Πολιτική σχιζοφρένεια

Γράφει η Αναστασία – Μαρία Δημοπούλου, Νομικός

Για ακόμα μια φορά οι Έλληνες πολίτες έγιναν θεατές του ίδιου έργου. Το σενάριο παραμένει ολόιδιο και το μόνο που αλλάζει είναι τα πρόσωπα. Αυτή τη φορά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κατέληξε σε μια τεχνική συμφωνία με τους δανειστές, η οποία αποτελεί ουσιαστικά ένα νέο Μνημόνιο. Έτσι παρατηρούμε το εξής ‘παράδοξο’: αυτοί που αντιμάχονταν τα μέτρα και έδιναν ψεύτικες υποσχέσεις ότι ουδέποτε θα επαναλάμβαναν τα λάθη των παλαιότερων κυβερνήσεων, τώρα οι ίδιοι δεσμεύουν τη χώρα για τα επόμενα χρόνια, ενώ η ΝΔ, η Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι τα καταψηφίζουν λησμονώντας ότι ήταν αυτοί που επέμεναν και πίεζαν να κλείσει η αξιολόγηση.

Αν αυτό δεν είναι πολιτική… σχιζοφρένεια, τι άλλο μπορεί να είναι; Αυτή η στάση λοιπόν εξηγεί πώς η Ελλάδα βρίσκεται εδώ και επτά χρόνια στο ναδίρ, μέσα σε ένα φαύλο κύκλο ανασφάλειας και επώδυνων μέτρων.

Η επιχειρηματολογία που χρησιμοποίησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είναι σχεδόν ταυτόσημη με τα επιχειρήματα που προέβαλαν όλοι οι προηγούμενοι. Τέλος λοιπόν τα μεγάλα λόγια, τέρμα οι φρούδες υποσχέσεις και οι ηρωισμοί. Ο μανδύας του εθνοσωτήρα που είχε φορέσει ο Τσίπρας στις εκλογές του 2015 έχει σχιστεί από τότε που υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο.

Και ποιο είναι το όφελος της χώρας μας από αυτή τη συμφωνία; Ένα διαπραγματευτικό Βατερλό. Το υποτιθέμενο αντάλλαγμα γι’ αυτό το νέο Μνημόνιο χωρίς χρηματοδότηση δεν είναι φυσικά κάποια ανύπαρκτα «αντίμετρα» αλλά μέτρα ελάφρυνσης του χρέους.

Μόνο που το EuroWorking Group και το Βερολίνο έσπευσαν να διευκρινίσουν ότι αυτά τα μέτρα θα εξεταστούν σύμφωνα με τη συμφωνία του Μαΐου του 2016, δηλαδή για μετά την ολοκλήρωση του Μνημονίου. Ουσιαστικά έμπλεξαν δύο διαπραγματεύσεις κι αντί να δώσουν προσοχή στο πώς θα κλείσουν την αξιολόγηση, δέχτηκαν να συζητήσουν τι θα γίνει μετά την ολοκλήρωση του Μνημονίου.

Σε αυτό που έχει δίκιο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, και ίσως το μόνο που θα έπρεπε να υποστηρίζει, είναι ότι η συμφωνία αποτελεί κλειδί για να ολοκληρωθεί το τρίτο Μνημόνιο και να μπορέσουμε τον Αύγουστο του 2018 να βγούμε στις αγορές και να αναχρηματοδοτούμε μόνοι το χρέος.

Ο κ. Μητσοτάκης ο οποίος αντιλήφθηκε το παιχνίδι της διπλής διαπραγμάτευσης-όπως προανήγγειλε – δε δεσμεύεται για το δεύτερο σκέλος της και αρνείται να ψηφίσει τα μέτρα. Γιατί; Γιατί δε συμμετείχε ο ίδιος στο διαπραγματευτικό παιχνίδι. Παρόλο που τα σκληρά μέτρα θα συνεχιστούν μέχρι το 2020, υπήρξαν και κάποια ‘αντίμετρα’ όπως επιδόματα στα παιδιά, στους νέους επιστήμονες και μειώσεις φόρων στα κέρδη των επιχειρήσεων και τον ΕΝΦΙΑ. Αυτά τα καρπώνεται ο Σύριζα και ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει μερίδιο.

Η κυβέρνηση έχει πλέον τις εξής προοπτικές:

  • είτε θα προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα κλίμα ευεξίας και εκμεταλλευόμενη τους θερινούς μήνες που έπονται, προβεί σε εκλογές το φθινόπωρο, κάτι που θα της εξασφαλίσει με σιγουριά τη δεύτερη θέση
  • είτε θα ποντάρει σε θετικές εξελίξεις στην οικονομία και θα επιχειρήσει να φτάσει ως τον Σεπτέμβριο του 2018 υποσχόμενη και εμπορευόμενη την «έξοδο από το Μνημόνιο». Θα κερδίσει έτσι παράταση εξουσίας αλλά κινδυνεύει να το πληρώσει ακριβά στην κάλπη.

Σημασία έχει ότι κανείς δεν πρέπει να αποποιείται των ευθυνών του και ότι πια η χώρα μας έχει φτάσει στο σημείο που δεν αντέχει ούτε άλλα πολιτικά παιχνίδια ούτε άλλους ψευτοσωτήρες.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.