Πολιτική διαφθορά…

Γράφει ο Σπύρος Εργολάβος

Μετά τον Πάτση και την «Κιβωτό του Κόσμου», μας έφεξε η Καϊλή και η Σπυράκη. Οι δυο τελευταίες περιπτώσεις, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα των ερευνών οι οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη, (το κακό πάντως έγινε) προσλαμβάνουν διαστάσεις, όχι μόνο εθνικές, αλλά ευρωπαϊκές. Έτσι η χώρα μας, από χώρα του πολιτισμού, που έχει καθιερωθεί στη συνείδηση των λαών, μετατρέπεται σε χώρα της διαφθοράς. Και αν συνεχίσουμε ως Ελληνική Πολιτεία (ο όρος από την εποχή του Αριστοτέλη συμπεριλαμβάνει πολιτικούς και πολίτες) να πορευόμαστε στον ίδιο ρυθμό, τα ίδια θα επαναλαμβάνονται. Μας προειδοποίησε γι’ αυτό ο Θουκυδίδης, με το έργο του -αυτό το «κτήμα ες αεί», όπως το ονομάζει- στο οποίο γράφει: «Και επέπεσε πολλά και χαλεπά εν ταις πόλεσιν, γινόμενα και αεί εσόμενα, έως αν αυτή η φύσις των ανθρώπων η».

Και ποια είναι η φύσις των ανθρώπων; Και αυτό μας το είπε ο Δημοσθένης: «Άπας ο των ανθρώπων βίος, φύσει και νόμοις διοικείται. Τούτων δε η μεν φύσις εστίν άτακτον και κατ’ άνδρα ίδιον  του έχοντος, οι δε νόμοι κοινόν και τεταγμένον και ταυτόν πάσιν. Η μεν φύσις, αν η πονηρά, πολλάκις φαύλα βούλεται, διά περ τους τοιούτους εξαμαρτάνοντας ευρήσετε. Οι δε νόμοι το δίκαιον και το καλόν και το συμφέρον βούλονται και τούτο ζητούσι». Στην τελευταία φράση πρέπει να προσέξουμε πως ο Δημοσθένης μιλάει για τους  νόμους που επιβάλλουν το δίκαιον και όταν μιλάει για το συμφέρον, εννοεί το κοινό συμφέρον. Γι’ αυτό κάθε νόμος στην Αθήνα, την εποχή της Δημοκρατίας, έφερνε τη σφραγίδα της λαϊκής κυριαρχίας, με τη φράση «έδοξε τη Βουλή και των Δήμω».

Δε συνέβαινε δηλαδή αυτή η ιλαροτραγωδία που συμβαίνει σήμερα, οπότε ο νόμος επιβάλλεται από τον ένα, τον εκάστοτε αρχηγό του κυβερνώντος κόμματος -το οποίο κατά κανόνα δεν εκπροσωπεί την πλειοψηφία στο λαό- οι δε βουλευτές, ως άβουλα όργανα και όχι ως «εκπρόσωποι του λαού και του Έθνους», όπως τους θέλει το Σύνταγμα, στο όνομα της κομματικής πειθαρχίας και υπό την απειλή της διαγραφής, τον ψηφίζουν, κάνοντας, κατά διαστήματα, την παρανομία νόμο, γιατί αυτό επιβάλλει η άρχουσα τάξη. Αυτό ακριβώς συνέβη με το νόμο 4182/2013, επί κυβερνήσεως Σαμαρά – Βενιζέλου, ο οποίος ισχύει μέχρι και σήμερα.

Η διαφθορά, λοιπόν, στον τόπο μας έχει τη γενεσιουργό αίτιά της και από οποιονδήποτε συμβαίνει, είτε ιδιώτη -όπως ο πατέρας Αντώνιος ο οποίος αλλοτρίωσε υποχρέωση που ανήκε στο Κράτος- είτε από δημόσιο λειτουργό όπως ο Πάτσης και οι λοιποί, από αδιαφορία ή ανοχή του Κράτους, είναι διαφθορά πολιτική. Και αυτή η διαφθορά δεν είναι τωρινή. Είναι διαφθορά διαχρονική και σημαδεύει την πολιτική ζωή της πατρίδας μας από τα πρώτα χρόνια της συγκρότησης του Νεοελληνικού Κράτους. Με τη διαφορά ότι στο παρελθόν στηλιτεύτηκε, όπως θα δούμε, από πρόσωπα που αγωνίστηκαν και πόνεσαν για τούτο τον τόπο, ενώ σήμερα στον τομέα αυτό, εκτός εξαιρέσεων, που όμως δεν αναιρούν τον κανόνα, όπως θα έλεγε και ο Σολωμός, «άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει».

Θλιβερή η κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα, αμέσως μετά τη δημιουργία του Νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, σε θέματα διαφθοράς. Τη διεκτραγωδεί ο Διονύσιος Σολωμός σε επιστολή που στέλνει το 1842, στο Γεώργιο Τερτσέτη, στην οποία γράφει: «Η διαφθορά είναι τόσο γενική κι έχει τόσο βαθιές ρίζες, που σε κάνει να σαστίζεις. Μόνο όταν τα αίτια της διαφθοράς εξολοθρευτούν πέρα ως πέρα, θα μπορέσουμε να ’χουμε μια ηθική αναγέννηση, όταν θριαμβεύσει η δικαιοσύνη, όταν τα γράμματα καλλιεργηθούν, όχι για μάταιη επίδειξη, παρά για το όφελος του λαού που έχει ανάγκη από Παιδεία και από μόρφωση όχι σχολαστική».

Ένα χρόνο μετά, ο Μακρυγιάννης και οι συναγωνιστές του θα οργανώσει την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, και θα υποχρεώσει τον Όθωνα, που μέχρι τότε κυβερνούσε την Ελλάδα ως «Ελέω Θεού βασιλεύς των Ελλήνων», να παραχωρήσει το γνωστό Σύνταγμα. Αυτό, όπως ο ίδιος θα καταγγείλει πέφτει στα χέρια των πολιτικών και γράφει: «Όσοι μας κυβερνούν, υπουργοί και βουλευτές, τ’ όχουν σε δόξα, τ’ όχουν σε τιμή, τ’ όχουν σε ικανότητα, το να τους ειπείς ότι έκλεψαν, ότι πρόδωσαν, ότι ήφεραν τόσα κακά στην πατρίδα. Όσοι είναι τίμιοι κατατρύχονται ως ανάξιοι της κοινωνίας και της Πολιτείας».

Την ίδια εποχή, ο Νικόλαος Στουρνάρης, ο δημιουργός του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και θεμελιωτής της Ανώτατης Τεχνικής Εκπαίδευσης στην Ελλάδα, θα διακηρύξει: «Ανάπτυξις και ευδαιμονία εις μίαν χώραν δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν, χωρίς Παιδείαν». Στη συνέχεια δε, θα καταγγείλει τους πολιτικούς της εποχής του, τους οποίους γνώρισε κατά την άφιξή του στην Ελλάδα. Τους αποκαλεί δε «πυργοκατοίκους του μεσαίωνος, οίτινες, αποθανόντες προ εξακοσίων ετών, ανεστήθησαν επί των ημερών μας και κυβερνώσι την Ελλάδα, χωρίς να ηξεύρωσι τι συνέβη εις το διάστημα των εξακοσίων τούτων ετών και ούτε τι γίνεται πέριξ αυτών σήμερον».

Λίγες δεκαετίες αργότερα κάνει την εμφάνισή του στα ελληνικά γράμματα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο «Άγιος των Γραμμάτων», όπως αποκλήθηκε. Έζησε όλο το δράμα του Ελληνισμού, με το ελληνικό κρατίδιο που σχηματίστηκε από τις «Προστάτιδες Δυνάμεις», προδομένο και ταπεινωμένο από εμφύλιους σπαραγμούς και από σκληρές απογοητεύσεις με κορύφωση τη μαύρη εκείνη σελίδα της ήττας και της ντροπής του 1897. Θεωρεί κατ’ εξοχήν υπεύθυνη την πολιτική της εποχής του, την οποία δε θα διστάσει να καταδικάσει με τις πιο σκληρές εκφράσεις, και στο έργο του «Οι Έμποροι των Εθνών» να συμπεριλάβει το απόσπασμα που ακολουθεί και δημοσιεύτηκε το 1882, στο περιοδικό «Μη χάνεσαι» του Γαβριηλίδη, στο οποίο γράφει: «Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχής και γνησία κατά τους προγόνους. Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκε την πείναν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν. Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου. Τότε και τώρα πάντοτε η αυτή. Τότε δια της βίας, τώρα δια του δόλου… ( οι πολιτικοί) πάντοτε αμετάβλητοι…κατασκευάζοντες δεσμά δια τους λαούς εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των…».

Σκληρή, σκληρότατη, οπωσδήποτε η κριτική του για την πολιτική, δεν αφορούσε, άλλωστε όλους τους πολιτικούς. Και όταν κατακρίθηκε γι’ αυτήν τη σκληρότητά του απάντησε: «Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί των ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος». Εξίσου επικριτικός είναι και για τον τρόπο με τον διεξάγονταν οι εκλογές στην εποχή του και για το λόγο αυτό θεωρεί πως με τις εκλογές «γίνεται μεταλλαγή τυράννων στην εξουσία».

Και όταν, μετά τη συμφορά του 1897, που ήταν «σβησμένες όλες οι φωτιές κι οι πλάστρες μες στη χώρα», εμφανίστηκε στο προσκήνιο της πνευματικής μας ζωής ο μεγάλος ποιητής ο Κωστής Παλαμάς με τον «Προφητικό» του, θα θρηνήσει την κατάσταση που επικράτησε στην Ελλάδα και θα καλέσει όλους τους αγνούς Έλληνες να ξυπνήσουν στις ψυχές τις φωνές των πατέρων τους και να φέρουν την εθνική αφύπνιση, να ενώσουν το Έθνος, να υψώσουν το φρόνημα του, για τη μεγάλη ανατροπή που χρειαζόταν η χώρα, με τους στίχους:

«Και θα φύγεις κι απ’ το σάπιο το κορμί,

ω Ψυχή παραδαρμένη από το κρίμα

Και θ’ ακούσεις τη φωνή του λυτρωτή

θα γδυθείς της αμαρτίας το ντύμα,

και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή…

και μη έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί

να κατρακυλήσεις πιο βαθιά στου Κακού τη σκάλα,

για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί

θα αισθανθείς να σου φυτρώνουν, ω χαρά,

τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα».

Δεν ξέρω αν χρειαζόμαστε και αν είμαστε ικανοί κι εμείς σήμερα για ένα τέτοιο «ανέβασμα», πάντως με το πολιτικό σύστημα που δημιουργήσαμε (πολίτες και πολιτικοί) όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης και το οποίο ισχύει και σήμερα, δεν πιστεύω πως υπάρχει κι «άλλο σκαλί να κατρακυλήσουμε πιο βαθιά στου Κακού τη σκάλα». Και να έχουμε υπόψη μας πως μετά το τελευταίο σκαλί του Κακού, στο οποίο βρισκόμαστε, όπως προσφυέστατα ειπώθηκε, «ακολουθεί η άβυσσος».

Καλά Χριστούγεννα, με την ευχή:

«Να σηκωθούμε, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα»…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.