Πώς καθορίζουμε, ποιος πεινάει;

Γράφουν οι: Καλυψώ και Ευπατρίδης

Είναι λυπηρό και άδικο που υπάρχουν φτωχοί και ανήμποροι άνθρωποι στον πλανήτη. Είτε φταίνε, είτε δε φταίνε για αυτό. Είναι λυπηρό είναι κακό. Είναι ξεφτίλα για τους υπόλοιπους. Όμως πάντα υπήρχαν. Και πάντα θα υπάρχουν, και ανεξαρτήτως πολιτικού ή οικονομικού συστήματος.

Κανένα πολιτικό σύστημα, κανένα μοντέλο καμία σπουδαία πολιτική ιδέα δεν μπορεί να πολεμήσει και να εξαλείψει την φτώχεια.
Και επί καπιταλισμού, με τις πολυεθνικές, τις ιδιωτικές εταιρείες, τις μεγάλες αλυσίδες super market και τα μεγάλα εμπορικά κέντρα, υπάρχουν φτωχοί.
Και επί κομμουνισμού με τα κρατικά άδεια “super market”, τη μηδενική ιδιωτική πρωτοβουλία και το κράτος-πατερούλη που φροντίζει για όλους και για όλα, υπάρχουν φτωχοί.

Σε όλα τα πολιτικά συστήματα υπάρχουν διακρίσεις, όσο κι αν λένε οι πάντες ότι τις πολεμάνε.
Σε όλα τα πολιτικά συστήματα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί. Υπάρχουν κομματικοί που τρώνε χαβιάρι και αντικομματικοί που παίρνουν κόκκαλα για να κάνουν νερόσουπα.
Για να ξέρουμε τι λέμε, διότι πλέον τίποτα δεν είναι κρυφό. Όλα είναι γνωστά και δοκιμασμένα. Όλα τα συστήματα που κυβέρνησαν στον πλανήτη έχουν δείξει και το αρνητικό πρόσωπό τους. Και σε όλα, μέρος αυτού ήταν και η φτώχεια.
Σε ΌΛΑ. Γι’αυτό ηρεμήστε.

Ας βοηθήσει ο καθένας μας ξεχωριστά όσο και όσους μπορεί, και να σταματήσει να κρίνει τους άλλους. Αν αφιερώναμε πρακτικά στους φτωχούς ένα μέρος μόνο από το χρόνο που αφιερώνουμε λεκτικά, να είστε σίγουροι η φτώχεια θα ήταν πολύ μικρότερη. Και πάλι όμως, και τότε ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ. Δε μπορεί να εξαφανιστεί.

Όμως εγώ έχω κάποιες ερωτήσεις για το συμβάν με τη φτωχή γυναίκα πού έκλεψε από γνωστή αλυσίδα Super market.

Οι αλυσίδες Super market φταίνε που υπάρχει κόσμος που πεινάει;
Μάλλον όχι. Αντιθέτως, αν θέλουμε να μιλήσουμε πρακτικά, τα σούπερ μάρκετ έχουν κάνει φθηνότερα τα τρόφιμα, τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις. Οι παλιοί που μεγαλώσαμε με τα μπακάλικα της γειτονιάς και τη ζυγαριά τους το θυμόμαστε καλά. Και εν πάση περιπτώσει, δε μπορείς να ξέρεις το λόγο που οδηγήθηκε κάποιος στη φτώχεια, κατά κανόνα όμως αυτό δε θα οφείλεται σε ένα Super market

Όποιος πεινάει δικαιούται να μπαίνει και να παίρνει πράγματα χωρίς να πληρώνει; Δε θα πω να κλέβει γιατί με τις αναλύσεις που διαβάζω έχω αρχίσει να αμφιβάλλω τι είναι η κλοπή πλέον.
Αν δικαιούται, τότε πως καθορίζουμε ποιος πεινάει; Δείχνουμε φορολογική δήλωση, Ε9 και πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης; Μετράμε το βάρος του; Ή μας αρκεί που δηλώνει φτωχός;
Και αν τον αφήνουν να παίρνει χωρίς να πληρώνει, διότι πράγματι είναι φτωχός, τότε τι θά γίνει; Όποιος δηλώνει φτωχός θα δικαιούται και να κλέβει ανενόχλητα;
Δεν θα πρέπει να υπάρχουν κανόνες; Η ζωή δεν έχει κανόνες; δεν έχει νόμους;

Με συγχωρείτε, αλλά η θετική απάντηση σε αυτά μας βάζει σε πολύ σκοτεινά μονοπάτια. Και επικίνδυνα. Η κοινωνία είναι βασισμένη σε κάποια θεμέλια, που δε μπορεί να αγνοούνται απλά με την επίκληση της ιδιότητας του φτωχού, αληθινής ή μη.

Δεν ξέρω τι συνέβη στο συγκεκριμένο περιστατικό, και δε θα το μάθω και ποτέ μάλλον. Ξέρω ότι η αποδοχή μιας τέτοιας πράξης, μόνο υπό εξαιρετικές περιστάσεις μπορεί να γίνεται ανεκτή. Ανεκτή, όχι αποδεκτή. Όχι, δεν κινδυνεύει η οικονομία και η κοινωνία από μια κυρία που πήρε κάποια πράγματα από ένα Super market.
Αν όμως αρχίσουν να το κάνουν όλοι, τότε ναι, θα κινδυνεύει. Όχι το Super market και η αλυσίδα που ανήκει. Όλοι μας, όλοι όσοι δραστηριοποιούμαστε επαγγελματικά και όχι μόνο φυσικά!!

Ο διευθυντής, σαν εργαζόμενος, απλά τήρησε τις εντολές του εργοδότη του για να μην χάσει την δουλειά του. Κάπου πράγματι υπερέβαλε του καθήκοντος, όμως ήταν μέσα στα καθήκοντά του. Θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει, αυτές τις εντολές είχε κι αν δεν τις εκτελούσε θα έχανε τη δουλειά του.

Γιατί αλήθεια τον απειλούν οι λαϊκοί δικαστές Ρουβίκωνες; Τον ήθελαν άνεργο;  Ποιο είναι το μήνυμα που θέλουν να περάσουν; Τι λέει, ευθαρσώς, η “αγωνιστική τούς λογική;
Να το άφηνε να περάσει έτσι με το φόβο να τον απολύσουν; Ξέρουν αν είχε γυναίκα ή παιδιά να περιμένουν ψωμί από αυτόν; Τι του ζητάνε, να έβαζε μια άγνωστη κυρία, που το πιθανότερο ήταν να μην πάθαινε και τίποτα, πάνω από τον εαυτό του, την οικογένειά του και όσους περιμένουν από αυτόν; Αυτοί που του το ζητάνε, θα το έκαναν; Πολύ αμφιβάλλω.

Θα το κλείσω λίγο απότομα, γιατί τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Δε χρειάζονται άλλα, όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Κάτι μόνο τελευταίο. Στους “Άθλιους” του Βίκτωρος Ουγκώ, ο Γιάννης Αγιάννης που αγάπησαν οι αναγνώστες, δεν ήταν μόνο κάποιος που έκλεψε ένα ψωμί. Ήταν κάποιος που βγήκε από τη φυλακή, δούλεψε, έγινε πρότυπο για τους συμπολίτες του, τους βοηθούσε, υιοθέτησε ένα ορφανό. Έγινε τόσο καλός άνθρωπος, που κατάφερε ακόμα και τον αστυνομικό επιθεωρητή που τον κυνηγούσε μια ζωή να τον αφήσει ελεύθερο.

Ας το λάβουν υπόψη αυτό, τόσο εκείνοι που σπεύδουν να επιτεθούν στην κυρία, όσο και εκείνοι που κάνουν το ίδιο με τον άτυχο υπάλληλο και την αλυσίδα που εργάζεται.