Πώς φτάσαμε να μη συμπαθούμε τους ίδιους τους ανθρώπους;
Πώς φτάνουμε στο σημείο να μη συμπαθούμε ψυχή ζώσα; Πώς εξαντλείται η υπομονή;
Γράφει η Ελένη-Ρεβέκκα Στάιου
Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι η πανδημία μας έκανε προβληματικούς. Πιστεύω ακράδαντα ότι ήμασταν και από πριν, απλά τώρα έφτασε ο κόμπος στο χτένι και αποφασίσαμε να βγάλουμε στην επιφάνεια τον καλύτερό μας εαυτό.
Το θέμα όμως είναι ότι η υπομονή σιγά σιγά εξαντλείται. Για μένα η υπομονή αυτή εξαντλήθηκε γρήγορα και τώρα έχω περάσει στο επόμενο στάδιο, στη βαρεμάρα, στην απάθεια.
Να διευκρινίσω κάτι εδώ. Δεν μιλάω για τις επαγγελματικές μου συναναστροφές. Θα ήταν άλλωστε κάπως περίεργο να μην έχω υπομονή και να διδάσκω ας πούμε, ή να είμαι στη δημόσιες σχέσεις, θα ήταν εντελώς άκυρο. Μιλάω για τις διαπροσωπικές μου επαφές, τον κοινωνικό μου κύκλο που όλο και μικραίνει, συρρικνώνεται και στο τέλος θα τον βρίσκουμε μόνο με μεγεθυντικό φακό.
Είναι πολλοί άνθρωποι εκεί έξω σαν κι εμένα. Πολλοί άνθρωποι που παλιά ήταν πάντα πρόθυμοι να βγουν έξω, να συμμετάσχουν σε δραστηριότητες, να κάνουν πράγματα. Παλιά αυτά όμως, σε άλλη «ζωή». Γιατί τώρα προτιμούν να είναι μόνοι τους ή με πολύ λίγους και καλούς ανθρώπους που δεν θα χαλαστούν να συζητήσουν, που έχουν πράγματα να πουν, που μπορούν να μιλήσουν για τα πάντα, που ακόμα και να μη λένε τίποτα και να μένουν σιωπηλοί δεν νιώθουν την ανάγκη να γεμίσουν τη σιωπή, είναι άνετοι ακόμα και στην ησυχία.
Πολύ απλά αυτοί οι άνθρωποι, παίρνοντας παράδειγμα από τον εαυτό μου, κουράστηκαν να προσπαθούν να εξηγήσουν τα αυτονόητα. Κουράστηκαν να προσπαθούν να αιτιολογήσουν την κάθε τρέλα, να βρουν κάποιο επιχείρημα για συμπεριφορές άλλων, να πείσουν τους γύρω τους ότι δεν είναι ελέφαντες. Προσπάθησα πολύ, προσωπικά, να παραμείνω ευχάριστη παρέα. Αλλά ειλικρινά δεν το κατάφερα ή δεν το καταφέρνω. Και πώς να μείνω καλή παρέα όταν ο άλλος το μόνο που προσπαθεί να κάνει είναι να σε καπελώσει ή να σε υποτιμήσει γιατί, για κάποιον λόγο, θεωρεί ότι είναι καλύτερος; Και στην τελική, γιατί να προσπαθήσω καν όταν είναι ξεδιάντροπο το πόσο δεν συμφωνούν οι απόψεις και οι πράξεις του απέναντί σου με τη ζωή του, με αυτά που κάνει στην καθημερινότητά του; Τι κουβέντα να κάνεις με σοβαροφανείς αλλά καθόλα γελοίους τύπους που νομίζουν ότι έπιασαν τον πάπα από τα @@;
Ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Δεν θέλω να πάρω, δεν θα προσπαθήσω να πάρω, δεν βλέπω τον λόγο να πάρω, ποτέ!
Αυτή η παραίτηση από πολλά πράγματα που εμπλέκουν συναναστροφές με άλλους ανθρώπους θα πρέπει κάποια στιγμή να μελετηθεί. Σίγουρα, 100%, έχει να κάνει και με μένα και με όποιον άλλον το κάνει, δηλαδή τα προβληματάκια μας τα έχουμε. Αλλά τι τα ξύπνησε ενώ ήταν σε ύπνωση; Πώς φτάνουμε στο σημείο να μη συμπαθούμε ψυχή ζώσα; Πώς εξαντλείται η υπομονή;
Μέχρι ενός σημείου, σε μένα το αποδίδω στην εξουθένωση των δυνάμεών μου να είμαι ευγενική και προσιτή στις δουλειές μου. Μετά είναι σαν να τελειώνει η μπαταρία και να θέλω φόρτιση. Επίσης, υπάρχουν και εσωστρεφείς άνθρωποι, δεν είναι καθόλου ντροπή να κατατάσσουμε τους εαυτούς μας εκεί. Αλλά κάτι πρέπει να γίνει και με την κοινωνία μας που πλέον είναι ζούγκλα, είναι ξέφραγο αμπέλι. Ανοίγουμε το στόμα μας και όποιον πάρει ο χάρος, χωρίς να μας να νοιάζει ποιον πληγώνουμε, ποιον καταπιέζουμε, ποιον κακοποιούμε.
Και ναι, η απομάκρυνση είναι ένας μηχανισμός αντιμετώπισης. Αλλά για κάποιους, αντίστοιχος μηχανισμός μπορεί να είναι κάτι πολύ χειρότερο. Πράγματα, δράσεις και πράξεις που μπορεί να οδηγήσουν σε δρόμους χωρίς επιστροφή.
Φτάσαμε όμως στο σημείο που δεν υπολογίζουμε κανέναν και τίποτα, ούτε τους ίδιους μας τους εαυτούς μετά από κάποια φάση. Δεν πειράζει παιδιά μου, καλά είμαστε και μόνοι μας. Λίγοι και καλοί, και καλή καρδιά.
