Πολιτικός… εκβαρβαρισμός!

Γράφει ο Θανάσης Κ.

Επειδή η υπόθεση με την ψηφοφορία για τους αντιπροέδρους στο Ευρωκοινοβούλιο – όπου εκλέχθηκε, μεταξύ άλλων, και ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Παπαδημούλης – έχει πάρει διαστάσεις πολύ ευρύτερες από τη βαρύτητα αυτής καθαυτής της εκλογής, μερικές κρίσιμες επισημάνσεις (για να μη τρελαθούμε εντελώς).

• Το ίδιο το θέμα είναι ήσσονος σημασίας. Περίπου ρουτίνα. Οι θέσεις στο Προεδρείο δίνονται αυτόματα και τα πρόσωπα εκλέγονται επίσης αυτόματα: Κάθε πολιτική ομάδα παίρνει τόσες θέσεις Αντιπροέδρων, ανάλογα με την κοινοβουλευτική της δύναμη. Και επιλέγονται οι εκπρόσωποι των μεγαλύτερων κομμάτων με τη σειρά που εκλέχθηκαν στο ευρω-ψηφοδέλτιό τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει σε πολύ μικρή ομάδα: της Αριστεράς του Ευρωκοινοβουλίου (GUE) που της αντιστοιχεί μια θέση μόνο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το «μεγαλύτερο» κόμμα αυτής της «ομάδας» και ο Παπαδημούλης εκλέχθηκε πρώτος στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ.

Μέχρις εδώ όλα είναι «αυτόματα» και περίπου «προδιαγεγραμμένα».

Παρ’ όλα αυτά η ψήφος επικύρωσης (από τους ευρωβουλευτές) δεν είναι «υποχρεωτική». Μπορείς να ψηφίσεις, ή να μην ψηφίσεις.

Κι αυτό είναι συμβολικό, γιατί για κάθε υποψήφιο μετράται το εύρος της αποδοχής του από το σώμα. Είναι συμβολική η ψήφος, ασφαλώς, αλλά τα συμβολικά έχουν και ουσία στην Πολιτική.

(Ο Μιτεράν κάποτε είχε πει πως Πολιτική είναι η διαχείριση των συμβολισμών…)

Μπορούν λοιπόν οι ευρωβουλευτές να ψηφίσουν και να μη ψηφίσουν.

Και το ΕΛΚ πρότεινε να μην ψηφιστεί ο Παπαδημούλης ως Αντιπρόεδρος!

• Λέγεται ότι ο κ. Μεϊμαράκης πρότεινε να την ψηφίσουν οι Έλληνες ευρωβουλευτές της ΝΔ, για λόγους «Πολιτικού Πολιτισμού».
• Και γιατί «έξω από την Ελλάδα πρέπει να είμαστε ενωμένοι», λέει…

Και γιατί «είναι τιμή για τη χώρα, ένας Έλληνας εκπρόσωπος να παίρνει μια θέση σε διεθνές όργανο», λέει…

Κι εδώ το πράγμα αλλάζει – παύει να είναι ζήτημα διαδικαστικής ρουτίνας ή έστω συμβολισμού και γίνεται ζήτημα ουσίας.

Κάτι πάει στραβά στα κεφάλια μερικών.

• Πρώτον, η εκλογή Παπαδημούλη στην αντιπροεδρία στην Αντιπροεδρία του Ευρωκοινοβουλίου ΔΕΝ «τιμάει» αναγκαστικά την Ελλάδα! Μη λέμε ανοησίες τώρα.

Ο Παπαδημούλης αρνήθηκε να ψηφίσει εναντίον του δικτάτορα Μαδούρο!

Αυτό είναι που δεν το συγχωρούν οι έξω. Και με το δίκιο τους.

Αν το έκανε ως απλός ευρωβουλευτής, πιθανότατα θα πέρναγε απαρατήρητο.

Αλλά επειδή το έκανε ως «Αντιπρόεδρος» του Ευρωκοινοβουλίου, αυτό εξέθεσε και το ίδιο το Ευρωκοινοβούλιο και τη χώρα από την οποία προέρχεται – την Ελλάδα.

Ο Παπαδημούλης είναι «τοξικός». Και η προβολή ενός τοξικού ανθρώπου σε διεθνή «αξιώματα» (έστω και συμβολικής σημασίας) δεν προάγει τη χώρα προέλευσής του – αντίθετα την προσβάλει.

(Χώρια που εκείνο που εκπροσωπείται στο Ευρωκοινοβούλιο είναι ψηφοφόροι και πολιτικές ομάδες-κόμματα – όχι χώρες! Το να υπερασπίζονται οι Έλληνες ευρωβουλευτές ένα ομοεθνή τους που αδίκως τον κατηγορεί κάποια πολιτική ομάδα, είναι απόλυτα κατανοητό. Αλλά, αν ένας Έλληνας ευρωβουλευτής υποστήριξε ένα δικτάτορα, από πού κι ως πού του οφείλουμε… αλληλεγγύη, απλώς και μόνο επειδή είναι «Έλληνας»; Αυτή είναι η χειρότερη μορφή «εθνικισμού», που κατά τα άλλα τον στηλιτεύουν και τελικά τον επικαλούνται για να κρύψουν τις ντροπές τους…)

• Δεύτερον, ο Παπαδημούλης τα προηγούμενα δέκα χρόνια έχει παρέμβει στα ελληνικά πολιτικά πράγματα, πολλές φορές, με τους πιο μειωτικούς χαρακτηρισμούς, και σε βάρος του τωρινού Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, και σε βάρος του πρώην Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά και με ψέματα και με κατασκευασμένα fake news και με πάσης φύσεως δηλητηριώδη σχόλια σε βάρος της ΝΔ.

Το «τερμάτισε»!

Ο Παπαδημούλης αναδείχθηκε από τους πιο τοξικούς του ΣΥΡΙΖΑ παρ’ ό,τι βρισκόταν μακριά – και θα μπορούσε να είναι κάπως πιο «αποστασιοποιημένος»…

• Πώς λέμε «Πολιτικός Πολιτισμός»; Καμία σχέση!
• Πώς λέμε «πολιτική ενότητα»; Καμία σχέση!
• Πώς λέμε «εθνική αλληλεγγύη», όταν βρισκόμαστε στο εξωτερικό; Καμία σχέση!

Αυτήν την δηλητηριώδη τοξικότητα επιβραβεύουν με τις σαχλαμάρες περί «Πολιτικού Πολιτισμού».

Έτσι παιδιά! Να σας βρίζουν και να τους ψηφίζετε!

Να σας ελεεινολογούν κι εσείς να κάνετε… επιδείξεις «ψυχικού μεγαλείου» απέναντι στους χειρότερους υβριστές σας.

Οι οπαδοί σας παθαίνουν αναγούλα. Οι σύμμαχοί μας, το ίδιο.

Κι ο ίδιος ο Παπαδημούλης σκέφτεται μέσα του:

Αφού είναι τόσο μαλάκες, την επόμενη πενταετία πάλι τα ίδια θα τους κάνω!

Φαίνεται πως τους… αρέσει!

ΥΓ.1 Ευτυχώς άλλοι ευρωβουλευτές της ΝΔ, δεν ψήφισαν Παπαδημούλη:

Η Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου δεν τον ψήφισε!

Η Ελίζα Βόζεμπεργκ δεν τον ψήφισε.

Ο Γιώργος Κύρτσος δεν τον ψήφισε.

Ίσως υπάρχουν κι άλλοι.

Τι είναι όλοι αυτοί, άραγε;

«Απολίτιστοι»; Ή μήπως αυτοί έχουν αξιοπρέπεια; (και δεν επιβραβεύουν τον υβριστή της παράταξής τους)

Ακόμα και η Εύα Καϊλή του ΚΙΝΑΛ δεν ψήφισε τον Παπαδημούλη!

Κι εκείνη δεν τον άντεξε.

Μήπως είναι… «απολίτιστη» κι αυτή;

ΥΓ2 Αλήθεια, τι νομίζετε ότι θα πει «Πολιτικός Πολιτισμός»;

Ένα πράγμα: Να βάζει κανείς το συμφέρον της «πόλης» πάνω από το ατομικό του συμφέρον!

Να ξέρει που να υποχωρεί (γιατί το επιτάσσει το συλλογικό συμφέρον) και που να επιμένει. Να υποτάσσεται στην άποψη των πολλών, ακόμα κι αν ο ίδιος διαφωνεί. Και να αναγνωρίζει το δίκιο των αντιπάλων του, όταν αυτό εξυπηρετεί το «γενικό καλό».

Τι απ’ αυτά έκανε ποτέ του ο Παπαδημούλης;

Απολύτως τίποτε! Έκανε πάντα τα ακριβώς αντίθετα!

Υπήρξε ένας από τους πιο φαύλους και ο πιο τοξικούς εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ!

Αυτόν θέλουν κάποιοι να επιβραβεύσουν εν ονόματι του… «Πολιτικού Πολιτισμού». Αυτόν που αποτελεί την «ενσάρκωση» της απόλυτης άρνησης του «Πολιτικού Πολιτισμού».

Τρελαθήκαμε! Ή μάλλον ρεζιλευτήκαμε…

ΥΓ3 Μέσα στην αρχαιοελληνική παράδοση του Πολιτικού Πολιτισμού, ήταν και ο εξοστρακισμός! Ανθρώπους που τους θεωρούσαν επικίνδυνους για την Πόλη τους εξόριζαν για μια δεκαετία.

Κομμάτι του Πολιτικού Πολιτισμού ήταν και η σάτιρα. Όπου γνωστά πρόσωπα της κοινωνικής ζωής τα διακωμωδούσαν όσο δεν πάει.

Πολλές φορές αδικούσαν και πολλούς επώνυμους της εποχής τους.

Τον Αριστείδη τον εξοστράκισαν! Τον ίδιο τον Περικλή, το Σωκράτη, το Φειδία, τον Αλκιβιάδη, τους εξευτέλισαν (ειδικά ο Αριστοφάνης τους άλλαξε τον αδόξαστο).

Ήταν κι αυτό μέρος του «Πολιτικού Πολιτισμού». Όχι το καλύτερο μέρος. Αλλά αναπόσπαστο μέρος!

Έτσι γαλβανίστηκαν τα ήθη της Πόλης και παρήγαγαν «Πολιτισμό».

Πολιτικός Πολιτισμός, είναι

• ο,τιδήποτε στηλιτεύει τα έντονα πάθη κι αυτούς που τα πυροδοτούν,
• ο,τιδήποτε χτυπάει την αλαζονεία και αυτούς που την επιδεικνύουν,
• ο,τιδήποτε ξεμασκαρεύει τους φαύλους και τους δημαγωγούς.

Ο Πολιτικός Πολιτισμός είναι και σκληρό πράγμα, κάποιες φορές.

Δεν είναι γαλιφιές και ρεβεράντζες.

Στη δική μας παρακμιακή δημοκρατία φτάσαμε να επιβραβεύουμε τους φαύλους και να «τιμωρούμε»τους ενάρετους!

Κι αυτό δεν είναι «πολιτικός πολιτισμός».

Είναι η αμετροεπής κολακεία, προς τους πιο αδίστακτους, τους πιο τιποτένιους, τους πιο εμετικούς! Από τους πιο ανόητους.

Τελικά κατάντησε να είναι πολιτικός εκβαρβαρισμός!

(Εκβαρβαρισμός των ηθών της Πόλης)