έχουμε σκοπό να μεταβάλουμε τις αξίες μας ώστε να είμαστε αρεστοί. Γιατί τελικά το θέμα δεν είναι το γιατί πήγαμε εμείς, αλλά γιατί έλειπαν αυτοί που δεν έπρεπε να λείπουν. Ελπίζουμε πως η πολιτική ελίτ θα παύσει την αγνωμοσύνη της απέναντι στους νεκρούς μας ήρωες.

Αρκετά καταθέσαμε τα ιδεολογικά μας όπλα σε εκείνους που επενδύουν την πολιτική τους καριέρα σε εκδίκηση, επανάληψη και διχασμούς. Οι καιροί ωρίμασαν πια και έχει έρθει η ώρα να δούμε το μέλλον πιο καθαρά, ενωτικά και με στεντόρεια φωνή να πούμε:

Ζήτω η Ελλάδα!

Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!

Ποτέ Ξανά Διχασμένοι!